اگر روحانی اینبار هم سپر جام زهر نوشی خامنه ای نشود؛ هواداران او می فهمند که رجز خوانی رهبرشان برای فریب آنان است!

1- دوست محترمی خیلی اصرار دارد که من راجع به FATF مطلب بنویسم چون آن را سونامی دیگری می بیند بعد از توافق هسته ای و خیلی هم پربی ربط نمی گوید. اما من نظرم را چندین بار و در پست های مختلف با این گزارۀ کلی نوشته ام که "ما دیگر نیازی به ناز کشیدن از روحانی نداریم. زیرا فشار از بیرون اهداف ما را - استحاله - پیش خواهد برد و این اوست که باید بدنبال ما بدود". و هنگام نوشتن این گزاره همیشه یکی از این فشارها هم همین ناگزیری پیوستن به FATF بود. اما با این حال دیشب داشتم بمناسبت مصاحبۀ بسیار زیبایی از دکتر مسعود پزشکیان در همین باره - بهترین و کوتاه ترین و نقطه سرخط ترین بیان ممکن است از یک باکس کلی "ناگزیری پذیرش قاعدۀ بازی" که یک روشنفکر می تواند بگوید (اینجا) - بودم با عنوان "من با صفدر حسینی مخالفم زیرا مسئولیت دارم از مسعود پزشکیان مراقبت کنم". اما بزرگی و زیبایی آمنۀ بهرامی آمد وسط و تسلیم شکوه حقجویی این انسان مدرن شدم و مطلب ایشان را پست کردم. بنابراین الان موقعیت خوبی است که مجدداً راجع به پیمان FATF بنویسم.

2- راجع به خود پیمان FATF چیز اضافه تر از آنچه که همه از بهرید ندارم تا اضافه کنم. و آن عبارت از این است که این پیمان می گوید چرخش پول هر کشوری در دنیا که بخواهد از چرخۀ اقتصاد جهانی - به محوریت بانک ها - استفاده کند باید مبداء معلوم - از کجا تحصیل شده - و مقصد معلوم - به کجا می رود - داشته باشد و الا قادر به استفاده از تسهیلات شبکۀ بانکی بین المللی نخواهد بود. ارزش داوری هم نمی کنم که این خوب است یابد؛ بوجود آورندگانش غرب بوده یا صهیونیست ها یا هرکه، در عمل گردانندگان آن بی طرف عمل می کنند یا با استانداردهای دوگانه و از این قبیل. بلکه فقط به این بسنده می کنم که بقول دکتر پزشکیان عزیز این "قاعدۀ بازی" است. و بزبان لمپن من "آش خاله است/ بخوری پاته است نخوری هم پاته". و به همین خاطر است که پیوستن به FATF برای اقتصاد ایران - در بحران ورشکستگی - یک ضرورت است و نه انتخاب. دقیقاً - حتی - ضروری تر از جام زهر برجام. چون هرنوع تحرک اقتصادی از سوی ایران در غیاب ورود به این پیمان محال قطعی است.

3- وقتی که موضوعی در ایران از انتخاب گذشت و به ضرورت تبدیل شد. معنایش این است که دولت تصمیم گیرندۀ اصلی نیست و نظام باید این ناگواری را بپذیرد و هضم کند. بهمین خاطر هم است که با همۀ هیاهویی که پیاده نظام خامنه ای راه انداخته اند؛ رسماً اعلام شده است که پیوستن به FATF در شورای امنیت ملی تصمیم گیری می شود / شده است. و چه کسی شک دارد که وقتی می گویی "شورای امنیت ملی" غیر از تصمیم شخص خامنه ای چیزی دیگر نیست. پس پیوستن به FATF تصمیم نظام است و خود خامنه ای مجوزش را صادر کرده است. مثل مذاکرات هسته ای که جام زهر اول خامنه ای بود و متأسفانه حسن روحانی با شلوغ کاری - بلکه هم بعمد - آن را بنام خود و دولتش مصادره کرد و باعث وقاحت بیشتر پیاده نظام خامنه ای شد و حالا هم هرچه اصرار می کنند که ایهالناس این گه کاری خود خامنه ای بوده که عقب نشینی کرده و ربطی به خواست این دولت و آن دولت نداشت. مگر شریعتمداری می گذارد بگوش کسی برسد.

4- حرف اصلی من اما با حسن روحانی این است - البته امیدی به توجه ندارم - که ما در ماجرای مذاکرات هسته ای چون قدم اصلی و مهم و نقطه عطف بود و می ترسیدیم که نکند وسط کار یکی دیوانگی کند و بشویم کرۀ شمالی؛ با تو (حسن روحانی) همراه شدیم و نه تنها مرتب کردیت به تو دادیم که بارک الله حسن که مذاکرات را خوب اداره کردی و پیش بردی؛ بلکه هر نوع قمیش آمدن ها و تنبلی ها و کندی ها و خلف وعده هایت در بقیۀ زمینه ها را هم تحمل کردیم و برویت نیاوردیم که بگذار از این پیچ اصلی (برجام) بگذریم بسلامت و روحانی را هول نکنیم. اما حالا دیگر وضع کاملاً فرق می کند و ما نه نیاز به پرده پوشی داریم و نه حرکت لاک پشتی تو را تحمل می کنیم. زیرا تو وظیفه داشتی با دست گرفتن برجام سرعت پیوستن ما به جهان توسعه را دو چندان سرعت می دادی. و نه اینکه تازه خودت هم بروی توی اردوی متحجران و نه تنها تصمیم نظام (پیوستن به FATF) را تصمیم دولت نمایش بدهی؛ بلکه به جبهۀ رهبر این کردیت را هم بدهی که بازهم شریعتمداری در کیهان پیوستن به FATF را تصمیم انتخابی و غلط حسن روحانی تبلیغ کند و مثل ماجرای برجام همۀ کاسه کوزه ها را بگردن دولت بیاندازد و خامنه ای را از تیر رس جام زهرنوشی دوم هم در ببرد در نزد هواداران. در حالیکه اگر بصراحت می گفتید و بگویید چنین ضرورتی تصمیم نظام (خامنه ای) بوده است. هواداران تیفوسی هم یکبار برای همیشه می فهمیدند و می فهمند که نظام به آخر رجزخوانی های الکی خامنه ای رسیده؛ و در نتیجه چرخ های وصل شدن به جهان با چوب لاهای کمتری روبرو می شد. یا...هو