کینۀ عبدی نسبت به هاشمی رفسنجانی سرباز کرد! عباس امیرانتظام از کینه ای و بددل بودن عباس عبدی گفته است!

هاشمی رفسنجانی حملۀ علنی بی سابقه ای را انجام داده علیه جبهۀ متحد تحجر بخش انتصابی جمهوری اسلامی؛ و شورای نگهبان را بدلیل رد صلاحیت سید حسن خمینی مورد شماتتی درست و با ادبیاتی درست قرار داده است. خب بدیهی است که این اظهار نظر هاشمی آب در لانۀ مورچگان و زنبوران سمی جبهۀ متحد شریعت مداران سنتی و متحجر انداخته باشد و آه و فغان و بگیر و ببند و اعدام باید گردد و زندانش کنید و ... کسانی چون شریعتمداری کیهان و ذوالنور سپاه و نقدی بسیج و مصباح پایداری و خود خامنه ای را بلند کرده باشد. اما حرف درشت و کینه ای و بی مبنای عقلی و منطقی را عباس عبدی اصلاح طلب زده قبل از همۀ تندروان اصولگرا. عباس عبدی از موضع جان لاک و هیوم و یک الترا مدرن آنارشیست به هاشمی ایراد گرفته است که چرا از حسن خمینی با ادبیات شبیه ساز و نسبت خانوادگی او با رهبر انقلاب اسلامی آیت الله خمینی - عبدی اسمش را گذاشته مناسبات قبیله ای - دفاع کرده است. و هاشمی را متهم کرده که منظورش از دفاع از سیدحسن نه خدمت به او بلکه بهره برداری از محبوبیت او بنفع خود بوده است. در مورد غلط بودن منطق انتقاد عبدی حرفی نمی زنم چون عبدالجواد موسوی عزیز پاسخ کوتاه و بسنده ای نوشته که در پایان همین مطلب کپی پیست خواهم کرد. اما از جهت کینه ای و خودشیفته بودن عباس عبدی ناچار چند کلمه را عرض خواهم کرد:

اول اینکه حتی اگر حرف عبدی در انتقاد از هاشمی مبنای منطقی هم داشت ایشان بعنوان یک اصلاح طلب حق نداشت - از جنبۀ احساس مسئولیت روشنفکری - نظرش را در این برهه که لیبرال ها و آزادی خواهان و اصلاح طلبان عرفیگرا تحت شدیدترین فشارهای جبهۀ متحد تندروان خامنه ای قرار دارند تا عقب رانده شوند و حذف شوندعلنی می کرد.

دوم اینکه؛ اگر مسببین حال و روز امروز ایران را فال فال و حصه حصه کنیم. قطعاً تقصیر عباس عبدی و ارباب سالیان دورش حجت الاسلام خوئینی ها بیشتر از هاشمی رفسنجانی نبوده باشد کمتر هم نیست. زیرا درست است که هاشمی جاه طلب و سیاسی و قدرت طلب بود و است از روز اول؛ تا جائیکه در تنها موردی که حرف آیت الله خمینی را نقض کرد همانا مخالفت با رأی او در "ممنوعیت ورود روحانیان بحوزه های اجرایی مثل رییس جمهور شدن" بود و هاشمی - بنقل از علی مطهری که گفت: در ماشین با پدرم و هاشمی بودیم و هاشمی مخالف موضع امام و پدرم موافق آن مباحثه می کردند - این مورد بین نقش پررنگی داشت در شکستن سد خواستۀ خمینی در حضور و مخالفت پدرش علامه مطهری. اما هاشمی مرد سیاست بود و از ابتدا مخالف حمله و اشغال سفارت امریکا توسط دانشجویان پیرو خط امام بود. در حالیکه عباس عبدی با مشورت و راهنمایی و توطئۀ روحانی موسوی خوئینی های شبه مارکسیست عنصر اصلی و کلیدی اشغال سفارت امریکا در سال 1358 بود. عبدی جزو سه نفر اصلی تصمیم گیرنده حمله بود و رییس انجمن اسلامی دانشگاه امیرکبیر- پلی تکنیک زمان - سیاسی ترین دانشگاه ایران بود. و از آن جهت هم که الان معلوم شده عباس عبدی بسیار خودشیفته و خود مرجع پندار است تا جائیکه با هیچ گروه و حزبی از رفقای خودش نتوانسته کار کند و ایزوله و تنها شده است. لذا بدیهی است که قبول کنیم در تصمیم به اشغال سفارت امریکا نقش شماره یک را عباس عبدی داشته است با پشتیبانی پیشینی موسوی خوئینی ها.

سوم اما؛ و چه کسی است که امروز شک داشته باشد که هم جنگ و هم تحریم و هم رادیکال و خونین شدن انقلاب بدون خونریزی و انحراف از خواسته های ملت، ناشی از اشغال سفارت امریکا توسط دانشجویان برهبری عباس عبدی بود و بس. این را بویژه برجسته می دانم که عباس عبدی در انتقاد از هاشمی به گذشتۀ او و کارهایی که خودش مسببش بوده - البته استنادش هم اشتباه است - هم آدرس داده و منظورش رطب خورده چون منع رطب کند بوده؛ که در مورد خود عبدی مصداق بارزتری دارد این ضرب المثل. اما من همیشه عباس عبدی روشنفکر را پذیرفته و تأیید می کردم و با اینکه در جایی خوانده بودم که عباس امیر انتظام او را کینه ای ترین و بددل ترین و خطرناک ترین دانشجوی اشغال کنندۀ سفارت نامیده بود؛ بازهم اطمینان نمی کردم و تصورم این بود که امیر انتظام در معرفی عبدی غلو منفی کرده است. اما حالا ناچار شدم بروم و عین عبارت امیرانتظام از خاطراتش را پیدا کنم و کپی کنم در اینجا تا سیه روی شود هرکه در او غش باشد. امیر انتظام از ملاقات های خود با عوامل مختلف  و از جمله اشغال کنندگان سفارت می گوید تا می رسد به اینجا:

"...با کلیۀ کسانی که تا به حال صحبت کرده ام، پس از چند دقیقه صحبت یک حالت انسانیت از صورت و بیاناتشان مشخص می شود، جز یک نفر، جوانی است در حدود 22 تا 24 سال به نام "عباس" (بعدها دانستم که نام کامل او عباس عبدی است) که روز اول هم از طرف دانشجویان آمده بود و سؤالات زننده ای نوشته بود. این شخص حرفش و نگاهش با دنیایی از کینه و نفرت توأم است... [بخش 36 از خلاصۀ خاطرات در اینجا]

می خواهم این را بگویم که عبدی کینه از رفسنجانی دارد و در تعقیب نابودی او دست شیطان را هم می فشارد بدون اینکه خودش حاضر شده باشد حتی بزبان و لفظ اشتباه بودن اشغال سفارت امریکا - ام الفساد نابودی آرمان های ایرانیان - را بپذیرد. در حالیکه رفسنجانی بطور تلویح هم شده اشتباهات خودش و رفقایش در تندروی های اول انقلاب را بارها پذیرفته و تحول مثبت دیدگاه هایش را انکار نکرده است. در خاتمه نوشتۀ بسیار گویای عبدالجواد موسوی را کپی پیست می کنم تا بخوانید:

چرا نقد عباس عبدی به هاشمی منطقی نیست؟

نگارنده نیز تا جایی که آقای عبدی اصلاح طلبی را یک روش دانسته اند و نه یک هدف با ایشان موافقم اما چند ایراد به نقد ایشان وارد می دانم و گمان می کنم نتایجی که آقای عبدی گرفته اند محصول مقدمه غلطی است که چیده اند. آقای هاشمی گفته اند چرا شخصی که شبیه ترین فرد به بنیانگذار جمهوری اسلامی است را رد صلاحیت کرده اند و آقای عبدی همین سخن را نشانه قومی گرایی دانسته اند و گفته اند صلاحیت ربطی به انتساب به یک خاندان ندارد. سخن درستی است اما به شرطی که منظور آقای هاشمی از شباهت صرفا شباهت ظاهری بوده باشد که به نظر می رسد این گونه نیست.

در خاندان امام خمینی هستند کسانی که از حیث ظاهر شباهت بیشتری به بنیانگذار انقلاب دارند. من فکر می کنم منظور آقای هاشمی از شخصیتی که اشبه به امام است شخصی است که به لحاظ منش و روش به امام نزدیک تر از دیگران است. البته که شباهت ظاهری نیز ممکن است در این ماجرا نقش پررنگی داشته باشد اما شرط کافی نیست. فی المثل اگر سیدحسن خمینی هیچ شان و منزلت علمی ای نمی داشت و در حوزه علمیه صاحب جایگاهی نبود و هم چنین با انقلاب و قضایای سیاسی نیز بیگانه بود بازهم آقای هاشمی ایشان را اشبه به امام خطاب می کرد؟ پاسخ این پرسش قطعا خیر است.

علاوه بر این ها آقای هاشمی یک سیاستمدار پراگماتیست به معنای حقیقی کلمه است. باید بدانیم او با چه کسانی سخن می گوید. مخاطب سخنان آقای هاشمی کسانی هستند که در این سال ها بیشترین بهره را از شبیه سازی تاریخی گرفته اند. کسانی که با شبیه سازی جریانات چندسال پیش به تاریخ صدر اسلام آقای هاشمی و امثالهم را به کسانی که روزگاری در رکاب پیامبراسلام شمشیر می زدند و سرانجام به سودای ریاست و صدارت به جبهه دشمنان رسول خدا پیوستند تشبیه می کردند.

آقای هاشمی که با بشیریه و داریوش شایگان سخن نمی گوید با کسانی حرف می زند که گوش هایشان صرفا با چنین ادبیاتی آشناست و اتفاقا به کارگیری چنین ادبیاتی نشان از هوشمندی آقای هاشمی دارد. ضمن این که توده های مردم نیز این ادبیات را خوب درک می کنند. پیش کشیدن بحث بدهکار و طلبکار را هم باید در چنین زمینه ای فهم کرد. این را هم نباید از نظر دور داشت که آقای هاشمی از همه تریبون های رسمی محروم است و به ناچار باید سخن خود را به گونه ای تدارک ببیند که به گوش همگان برسد.

به نظر می رسد بخشی از تندی سخنان آقای هاشمی به همین موضوع برمی گردد. تا چند سال پیش آقای هاشمی مشهور بود به این که دفاعش از دیگران و حتی مدیران زیر دستش را علنی نمی کند و به جای هیاهو به راه انداختن سعی می کند از قدرت لابی گری اش استفاده کند و به همین دلیل بود که او را سیاستمدار پشت پرده می خواندند. این که امروز او صراحتا از عقایدش سخن می گوید دو دلیل می تواند داشته باشد یا این که به قول خودش دیگر قدرتی ندارد که برای رد صلاحیت ها به کسی فشار بیاورد و یا این که از همه امکاناتش برای پیشبرد مقاصد سیاسی اش بهره گرفته است و دیگر چاره ای جز سخن گفتن صریح و هشدار آشکار باقی نمانده است.

*عبدالجواد موسوی/خبرآنلاین