غرب از کمک به سقوط شاه در ایران پشیمان شده و در حال احیای نقش ایران عرفی در منطقه است!

پنجرۀ ورود: خب حالا که موضع گیری ها در مورد آشتی ایران و غرب بیرون آمده می توانم یک تحلیل مادر و همه جانبه و بسیار امید بخش بدهم. و تأکید کنم که این تحلیل علاوه بر بخش های مستند به سیاست روز در جامعۀ بین المللی به بخش شهودی ناشی از شناخت عمیق خودم از وقایع سی سال گذشتۀ ایران و جهان و علی الخصوص نگاه فلسفی به "چرا دنیا به این روز افتاد" است و با ضریب خطای کمتر از ده درصد از آینده خبر می دهد.

الف- صورت مسئله چیست:

1- صورت مسئله این است که بدلایل بسیار گوناگون و از جمله موضوع نفت؛ غرب اواخر دهۀ 70 میلادی قرن بیستم از بلندپروازی های شاه ایران در تجدید قدرت امپراطوری ایرانی در خاورمیانه دچار نا دلشادی بود و شد. و هنگامی که بهردلیل حکومت شاه در ایران دچار تنش و اعتراض قرار گرفت؛ به سقوط شاه چراغ سبز نشان داد و نه تنها به او و رژیمش کمک نکرد بلکه در جهت پیروز شدن انقلاب ایران هم با انقلابیون همراه شد: یا مثل بریتانیا علنی و تبلیغاتی و یا مثل کارتر در امریکا متزلزل و با بی عملی. قبلاً راجع به تأثیر انقلاب ایران در بیداری اسلامی (بخوان فرقه گرایی و جنگ های مذهبی) در منطقه نوشته ام و گفته ام که جز از راه عرفی شدن حکومت ایران تهدید از منطقه بیرون نخواهد رفت. اما حالا می گویم که غرب از بی تفاوتی تا همراهی با انقلاب ایران نه تنها بهیچ سود و دست آوردی در هیچ - با تأکید برهیچ - زمینه ای نرسید؛ بلکه متحمل خسارت ها و هزینه های مادی و معنوی بیشماری نیز شده است. - این بخش از گفته ام از نظر خودم پرواضح و از نگاه دیگری چالش برانگیز است اما بدلیل رعایت اختصار نمی توانم دلایل پرواضح خودم را در اینجا احصاء کنم ولی حاضرم پاسخگو باشم -

2- غرب که از مواضع جدید و استقلال ملی شاه  یکه خورده بود بدون شناخت درست از منطقه و نقش غیرقابل جایگزین ایران - بعنوان لنگرگاه ثبات منطقه - توسط کشور دیگری؛ بعد از اینکه متوجه جمهوری اسلامی بنیادگرای مذهبی در حال رویش از رؤیای "ایران تو دهانی خوردۀ ذهنی اش" - منظورم تصویر و تصور غرب از انقلاب ایران است - شد تلاش کرد که یک لنگر ثبات دیگری در منطقه بوجود بیاورد. اما تلاشش نافرجام ماند چون کشورهای عرب منطقه هیچکدام از جهت جمعیت و سطح مدرنیزاسیون و ریشه دار بودن تمدنی و البته از جنبۀ مهمتر ژئوپولیتیک و ژئواستراتژیک هم قابل تبدیل شدن به محور منطقه نبودند؛ و ترکیه هم بدلیل جغرافیای سیاسی و جغرافیای طبیعی (معلق بودن بین آسیا و اروپا) و مصر بدلیل خارج بودن از قلب خاورمیانۀ نفتی شایستگی و شرایط جایگزین شدن بجای ایران شاه را نداشتند. خب در چنین اوضاع بی ثباتی خاورمیانه؛ غرب در همان فرمول "هیچ چیز بدست نیاورد و هزینه های بسیاری داد" گرفتار شد و با رهبری آیت الله خامنه ای چشم اندازی هم برای نفوذ و روی آوری مجدد به ایران را پیدا نکرد.

3- اینک و در لحظۀ تاریخی که ایستاده ایم اولین فرصت بسیار مهم تاریخی از جهت آیندۀ ایران و منطقه و جهان و بعد از سی و شش سال بوجود آمده است و ایران و غرب (بخوان امریکا) در حال نزدیک شدن بهم هستند - دلایل هرچند مهم اصلاً اهمیتی ندارند و نفع و ضرر و اجبار کی و اختیار کی و چه کسی تسلیم شد و چه کسی فاتح شد مطلقاً ارزش درنگ ندارند - نزدیکی ایران و غرب آن نقطۀ امید واقعی برای غرب است که مجدداً با کمک به محور منطقه شدن ایران ثبات لازم به خاورمیانه را برگرداند و نقطه امید واقعی برای ایران است که در راه تبدیل شدن مجدد بمحور منطقه به تشویق و کمک غرب عرفی تر و سکولاریزه شود. مطمئن نیستم که آیا استراتژیست های غربی به این تحلیل و راه کار رسیده اند از جهت استراتژی بین المللی شان و دارند در پازل درست اوباما پیش می روند یا نه. اما امیدوارم که چنین بوده باشد. زیرا غیر از این راه هیچ راه دومی برای ناآرامی های خاورمیانه وجود ندارد. من می خواهم جرأت بکنم و بشما نوید بدهم که حتی اگر استراتژیست های غربی اینقدر کودن باشند که براه حل درستی که گفتم نرسیده باشند هم؛ باز روند شروع شده در همان قالبی که گفتم (ایران بسمت سکولاریزم - جهان بسمت ایران) پیش خواهد رفت. در ادامۀ نگاهی مجمل خواهم انداخت بموافقان و مخالفان این روند مبارک شروع شده:

ب-  اسرائیل کجا ایستاده است:

1-  اسرائیل از چه می ترسد؟ قبلاً بارها گفته ام که اسرائیل و ایران در منطقه و امریکا در فرامنطقه بیشترین همپوشانی منافع مشترک و پتانسیل نزدیکی بهم و اتحاد با هم را دارند. اسراییل اما دو جناح عمده دارد. جناح لیبرال و سکولارتر در اسرائیل خواهان قدرت گرفتن ایران همزمان با سکولاریزه شدن است و چون اهداف توسعه طلبانه ندارد موافق ثبات در خاورمیانه و همزیستی امن با مسلمانان منطقه است. اما جناح مذهبی و تندرو اسرائیل که اهداف توسعه طلبانه دارد بشدت از وضع موجود در منطقه خشنود است و می خواهد هرچقدر ممکن است منطقه را در این حالت فریز کند و تنش بین مسلمانان حفظ شود تا علاوه بر تأمین اتوماتیک امنیت اسرائیل فعلی بتواند با تضعیف مسلمانان در جنگ های فرقه ای و مذهبی نقشۀ اسرائیل بزرگ در آینده را قابل تحقق ببیند و از هر گونه فشاری در اکنون برای سازش با فلسطینی ها در قالب "طرح دو دولت اسرائیلی و فلسطینی" جلوبگیرد.  بنابراین نتانیاهو کمترین بیمی از اتمی شدن ایران ندارد - چون مطمئن است که دوستان فرامنطقه اش در غرب چنین اجازه ای را به ایران نخواهند داد - و تنها نگرانی اسرائیل از نزدیک شدن ایران با غرب فروکش کردن جنگ های حیدری نعمتی در منطقه است و شروع شدن مجدد بازخواست از اسرائیل هم از سوی غرب و مهمتر از آن "هم از سوی اعرابی که فعلاً مشغول مسلمان کشی های بی پایان هستند در بین خودشان". بعبارت دقیقتر آیت الله خامنه ای همراه دولتی مثل احمدی نژاد ایده آل ترین نیاز اسراییل نتانیاهو در ایران هستند.  اینکه اسرائیل نتانیاهو قبل از هرگونه توجهی به مفاد توافق پیش روی ایران و غرب بشدت هیستریکی از آن انتقاد کرده و خواهان شرایطی غیرقابل دستیابی (برچیدن همۀ تأسیسات هسته ای تا پیچ آخر) و یا مسخره تر از آن گنجاندن یک خط مشی سیاسی (ایران متعهد شود که اسرائیل را تهدید زبانی نکند) بعنوان شرط در یک توافق امنیتی - فنی  از غرب و اوباماست؛ فقط بخاطر اطمینان از ناممکن بودن آن است. و الا اگر نتانیاهو بداند  خواسته اش دست یافتنی است آن را اصلاً مطرح نمی کند. چون مشکل او با عدم ثبات در خاورمیانه حل می شود و هر گونه ثبات در خاورمیانه بضرر امنیت ارضی فعلی و بلندپروازی های استراتژیک آینده اش که صهیون های مؤسس اسرائیل آن را مانیفست کرده اند است.

پ- اعراب چه می گویند:

1- کشورهای عربی - بدون الزام به تسری به افراد عربی. بویژه جوانان مدرن - مطلقاً با موجودیت ایران در کنار و منطقه شان مشکل دارند گاهی حتی بیشتر و مقدم بر موجودیت اسراییل. زیرا اولاً کشورهای عربی با ذهنیت تاریخی رسوب کرده از امپراطوری عثمانی و ثانیاً بدلیل موقعیت ژئوپولیتیک ایران و ثالثاً بعلت عدم سلطه پذیری ایرانیان و استعداد بالقوه و همیشگی "بزرگ منطقه شدن" ایران و دلایل فرعی بیشمار؛ ایران را تهدیدی همیشگی بر موجودیت خود می دانند. ضمن اینکه باید اعتراف کنم که در طرف ایرانی (باستانگرا) هم این ذهنیت ضد عرب وجود دارد اما ذهنیت ایرانی فقط مخلوطی از سروری طلبی و "ترس از تهدید موجودیت است چون ایران در منطقه هم از جهت تمدن و فرهنگ و زبان و هم از جهت مذهب شیعه یگانه و برتر اما در اقلیت است؛ و ترس اقلیت از اکثریت موجه. در یک نگاه کمی ریزتز اعراب چون نتوانستند بعد از غلبۀ فیزیکی به ایران و گستردن اسلام در ایران زبان و فرهنگ و تمدن پیشروتر ایران نسبت بخودشان را تحت تأثیر قرار داده و عوض کنند؛ و در همان زمینۀ اسلامی شدن هم ایران با گرایش به مذهب شیعه خودش را با اعراب متمایز کرد؛ لذا اعراب ایران را نه جزیی از عربیت خود و نه پاره ای از اسلامیت خود نمی دانند و از قدرت ایران همواره بیمناکند. بعبارت ساده تر و در نتیجه گیری: کشورهای عربی همانقدر از ایران باستان گرای پهلوی ها وحشت داشتند که اینک از ایران اسلامگرای شیعۀ فقها. کشورهای عربی با سقوط شاه موافق بودند به این دلیل که شاه را بدنبال امپراطوری منقرض کورش متصور بودند وبا حکومت شیعه به این دلیل مخالفند که ایران را بدنبال امپراطوری شیعۀ صفوی متصورند. در یک گزارۀ نمادین اعراب هم با ایران شاه بدلیل تهدید هویت عربی شان و هم با جمهوری فقیه بدلیل تهدید هویت مذهبی شان مخالفند.

2- بنابراین کشورهای عربی هم از بمب اتم ایران نمی ترسند همانطور که از بمب پاکستان نترسیدند. زیرا اگر هم ایران سلاح اتمی داشته باشد بازدارندگی اش شامل امنیت کل مسلمانان خواهد شد و نه تهدیدگر کشوری از مسلمانان. دلیلش هم واضح است که ایران شیعه می خواهد ریاست مسلمانان را در مواجهه با دنیای مسیحیت سفید - از جمله اسرائیل یهودی - بدست بیاورد و با بمب نمی شود ریاست بدست آورد و ابزار ریاست مهربانی و جلب ایمان مشترک در هدف است و رفتار حاتم بخش جمهوری اسلامی در 36 سال گذشته در مقابل خسارت های جنگ و کمک به فلسطینیان و عدم تقابل با تهدیدهای عربی از این استراتژی سرچشمه می گیرد و جنبۀ کشورگشایی و مسلط کردن هژمون مذهبی ندارد بلکه حاکمان ایران طبق دکترین امام خمینی دنبال برتری دادن دین اسلام بر مسیحیت غرب - اخراج نماد تمدن غرب اسرائیل از منطقه - هستند و متوجه هستند که با تکیه بر مذهب شیعه - اقلیت - چنین هژمونی قابل گسترش و دست یافتن نیست. بنابراین تأکید می کنم که جمهوری اسلامی مطلقاً دنبال تجدید مجد و عظمت ایران چه بهویت تمدنی قبل از اسلام - مثل شاه - و چه بهویت تمدنی شیعه بعد از اسلام نیستند. نه اینکه نخواهند بلکه به این دلیل که رسالت شان را برتری دادن دین انتخاب کرده اند که شدنی باشد. و این در قالب فقط شیعه شدنی نیست.

ت- محافظه کاران امریکایی و متحدان شان در فراقاره چه می گویند: بنظرم می رسد که مخالفان نزدیکی امریکا به ایران سه گروه درهم تنیده هستند:

1- دستۀ اول و بزرگی از آنان همان تحلیلی را دارند که نتانیاهو دارد و بخاطر منافع امنیتی و جاه طلبانۀ اسراییل هر نوع آرامشی در خاورمیانه - بین مسلمانان - را سرباز کردن دمل 70 سالۀ تشکیل دولت یهود ارزیابی می کنند و تحت فشار قرار گرفتن اسرائیل برای صلح در سرزمین های موجود.

2- بخش دومی از محافظه کاران حافظ منافع کمپانی های تسلیحاتی هستند و تنش در خاورمیانه را بنفع تجارت اسلحه می دانند و تعقیب می کنند - چه در قالب خرید و انباشت از سوی کشورهای نفتی و ثروتمند منطقه و چه از راه خرید آن از سوی خود ارتش امریکا و مصرف آن  در دخالت های منطقه ای -

3- اما بخش دیگری در محافظه کاران امریکایی هستند که به خاورمیانه نگاه نوعی جنگ صلیبی هم دارند. به این معنا که این دسته از محافظه کاران که می توان آنان را بنیاد گرای مسیحی هم نام داد به مسلمانان در هیبت جانوران مزاحم نگاه می کنند و خیلی بدشان نمی آید که تحت هر عنوانی از این حشرات کم شود. البته این خط خیلی رو بازی نمی کند. اما جان و روح فلسفه اش را در قالب های متفاوت و ممکن جاسازی و جلو می برد.

ث- ایران در چه وضعیتی است:

1- از استراتژی صدور انقلاب امام خمینی اگر شروع کنم. بنظرم می رسد که استراتژی کاملاً درستی بود و حکومت های ایدئولوژیک جز از راه گسترش فرامرزی خود و جلب اقمار هم  ایدئولوژی توان ماندگاری ندارند. به این معنا که ایدئولوژی جز در گسترش و تکثر حاملان خود و ماندن در داخل مرزهای یک کشور مثل گنداب می میرد و حداکثر می شود کشوری مثل کرۀ شمالی فعلی که حتی از تأمین معیشت و نیازهای اولیۀ مردم خودش هم عاجز می ماند. این استراتژی صدور انقلاب که در زمان رهبری آیت الله خامنه ای با حدت و شدت پرهزینه ای هم دنبال شد نتوانست به موفقیت برسد. زیرا آیت الله خامنه ای نه وسعت و جمعیت و زیرساخت های شوروی جنگ جهانی دوم را داشت و نه مهمتر از آن در یک جنگ مشترک با غرب (دشمن) به پیروزی رسیده بود که اقمارش را بعنوان جایزۀ پیروزی مشترک از رقبای دیگر سهم بگیرد. لذا صدور انقلاب ایران برای ایجاد اقمار همسو خلاصه شد در ایجاد - برنامه ریزی شده عمدی یا استفاده از سلول های ایجاد شدۀ تصادفی ناشی از اوضاع منطقه - سلول های تروریستی در کشورهای مقصد (اسلامی).

2- این پروژۀ اقمار سازی ایدئولوژیک از راه صدور انقلاب شکست خورد. البته بهزار دلیل معلوم بود شکست می خورد اما خامنه ای چاره ای نداشت جز اصرار بر پروژۀ ناهمخوان با عصر "پایان ایدئولوژی". زیرا در صورت قبول شکست باید می توانست پاسخگوی عقب ماندگی ها و پسروی ایرانیان بشود و چون قادر به پاسخگویی ناکارآمدی ذاتی حکومت شرعی نبود ناچار بود حکومت اسلامی را در ایران نیز دفن شده بیابد. لذا خامنه ای سماجت احمقانه اش را ادامه داد و منتظر ماند که سلول های ایجاد کرده اش و یا "ایجاد شدۀ شرایطی" در کشورهای اسلامی مثل انواع انصارها و القاعده و شاخه های تندرو اخوان المسلمین و فلسطینیان تندرو و غیره سمت و سوی ضد غربی بگیرند و تلاش اصلی شان را بسمت دشمن اصلی (تمدن غرب) متوجه کنند. هنگامی که دنیا وارد قرن بیست و یکم میلادی بود نشانه هایی از موفقیت رؤیای - اسلام علیه غرب - جمهوری اسلامی را بروز داد. القاعده مستقیماً غرب و نماد آن شیطان بزرگ را نشانه می رفت، حملۀ غرب به افغانستان و عراق علاوه بر تشدید ضدیت با غرب خودش نیز در از بین بردن رقبای منطقه ای جمهوری اسلامی و گسترش حوزۀ نفوذ حکومت اسلامی ایران مؤثر واقع می شد و شد و خامنه ای از اوضاع بوجود آمده راضی بود و این همه را الطاف خفیه خداوند می دانست و به گسترش هژمونی دینی بر ضد غرب امیدوارتر می شد. اوج این مقطع تاریخی زمانی بود که دومینوی سقوط رژیم های "استبدادی - سکولار" کشورهای عربی شروع شد و علایم اولیه از برتری هژمون اسلام سیاسی و تشکیل دولت های ایدئولوژیک دینی را نشان داد. این مقطع روز عروسی خامنه ای هم شد و او با چه حرارتی از بثمر رسیدن پروژۀ صدور انقلاب خبر می داد و مطمئن شده بود که بزودی یک اتحاد جماهیر اسلامی ایجاد خواهند کرد علیه اسرائیل و غرب.

3- داستان را همه از حفظید و من قصد تاریخ نگاری ندارم. اما داستان به آنجا رسید که وقایع طبق پیش بینی و رؤیای خامنه ای و ایدئولوژیست های ایرانی پیش که نرفت هیچ؛ بلکه شمشیر تیز بنیاد گرایی اسلامی برگشت بسوی ایران و خامنه ای. به این ترتیب که ظهور و بروز داعش در سوریه و بویژه آن شوک بزرگش در پیشروی برق آسا در عراق خامنه ای را از خواب که پراند هیچ بلکه کابوس وحشتناک مذهب علیه مذهب را هم توی مغز متحجران داخلی قطعی و هولناک کرد. حالا نه تنها سلول های تروریستی در کشورهای منطقه بنفع جمهوری اسلامی و بضرر غرب توسعه نیافته بود بلکه گسترده ترین و بی رحم ترین و مصمم ترین گروه اعلان موجودیت کرده در سی سال گذشته و در خاورمیانه؛ هدف اصلی اش را جنگ با حکومت ایران و نابودی شیعیان اعلام کرده بود. خامنه ای و حکومتش که در اثر تحریم های فلج کنندۀ غرب و از دست رفتن "دلارهای نفتی ستارالعیوب ناکارآمدی حکومت ایران" بشدت در تنگنا قرار گرفته و تضعیف شده بود، و مجبور شده بود بمذاکره با غرب تن بدهد؛ در مقابل شوک ایدئولوژیک داعش - نمایندۀ اسلام سیاسی سنی - و حجم تهدیدهای هرروز گسترنده و بی سابقه اش؛ قالب تهی کرد و مذاکره با غرب را از گاهی به نعل و گاهی به میخ بسمت تسلیم جاه طلبی های ایدئولوژیک و نجات روزمرگی حکومت تغییر داد. و دست دولت روحانی را باز گذاشت.

4- اینکه چرا ظهور داعش میخ نهایی پایان اسلام سیاسی در منطقه است و خواهد بود من در همۀ چهار سال گذشته راجع به افول اسلام رادیکال نوشته ام. و هنگام بروز و ظهور داعش در عراق هم این را گفته ام. منطق استدلالی هم از همان ضرب المثل فواره چون اوج گیرد سرنگون شود است و ایدئولوژی هم چون خاصیت بی بنیاد و ناپایدار آب در فواره و جهیدن به بالا را دارد لذا اوج گرفتن نهایی اش نقطه عطف سقوط نهایی اش هم است. اما فارغ از این بحث افول ایدئولوژی شریعت دلایل متعدد سیاسی بسیاری هم کمک کرد و می کند - از جمله تغییرات شگرف جامعۀ ایران از سنت به مدرنیته و از دست رفتن پایگاه وسیع بالای 80 درصدی سال 57 به کمتر از 20 درصد در سال 92، البته ناکارآمدی ذاتی حکومت شرعی و شکاف های عمیق اختلافی بین روحانیان عملگرا با حکومت شرعی از سویی و شکاف های روحانیت سنتی و مراجع "مذهب برای مذهب و نه حکومت" با بخش روحانیت ایدئولوژیک از جانب دیگر - که حکومت در ایران مجبور از عقب نشینی از شریعت بسوی عرفیت بشود و حالا که نتوانسته "حکومت مکتبی" را بثمر برساند؛ حداقل از سقوط یکباره و زیانبار "حکومت روحانیان بدون اسلام شرعی" جلو گرفته و آنرا تداوم بدهد. و اینک در این مقطع تاریخی هستیم.

ج- نتیجه و آینده:

1- مقاله مدعی است که نظم خاورمیانه جز با همان فرمول "نظم سال 1357 خورشیدی" و قبل از سقوط شاه ایران قابل تنظیم نبوده و نخواهد بود. این را یا غرب فهمیده و یا نفهمیده فهمیده که ثبات در خاورمیانه جز با تکیه دادن گرانیگاه خاورمیانه بر شانه های ستبر ایران ژئو استراتژیک ممکن نخواهد شد.

2- موضوع تغییر استراتژی امریکا از توجه به خاورمیانه بسمت آسیای جنوب شرقی و حوزۀ نژاد زرد اگر چه حرف مزخرفی نیست اما اهمیت پروپاگاندایی که بر این پایه تحلیل و خاورمیانه را بی اهمیت می کند را هم ندارد و خاورمیانه تا نفت دارد و گاز؛ و غرب (شامل کل دنیای صنعتی و پیشرو) نیازمند انرژی خاورمیانه است از اهمیت بالا و همیشگی و استراتژیکش برخوردار خواهد ماند.

3- خاورمیانۀ بی ثبات و پر آشوب بغیر از اسرائیل و حامیان جهانی یا ایدئولوژیکش؛ برای غرب کمترین فایده ای نداشته و نخواهد داشت. لذا تحلیل کسانی که بر مبنای تئوری توطئه آشوب در خاورمیانه را خواست و ساخت غرب می دانند را بی اعتبار می داند.  نه فقط برای ارجحیت انرژی امن برای غرب بلکه بخاطر سرایت ناامنی خاورمیانه به امنیت داخلی غرب هم.

4- مقاله مدعی است که ایران نیز ناچار از پذیرش مرگ ایدئولوژی شده و نشانه های پررنگی برای قبول نقش اصلی اش در مناسبات منطقه ای - کپی نقشش در قبل از 1979 میلادی - را بروز داده که اوج آن در مذاکرات اتمی و همسانی ادبیات اوباما و روحانی با هم است.

5- بعد از امضای نهایی توافق هسته ای بین ایران و غرب. خواسته یا ناخواسته، دانسته یا ندانسته، برنامه ریزی شده یا برنامه ریزی نشده؛  سمت و سوی حرکت های سیاسی در خاورمیانه از فورمول "غرب بسوی ایران، ایران بسمت غرب. حالا برعکس" تبعیت خواهد کرد به این معنا که:

هرچقدر حکومت ایران عرفی تر و سکولارتر بشود؛ غرب حمایت خودش از نقش و نفوذ هژمونیک ایران در منطقه را تأیید و تقویت خواهد کرد. در مقابل هرچقدر غرب نقش و نفوذ هژمونیک - نه شرعی و مذهبی - ایران در منطقه را تأیید و تقویت کند حکومت در ایران سکولاریزه و عرفی تر خواهد شد. وقوع این بده بستان "مرغ و تخم مرغی" بین ایران و غرب قطعی است. سرعتش اما بستگی به تحرک جامعۀ مدنی در ایران و تقویت عرفی گراها و تحت فشار قرار دادن تندروها و ایدئولوژیک ها خواهد داشت و توانایی هوشمند غرب در تقویت جامعۀ مدنی ایران. اعتقاد شخصی ام این است که شروع این پروسه با کمی درد و تأخیر و کندی و انکار مواجه خواهد شد از سوی آخوندهای سیاسی متحجر و توابع؛ اما وقتی شروع شود پیشروی بعدیش از تصاعد هندسی پیروی خواهد کرد و هر تغییری دومینو وار با عث دو برابر شدن تغییر قبلی در تغییر بعدی خواهد شد. می توانم پیش بینی کنم که اگر روحانی درست عمل کند - کابینه اش را جوان و مبتکر کند - و دوره اش 8 ساله شود در نیمۀ دوم دهۀ 90 خورشیدی نظم جدید قابل رؤیت با چشمان معمولی شهروندان خواهد بود. به امید آنروز! یا...هو

بعد از تحریر: این مقاله را تکه تکه نوشته ام اما بر مبنای ذهنیت تحلیلی اولین روز شروع. بنابراین توجهی به تحلیل ها و اتفاقات 20 روز گذشته نداشته ام. اما حالا می توانید نشانه هایی از درستی تحلیلم را در رسانه ها و مطبوعات ببینید یا دیده اید. که مهمترین آن یادداشت ظریف در نیویرک تایمز است و پیام اصلی اش دقیقاً منطبق بر تحلیل در دسترس حاضر شماست. و آن این است:

"ما می توانیم ایران را پیشرو و خاورمیانه را امن کنیم اگر شما لجبازی نکنید و بما عرفی گراها کمک کنید."