تا زبان لق خامنه ای هرزه گردی می کند؛ سیاست روحانی حریف اعراب - بخوان عربستان - نخواهد شد!

1- مقاله ای در جهت تأیید سفر روحانی به ترکیه و شرکت در اجلاس همکاری های کشورهای اسلامی در روزنامۀ شرق نوشته شده بود که این چند روزه بارها از طرف سایت های حامی دولت بازنشر شد. اما بنظر من روحانی اشتباه کرد و به این سفر رفت. زیرا جواد ظریف جو غالب ضد ایرانی نشست را هم دیده بود و هم به روحانی خبر داده بود. البته این خوب است که روحانی زورش را می زند که ایران را از معادلات جهان اسلام با حضور قاطع و پررنگ عربستان حذف شده نبیند که گزک بدهد دست کشورهای عرب و سنی مخالف"جمهوری اسلامی خامنه ای" که هرنوع رابطه ای با ایران را با قهر تعمدی خود حکومت ایران نشان بدهند. اما این زمانی کارساز است که روحانی توانسته باشد سنگ های خودش با خامنه ای را وابکند و بعنوان سر جمهوری اسلامی ایران در بین سایر سران حکومت ها حاضر شود. سوگوارانه اما در عکس مناسکی سران کشورهای شرکت کننده در اجلاس ترکیه فقط جمهوری اسلامی بود که بطرز آزار دهنده ای "نفر اول" کشورش نبود و هرز خند مصنوعی روحانی - برای عادی نشان دادن اوضاع - هم کمکی به این حقارت "یک تدارکاتچی در بین سایر سران" نمی کرد و دیدن تصاویری که ایران نه در متن که حتی در حاشیۀ جدی منطقه هم بحساب نمی آمد بشدت آزار دهنده بود.

2- بنظر می رسد که روحانی کمی بیشتر از کمی خودش را جدی گرفته و گمان می کند که اگر ملت مستأصل از حذف شدگی از سوی خامنه ای و متحجران قم در داخل کشور از سر ناچاری و در ماندگی از مواضع لیبرال تر و عرفی تر او حمایت می کنند تا بلکه جسارت کند و ایران را بسمت حکومتی متعارف تر از انقلاب خامنه ای هدایت کند؛همۀ عالم و آدم - در خارج هم - باید وضع او را درک کنند و به او کمک کنند تا برغول بی شاخ و دم و زیانبار خامنه ای فایق آید. اینکه روحانی در ملاقات چند لحظه ای و ثانیه ای استقبال و معارفه با رییس کشور میزبان (رجب طیب اردوغان) در مقابل دوربین ها بجای خوش و بش معمول و مؤدب انگشت تهدید و اخطار تکان بدهد و کلماتی را بگوید که کسی از محتوای آن با خبر نمی شود و سپس آنرا "تذکر به اردوغان جهت جلوگیری از هرنوع جهت گیری ضد ایرانی اجلاس" تبلیغ بکنند. نه درست است و نه مرسوم. بویژه هنگامی که اردوغان هم آن انگشت افشاندن روحانی را جدی نگیرد و به لبخندی نزدیک به پوزخند بسنده کند. آن ملاقات استقبال رسمی چند ثانیه ای فقط برای معرفی مهمان و رسمیت دادن به کشور شرکت کننده از سوی کشور میزبان است و لاغیر!

3- بعد می آییم به نطق روحانی در این اجلاس که گویی روحانی دارد با آیت الله خامنه ای در داخل کشور مباحثه می کند و نه سران کشورهای اسلامی. زیرا کسی در بین سران شرکت کننده مخالفتی با مواضع روحانی ندارند و نداشتند. بلکه خود آنان هم نطق هایی با همین محورهای وحدت و ضد خشونت انجام داده اند. روحانی همانطور که در داخل کشور خودش را یک هیچکاره می داند و همۀ اعمال و رفتارش را - فارغ از تطبیق یا عدم تطبیق نعل بالنعل آن - در متن ابهت و شماره یکی رهبر فرزانۀ انقلاب اسلامی می داند و معرفی می کند. باید در خارج از ایران و در دیدار با سران و نمایندگان سایر کشورها نیز بطریق اولی بیشتر از موارد داخلی به تصمیمات و بیانات و خواسته های مقام معظم رهبری ارجاع بدهد تا مخاطب جهانی هم با شنیدن نام خامنه ای حسن روحانی را جدی بگیرد و حداقل به حرف هایش گوش کند. و الا رویۀ فعلی روحانی که می خواهد خودش را در حد سران سایر کشورها بنمایاند جز مضحکه کردن خودش و ایران مشکلی را حل نمی کند. همانطور که در مذاکرات هسته ای هرجا لازم شد و بمحض تشکیک غربی ها در ارادۀ سیاسی ایران خود روحانی و مذاکره کنندگان فکت های تأیید کننده از آیت الله خامنه ای آوردند / می آوردند تا موضوع به نتیجه برسد. اینکه روحانی گمان کند که اگر خودش را قدرتمند تر از یک زیر دست - آن هم نه محبوب و مورد تأیید - خامنه ای نشان بدهد دیگران هم او را جدی خواهند گرفت صد در صد غلط است و کسی حکومت ایران را خارج از تیول مطلق خامنه ای و یاران انقلابی نزدیکش باور ندارد و نخواهد داشت.

4- البته من می دانم که ناگفته های روحانی - که با پیش زمینۀ این ناگفته ها گفته هایش را بر زبان می راند - چیست: او می خواهد بگوید که ای سران سایر کشورها اعم از غرب و شرق و مسلمان و هرچه؛ استراتژی انقلابی و دخالت گر رهبر ما آیت الله خامنه ای عملاً شکست خورده است که با امضای برجام نقطه پایان آن هم گذاشته شده است. پس چه اهمیتی دارد که هنوز هم خامنه ای لقلقه های زبان هرزه گویش را رها نمی کند و هر از چندی با همان ادبیات جنگ سرد سخن می گوید. شما چرا به این هذیان های شکست خورده چسبیده اید و استراتژی آشتی و همکاری مرا جدی نمی گیرید. در حالیکه روحانی در مورد شکست استراتژی خامنه ای کاملاً درست است. اما این خواست روحانی از کشورهای دیگر اعم از رفیق و رقیب و دشمن امر خنده دار و مضحکی است. زیرا کسانی که خودشان بعنوان رهبر و رییس جمهور یک کشور (ایران) نمی توانند حرف و عمل شان را یکی بکنند؛ چرا باید از بیگانگان انتظار داشته باشند که منافع ملی ایران را در اولویت سیاستشان قرار بدهند. البته روحانی یکی فریب رفتار غربی ها در موضوع برجام و بویژه رفتار متساهل اوباما را خورده و دوم اینکه غربی ها که بیشتر موضعگیری هایشان معطوف بعمل است - و حالا هم که مهمترین تهدید (ایران مسلح به بمب هسته ای) را حل کرده اند - بیشتر از شرقی ها و اعراب با روحانی همدلی نشان می دهند در دیدارها و مسافرت ها و اجلاس ها و حداکثر سختگیری شان را می برند به شرایط سخت تر و گرانتر قراردادهای اقتصادی؛ اما شرقی ها و بویژه اعراب سنی و علی الخصوص عربستان نه تنها روحانی و دولتش را عددی نمی دانند و نمی خواهند هم بدانند از کلمه بکلمۀ ترهات تکراری از سوی خامنه ای نه تنها نمی گذرند بلکه به آن شاخ و برگ هم می دهند. و البته حق دارند زیرا مشکل آنان با ایران خامنه ای تجارت و منافع اقتصادی و صادرات و قرار داد نیست بلکه مشکل همسایگان با ایران ایدئولوژیک و سیاسی و قدرت منطقه ای شدن و مهمتر از همه امنیت است و برتری مذهبی.

5- بدیهی است که متأسفم برای رییس جمهور ایران که چنین بی وزن و در حاشیه و غیر جدی بحساب آورده می شود. اما شوربختانه خوشحال هم هستم از اینکه رقبا و دشمنان منطقه ای ایران کوتاه نمی آیند در قبول - حتی مختصر - حاکمیت واحد در ایران. زیرا اگر موضوع استراتژی حکومت ایران بین خامنه ای و رییس جمهور - هرکس می خواهد باشد - حل نشود ایران آب خوش از گلویش پایین نخواهد رفت و این نمایش مهوع "ایران دارای یک حکومت واحد است" مثل همۀ 26 سال رهبری بسیار زیانبار خامنه ای ایران را در تعلیق "یک گام به پیش و ده گام به پس" پادرهوا نگه خواهد داشت. دولت روحانی شکست خورده و خشمگین از ترکیه برخواهد گشت. اما این مثبت است و باعث بگومگوهای سنگین تری در داخل حکومت خواهد شد. و هرچقدر این اختلافات رادیکال تر شود احتمال رسیدن به راه حل هم افزونتر خواهد شد. همانطور که بارها گفته ام ایدئولوژی را باید لاغر و لاغر کرد تا در نقطۀ شکستن بشکند و شرع بعرف خوش آمد بگوید. و اگر روحانی از اعتدال این را فهمیده باشد که ایدئولوژی ضعیف شده بهتر از ایدئولوژی قوی مانده قابل تحمل و اصلاح است قطعاً اشتباه می کند و ایدئولوژی ضعیف و قوی ندارد مگر زمانی که هستۀ مرکزی آن شکست بخورد و عقلانیت را جایگزین نقلانیت بپذیرد. یا...هو