ترامپ در تعقیب براندازی خامنه ای؛ خامنه ای در پی براندازی روحانی. شهرفرنگی است رفقا!

1- همان موقع و در حین پیدا شدن سروکلۀ ناگهانی ابراهیم رییسی در بین داوطلبان ریاست جمهوری گفته بودم که به احتمال خیلی زیاد این "آمدن رییسی" موضع و نقشۀ شخص آیت الله خامنه ای بوده است. اینک اما به قطعیت یقینی رسیده ام که نه تنها کاندیداتوری ابراهیم رییسی تصمیم شخص خامنه ای بوده بلکه حتی ثبت نام ناگهانی قالیباف و انصراف ناگهانی او نیز بدستور و تصمیم شخص خامنه ای صورت گرفته است. زیرا علاوه بر استدلالی که خواهم کرد از شخص و شخصیت قالیباف هم مطمئنم که بغیر از دستور مستقیم خامنه ای هیچ عامل یا شخص دیگری نمی توانست او را وادار به کاری کند که تمایل و تشخیص شخصی او نباشد. همانطور که در سال 88 هم فقط دستور تکلیفی شخص خامنه ای بود که سبب عدم نامنویسی قالیباف برای ریاست جمهوری شده بود!

2- می دانیم که آیت الله خامنه ای تمام طول رهبری 28 ساله اش را با این حسرت سپری کرده است که بتواند حاکمیت جمهوری اسلامی را از دوگانگی به یکپارچگی تحت دکترین سیاسی خودش در بیاورد. اما بغیر از چهار سال دورۀ اول ریاست جمهوری محمود احمدی نژاد این امر و حسرت و آرزو محقق نشده است. اصلاً یکی از علل اصلی شیفتگی خامنه ای به محمود احمدی نژاد - تا جائیکه حتی نتوانست از بازگویی آن در علن نماز جمعۀ 29 خرداد 88 هم خودداری کند - همین ذوق زدگی بی حد او از یکپارچگی حاکمیت جمهوری اسلامی بود. 

3- در شروع انتخابات سال 96 خامنه ای علاوه بر حسرت 28 سالۀ خودش در مورد لزوم یکپارچه کردن حاکمیت جمهوری اسلامی مواردی به صحنه وارد شده بود که این یکپارچگی حاکمیت را بیش از هرزمان دیگر در عمر جمهوری اسلامی حیاتی می کرد که مهمترین آن ها موارد زیر بود:

الف- صدای جهانی خامنه ای بخاطر از دست دادن بمب اتمی آسیب جدی دیده بود و دیگر کسی دنبال موضعگیری های خامنه ای بعنوان رهبر عالی ایران - بدل از رهبر عالی کرۀ شمالی کیم جونگ اون - در مورد مسایل جهانی نبود. زیرا عقب افتاده و فقیر و قرون وسطایی که باشی و بمب هم نداشته باشی یعنی تو هیچ چیز نیستی و اهمیتی نداری. در دنباله اما اتوریتۀ خامنه ای در داخل - بویژه هواداران - هم شکسته بود. و دیگر کسی حاضر به قبول صفت "سازش ناپذیر و رهبر محور مقاومت" - صفت محبوب خامنه ای در بارۀ خودش - در مورد خامنه ای نبود.

ب- جمهوری خواهان تمام مراکز قدرت امریکا را در اختیار گرفته بودند و علاوه بر دونالد ترامپ نامتعادل از نظر رفتارهای سیاسی که رییس جمهور شده بود تمام پست های کابینۀ امریکا هم در دست ژنرال ها و عناصر سرسخت ضد جمهوری اسلامی قرار گرفته بود. این چینش نیروهای سیاسی در امریکا صدای واحد خامنه ای در ایران را بیش از پیش ضروری می کرد. چون تنها راه بقا برای جمهوری اسلامی مقاومت در برابر سیاست های امریکا بود با این فرض درست نسبی که جنگ مستقیم با امریکا اتفاق نخواهد افتاد.

پ- جمهوری اسلامی در 4 تا 8 سال آینده قطعاً با تغییر رهبری و عناصر کلیدی دیگر در خبرگان و شورای نگهبان و امامان جمعه - همگی در سنین مرگ هستند - روبرو بود و وجود وحدت حداکثری در حاکمیت در هنگام  مهمترین تغییر - تغییر رهبر - از نان شب واجبتر بود و است؛ و هرگونه گفتمان و سیاست رسمی - حتی در حد رییس جمهور بدون اختیار - سازش در مقابل گفتمان  و سیاست مقاومت؛ جبهۀ روحانیان متحجر اصولگرا و سنتی را با شدت زلزلۀ 10 ریشتری تهدید خواهد کرد.

4- لذا خامنه ای تصمیم گرفته بود که با هر ترفند ممکن - بغیر از تجدید انتخابات - انتخاب رییسی را محقق کند. زیرا بغیر از ابراهیم رییسی حتی به قالیباف هم اعتمادی نداشت و می ترسید همانطور که از احمدی نژاد رکب خورد از هرکس دیگری هم که خارج از شناخت شخص خودش از نزدیک باشد احتمال رکب خوردن داشته باشد. ابراهیم رییسی البته علاوه بر اعتماد صد درصدی خامنه ای این امید را هم به خامنه ای می داد که چون رییسی مختصات و مشخصات بالقوۀ رهبر شدن را هم دارد. لذا دورۀ گذار از رهبری خودش به آخوند متحجر بعدی با اطمینان کافی - و چه بسا شبیه شکلی نحوۀ رهبر شدن خودش هم بشود - به سرانجام خواهد رسید. 

5- همانطور که یادمان است در جریان روزهای آخر انتخابات 96 کفۀ ترازو نشان از موفقیت عنقریب خامنه ای و پیروزی رییسی می داد؛ که یکباره حسن روحانی و مشاورانش تصمیم گرفتند که در شعار از همۀ خطوط قرمز نظام عبور کنند تا بتوانند با تحریک مخالفان جمهوری اسلامی سبد آرای ریاست جمهوری را بنفع روحانی برگردانند و موفق هم شدند. لذا بنظرم شکست رییسی در انتخابات 96 یکی از تلخ ترین و تاریکترین روزهای رهبری خامنه ای بود و او لاجرم باید شکست پروژه اش را می پذیرفت. اما پروژه مهمتر و حیاتی تر از این بود که خامنه ای حاضر بقبول آن باشد. و لذا دیدیم که ابتدای بعد از انتخاب روحانی یکماهی روابط بسیار تیره شد و هر دو طرف شروع بکوبیدن همدیگر کردند. بعد از آن اما لابی های پشت پرده در بین عوامل خامنه ای - نه خود خوامنه ای - و حسن روحانی به آتش بس موقت و ظاهری رضایت مکروه دادند که گمان می رفت خامنه ای شکست را پذیرفته و می خواهد حسن روحانی را نه تنها تحمل بلکه همراهی هم بکند. اما خامنه ای نه می خواست و نه می تواند که حسن روحانی و شرکای سیاسیش را شریک در آیندۀ جمهوری اسلامی بحساب بیاورد. چون این دو گفتمان - مقاومت خامنه ای و سازش روحانی - نه فقط در تناقض بلکه در تضاد صد درصدی با هم هستند و نمی توانند بتوافق حداقلی هم برسند.

6- لذا چنین می فهمم که خامنه ای تصمیم گرفته است تا ضمن عملیات ایذایی بازدارنده  برای دولت روحانی و در همۀ حوزه های سیاسی و فرهنگی و دانشگاهی و هنری و از این قبیل؛ تمرکز استراتژیش برای شکست دادن حسن روحانی را بر روی پاشنه آشیل کشور - یعنی اقتصاد - بگذارد و گذاشته است. دلایل زیر نشانه های گل درشت مؤید این استراتژی است:

الف- خامنه ای برای اولین بار و در میان تعجب خود آخوندهای خبرگان علناً و رسماً به مجلس خبرگان ابلاغ کرد که هیئت های اندیشه ورز - نوآوری بجای اتاق فکر سابق در بازی با کلمات و سرگرم ساختن ساده لوحان و توده ها که گویی دارد برای اولین بار شق القمر می کند - درست کنند و با رصد کارهای دولت در حوزه های مختلف - بویژه اقتصاد - وارد گود مطالبه محوری شوند و کاستی ها و عدم توانایی های دولت را بمردم گزارش بدهند. در حالیکه حداقل حتی کودن ترین و متحجرترین آخوندها هم بارها و بارها اعتراف کرده اند که مسئولیت و وظیفۀ اصلی خبرگان دوچیز بیشتر نیست: اول مراقبت از پایداری شرایط رهبری در رهبربالفعل و دوم تعیین جانشین برای رهبر ساقط شده چه بمرگ یا از دست دادن شرایط رهبری. لذا واگذاری نوعی اختیارات مجلس سنایی به مجلس خبرگان نشانه ای قطعی اولاً از تعقیب منفی دولت دارد و ثانیاً بی اثر کردن بازهم بیشتر مجلس شورای اسلامی در صورت ساز مخالف احتمالی با رهبر زدن.

ب- چند هفته پیش خبری منتشر شد مبنی بر اعتراض کارگران کارخانۀ آذرآب اراک و به خشونت کشیده شدن آن از سوی پلیس با استفاده از گاز اشک آور. بلافاصله اما روز بعد خبری منتشر شد که پلیس از خشونت با کارگران معترض عذرخواهی کرد و رییس کارخانه هم بازداشت شده است. حالا اگر این عذرخواهی بی سابقه و غیرقابل باور پلیس از کارگران را بگذاریم در کنار تجمعات اعتراضات اقتصادی فزاینده در قالب های مختلف و اقشار مختلف که این روزها مثل نقل و نبات ریخته در گوشه و کنار کشور؛ به این برداشت بدیهی می رسیم که دستور از بالا صادر شده که اولاً جلو اعتراضات اقتصادی و معیشتی گرفته نشود. ثانیاً با ترفندهای پنهان به شکل گیری هرچه بیشتر این تجمعات صنفی دامن زده شود و ثالثاً در غیر مواقعی که این اعتراضات جنبۀ سیاسی ملموس و خطرناک پیدا می کند، پلیس علاوه بر اینکه   حق ندارد از زور و سرکوب استفاده بکند بلکه وظیفه دارد که به برگزاری آن نیز کمک کند.

پ- من با اینکه فکر می کنم بازداشت اخیر برخی فعالان مدنی و محدودیت جدید و سه ماهه - سه ماهه برای بررسی بازتاب و درستی یا نادرستی تصمیم - برای سید محمد خاتمی اهداف سیاسی کلانی هم دارد. اما مطمئنم که یکی از علل آن هم برای جلوگیری از سوء استفاده از همین تجمعات صنفی و اعتراضات اقتصادی است که قرار است تداوم یافته و تشدید هم بشود.  

ت- بازداشت برادر اسحاق جهانگیری هم فارغ از درستی و نادرستی اتهامات به او بخشی در همین استراتژی می گنجد. به این معنا که نشان دادن قله های هوشبر ثروت در کنار همین اعتراضات برای حداقل معیشت - فارغ از اینکه آن قله چطور تشکیل شده و من هم قبول دارم که قطعاً با فساد - کنتراستی در ذهن توده ها ایجاد می کند که نه تنها روحانی و دولت کم کفایتش بلکه خود آدام اسمیت محبوب دکتر زیبا کلام را هم می فرستد به قعر جهنم.

ث- . بالاخره آن بصحنه آوردن حذف ریاست جمهوری منتخب از قانون اساسی هم در داخل همین پروژه قابل شناسایی است و بسیار سخت است قبول کنیم که این حوادث افعال پراکنده و خودبخودی است که هرکدام مجزا از هم رقم خورده اند و هدف واحدی را تعقیب نمی کنند. لذا حتی اگر هم برخی از این برشمرده هایم اتفاقی همزمان شده باشند با تصمیم خامنه ای برای بگوشۀ رینگ بردن دولت روحانی بازهم اطمینان از استراتژی برانداز خامنه ای پابرجا خواهد ماند

7- خامنه ای مطمئن است که "این حسن روحانی" را شکست خواهد داد. و حتی اگر نتواند ریاستش را نیمه تمام بپایان برساند خواهد توانست در شروع قرن جدید خورشیدی حاکمیت را بی دردسر اصلاح طلبان و اعتدالیون به جانشین خودش بدهد. من هم البته با دیدن این حسن روحانی منفعل حق را به خامنه ای می دهم و او را برنده می دانم. اما با این افزوده که اتوریتۀ روحانیت و جمهوری اسلامی در چنان نقطۀ حضیضی است که هر دقیقه گذشت زمان پایان آن را محتمل تر می کند تا بقای حکومت را. زیرا هنگام پایان - یا بسیار ضعیف شدن - اتوریته (ترجمه کن ابهت و سلطۀ معنوی) یک حکومت ناگزیر باید فقط از فورس و زور عریان و سرکوب استفاده کند که نمی تواند مانع فروپاشی قدرت شود. جمهوری اسلامی تا کنون توانسته با اتوریتۀ مذهبی روحانیان - از حداکثری در سال های دور تا حداقلی در سال های اخیر - نعش خودش را تغذیه و ماندنی کند. اما هرنوع تکانه ای کوچک از داخل یا خارج جامعه را از کنترل حکومت خارج خواهد کرد. چه روحانی و شرکا بخواهند و به این گذار کمک کنند برای اتفاق طبیعی و کم خطر و چه کماکان به انفعال سیاسی و چپاول اقتصادی و بی اعتنایی اجتماعی ادامه بدهند و هزینه های رهایی را سنگین تر بکنند.

8- اما اینکه چرا خامنه ای را موفق می دانم در شکست دادن روحانی از راه تمرکز بر اقتصاد هم خیلی ساده است. اقتصاد مهمترین مسئلۀ روز ایران است. روحانی برای حل مشکلات نیاز به سرمایه دارد - بویژه که استراتژی اقتصادی دولتش بر جذب سرمایه است - خامنه ای با لفاظی تهاجمی تا کنون نگذاشته سرمایه ای جذب شود. بعد از این هم نخواهد گذاشت. ترامپ هم چه در برجام بماند یا نه دنیا تحت تأثیر جمهوری خواهان ضد جمهوری اسلامی حاکم بر امریکا و در دست داشتن دولت - فارغ از ترامپ هم - حاضر به مشارکت اقتصادی با ایران نخواهند شد و سرمایه های قطره چکانی را هم با گرانی حداکثری اجازه خواهند داد. اگر به این دو فاکتور بی پولی بی کفایتی کابینه های ایران را هم اضافه کنیم. زیرا دولت روحانی چابکی و پاکی و شایستگی دولت های مدرن را ندارد و قادر به مقابله با سنگ اندازی های تندروهای دو طرف ایران و امریکا نخواهد شد؛ به این نتیجۀ بدیهی می رسیم که روحانی با این دست فرمان ریا و خطابه و اطرافیان - فاسدان سیاسی یا فاسدان اقتصادی - راه بجایی نخواهد برد. یا...هو

نکته: موارد ناگفته ای هم ماند که اگر درست مطالعه کنید و از متن نوشته سؤال و شکاف و چرایی درست در بیاورید؛ در کامنت دانی توضیح خواهم داد.