آقای روحانی؛ تولد یک سالگی تان مبارک. شما موفق بودید. مرسی.

عکس خوانی: بغیر از جلیلی که عقب مانده و شرمنده است. غرضی همان مسخره ایست که بود. عارف کمی جلوتر از نوک دماغش و شانه های روحانی را نگاه می کند و در فکر مجلس است. حداد مواظب روحانی است که کجا را نگاه می کند و چه در سر دارد. رضایی کمی زاویه دارد نگاهش با حداد و ضمناً به مسیر نگاه روحانی هم دقیق است. قالیباف فارغ از نگاه جمع با قدی بلند خودش دارد افقی دورتر را نگاه می کند و بالاخره روحانی که مخصوصاً گردنش را کمی کج گرفته که به افق دورتر نگاه کردنش بیشتر بچشم عکس بیاید.

1- وقتی حکومت ایران را نفی می کنم درست می گویم. زیرا فلسفۀ دین فرهنگی قابل پایه و اساس شدن برای استقرار یک حکومت ایدئولوژیک نیست تا چه رسد به دولت مدرن امروزی. اما حرف احمد خاتمی را هم قبول دارم که می گوید: "آدم وقتی فضای مجازی و شبکه های اجتماعی را می بیند حس و فکر می کند که جمهوری اسلامی همین فردا سقوط خواهد کرد". لذا وقتی را بیادتان می آورم که جمهوری اسلامی را نقد می کنم و اینجا هم درست می گویم. زیرا آن نفی اولیه اینک موجودیت خارجی و مستقر نسبی دارد در ایران؛ و ایران ناچار باید از دست این اختاپوس بدست هرکس و گروه - خدا یا شیطان - خلاص شود. پس باید کمترین نشانه های بهبود را رصد کنم و بگویم که داریم کجا می رویم خوب است یا نه.

2- چند روز پیش بی بی سی فارسی مصاحبه ای گرفته بود از سه جوان مشارکت کننده در جنبش سبز و حال و روز امروزشان و چه می اندیشند. به استناد حرف خود این جوانان؛ یکی از این سه روزنامه نگار بود و فرزند یک زوج نویسنده و ژورنالیست که قبل از چشیدن مزۀ گس زندان و بازداشت و تحقیر عملی از ایران بیرون آمده بود با خانواده اش و کماکان سبز بود و مؤمن به آرمانش و مدعی. فرد دوم هم دانشجویی بود که در تظاهرات تیر خورده بود به نخاعش و فلج روی ویلچیر ادامه می داد زندگی را در بجنورد ایران. او هرچند بسیار از پدر و مادرش شرمنده بود بخاطر بار اضافی که رنج قطع نخاع او به والدینش تحمیل کرده بود؛ اما کماکان به آرمانش باور داشت و حاضر به تکرار تجربۀ گذشتۀ دردناکش. اما نفر سوم جوان لاغر اندام نه چندان قوی پشتوانه ای بود که در جریانات 88 دستگیر شده بود و 44 ماه را در زندان های بند 2 الف سپاه و 350 و بند 9 و غیره گذرانده بود. او که از دانشگاه هم اخراج شده است نتوانسته بود بدلیل زندان رفتنش کاری هم دست و پا کند و نهایتاً با یک دوست دیگرش لوازم التحریر فروشی فکسنی را راه انداخته بود در تهران و درد بزرگی داشت.

3- این جوان سوم در آخرین ثانیه های مصاحبه اش حرفی زد که فوق العاده واقعی و هشدار دهنده بود. او گفت که در 44 ماه زندانی بودنش همۀ بزرگان و سردمداران و پیشگامان محرکش به سیاست اصلاح طلبی مذهبی را از نزدیک ملاقات و مطالعه کرده است. اما متأسفانه خیال قبل از زندانش با وقعیت داخل زندانش از این رهبران ناراضیان متناقض و متضاد در آمده است. بی بی سی البته نگذاشت درد جوان منعقد بشود و گفتگو تمام شد. اما از رنج آه سرد جوان می شد حدس زد که اصلاً راضی نبود از هزینه ای که به حرف و تحریک چه کسانی داده بود. یکبار هم در هنگام نزاع مان راجع به اصولگرا و اصلاح طلب در هنگام دفاعم از قالیباف گفته بودم که فریب عناوین را و کلیشه ها را نخوریم وتا جای ممکن شخصیت های حقوقی را با شخصیت های حقیقی شان هم مقایسه و در داوری لحاظ کنیم. تا دچار غبن و پشیمانی نشویم که "ما را بگو پشت سر چه امامزاده ای سینه می زدیم!"

4- اما دو مقدمۀ سه بند بالا ربط مستقیمی به متن اصلی این پست ندارد غیر از اینکه نخ تسبیح فلسفه ایست که دانه هایش را خداقوت بلند بالایم به حسن روحانی در یکسالگی دولتش تشکیل می دهد؛ در یک نگاه از درون به جمهوری اسلامی و پذیرفتن واقعیت خشن و نخراشیدۀ آن در زیست و روزمرگی ملت ایران در داخل مرزها. روحانی موفق تر از چیزی که پیش بینی می کردم شد و عملکرد، و در مسیر درست دارد جلو می رود. و این ممکن است خیلی ادعای گنده ای باشد اگر بگویم که بجد روحانی از خاتمی سال های 76 و 77 موفق تر بوده است بهر دلیل، از جمله این زمان و ضعف و درماندگی خامنه ای و رژیم.

5- خلاصۀ داستان برمی گردد به اینکه محمد خاتمی و گروه اصلاح طلبان پشیمان از چپ دهۀ 60 گروهی ایدئولوژیک بودند که گفتمان مشخصی از اسلام و آیت الله خمینی را سرلوحۀ کار سیاسی خویش می دانستند. اینان در حالی عملاً به آموزه های لیبرال دموکراسی چسبیده بودند که در گفتمان خود آن را انکار می کردند و رفتارهای دموکراسی مورد تبلیغ خود را نه به آرای لاک و هابز و توکویل و بنتام و اسمیت و ... - درسش را خوانده بودند در دانشگاه - بلکه به رفتار پیامبر در مدینه و علی در کوفه و خلفای راشدین در سقیفه تبارسازی می کردند. از نظر اصلاح طلبان مذهبیِ زائیده از فروپاشی مارکسیسم در جهان؛ ریشه های لیبرالیسم و بدنبالش دموکراسی نه دست آورد  متفکران و فیسوفان غربی از افلاطون تا پوپر - بویژه شکوفایی عصر روشنگری اروپا در قرون 18 و 19 میلادی - بود؛ بلکه اساس دموکراسی به بیابان های حجاز و قبایل بدوی عرب برمی گشت که دین اسلام را از صافی حمام خون شمشیرهایشان عبور داده بودند.

6- خوب دروغ و نفاق به این بزرگی  و بی پایگی معلوم بود که مورد قبول اسلام شناسان و متولیان دین و مراجع و ایدئولوگ ها قرار نگیرد و نگرفت. لذا نه تنها آنان را به مشارکت و اصلاح تشویق نکرد بلکه آنان را بشدت از حذف شدن عنقریب و خشن توسط رفقای دیروز ترساند و مجبورشان کرد با هر ترفند در دسترسشان - که کم هم نبود با وجود خامنه ای در جبهه شان - این خطر نازل شده را دفع و رفع کنند و کردند. ضمن اینکه همین اصلاح طلبان - لیبرال های بدلی - به لیبرال های واقعی و مؤمن هم نه میدان می دادند و نه اجازۀ عرض اندام در جهت کمک و یاری به آنان. بعبارت دقیقتر خاتمی و حجاریان و تاج زاده و نبوی و مشارکت و مجاهدین انقلاب همزمان هم به فقه و اسلام فقاهتی دشنام می دادند و در عین حال لیبرالیسم و دموکراسی را نیز به شدیدترین وجهی نفی و انکار می کردند. تا نتیجه بگیرند که اسلام آنان ایدئولوژی جدیدی است که مردم سالاری دینی نام آن است و تمرکز قدرت در دست روشنفکران دینی - و نه هیچکس دیگر - نتیجۀ قطعی آن.

7- اگر بخواهم روی نوع عملکرد اصلاح طلبان یک تعریف یک جمله ای بگذارم و از همانجا کانال بزنم به عملکرد روحانی. می توانم بگویم که اصلاح طلبان حرف لیبرالیسم و دموکراسی را آوردند بطور غیر مستقیم؛ اما از آوردن خود دموکراسی و لیبرالیسم عاجز ماندند. در حالیکه روحانی بدون اینکه حرفی از دموکراسی و لیبرالیسم بزند عملاً در حال پیاده کردن این دو معجون جوامع جدید است. به نشانه های زیر:

الف- روحانی بشدت از رفتن بسوی هرنوع ایدئولوژی از جمله اسلامی آن پرهیز دارد و کمترین جملات و بیاناتی از او قابل نشان دادن است که به اسلام اولاً؛ و به پیامبر و امامان و در نهایت راه خمینی و از این قبیل ثانیاً؛ استناد کرده یا متوسل شده باشد. و بدتر از آن اینکه مثل هم اصلاح طلبان و هم اصولگرایان سعی در تبارسازی گزاره های سیاست مدرن در عصر حجر را کرده باشد. او نمی گوید چون علی (ع) انتخابات برگزار کرده بود پس دموکراسی ریشۀ اسلامی دارد و من دارم به اسلام خدمت می کنم. او می گوید من می خواهم کشور را اداره کنم و ادارۀ دنیای مردم نیازمند دانش و رابطه و دیپلماسی و سایر آموزه های دنیای جدید است و عمل می کنم.

ب- مورد دومی که روحانی را بالاتر از بیش از یک سروگردن از خاتمی نشان می دهد انتخاب بهترین و کاملترین ادبیات قابل فهم روحانیان سنتی است و بموازات این ادبیات مناسب طرح مباحث اصلی و زیربنایی و فلسفی مورد چالش های نطری در حوزۀ حکومت داری. او در همین مصاحبۀ مطبوعاتی اخیرش بمناسبت یکسالگی دولتش بصراحت اعلام کرده که نهادهای ملی (حاکمیتی) حق ندارند اپوزیسیون دولت باشند و منتقدان دولت باید با شناسنامه و حزب و دسته و از جیب خود استفاده کنند برای انتقاد و مخالفت و در آن صورت دست شان را می بوسم. قبلاً هم که گفته بود راجع به سال های دهۀ چهل و مخالفت روحانیان با آب لوله کشی و زندگی کنندگان در عصر حجر و ... که این حرف ها هم قابل فهم و درک است از سوی آخوندهای مرتجع و هم قابل پاسخ دادن نیست از سوی آنان. زیرا جواب دادن بواقعیت گفته شده از سوی روحانی سند رسوایی و حقارت خودشان را تأیید و تثبیت خواهد کرد. حالا این را مقایسه کنید با ادبیات جامعۀ مدنی و آزادی بیان و مردمسالاری دینی و این قبیل واژگان اصلاح طلبان مذهبی که هم نا آشنا با ادبیات تودۀ مردم بود و هم با زبان بدوی و روضه خوان آخوندهای مرتجع .

پ- خوشحال خواهم شد که روی این سرخط هایی که مطرح کردم وارد بحث بشوید و من هم لابلای مسابقات زیبای فوتبال وقت کردم توضیح بیشتری بدهم. اما برای اینکه دست خالی از طنز مؤید مقاله ام هم نباشید نقدا!؛ احاله تان می دهم به عکس مطلب که روحانی و رقبای پارسالش با هم گرفته اند در پایان ملاقات مبتکر روحانی؛ تا ببینید که روحانی توانسته 6 هفتم از جمعیت رأی دهندۀ ایران را باخود متحد بصف بکند و فقط یک هفتم - به نمایندگی سعید جلیلی - از شرمساری پشت صف ملت ایستاده اند با سر پائین. من حالا هر چند در سیاست نظری مخالف موجودیت جمهوری اسلامی هستم؛ اما در سیاست عملی یک هوادار روحانی هستم و اوضاع جهان و منطقه نیز کمک حال اوست و انشاءالله روزهای بهتری در پیش داریم. یا...هو