زبان دراز خامنه ای یا دست دراز ظریف. واقعیت جمهوری اسلامی کدام است: عکس!

1- می دانیم که در عرصۀ سیاست بین الملل همه چیز پروتوکلیزه! شده است؛ از نحوۀ دست دادن تا طرز ایستادن، و از نشستن تا قدم زدن، و از نگاه کردن تا خندیدن و خلاصه حتی دست توی دماغ کردن و حواس پرتی نشان دادن و هرنوع بادی لنگویجی که در دنیای عادی کمترین معنایی ندارد در عالم سیاست بسیار پرمعنا می شود. و بهمین خاطر هم است که دیپلمات ها را با فنون رفتار دیپلماتیک مقابل دوست و دشمن و همپیمان و ناهمساز و از این قبیل آموزش های سختگیرانه و بسیار ریز تربیت می دهند. لذا این عکس - در بالای این پست - ظریف - علی رغم پرهیز او از گیرافتادن در صحنه های مسئله داربعد از جنجال قدم زدن با کری - را انتخاب کرده ام تا نشان دهم که آنچه خامنه ای شعار می دهد با آنچه که اجازه اش به ظریف داده شده است دارای تفاوت های اساسی است؛ و این زبان دراز خامنه ای نیست که موقعیت ایران را نشان می دهد بلکه این دست دراز ظریف است که درماندگی حکومت را نمایان می کند. نکتۀ طرفه اینکه وقتی دقت می کردم به صحنه های مختلف دیدار کری و ظریف در مونیخ؛ متوجه می شدم که گویا امریکایی ها با شناخت از شخصیت نه چندان محکم و کمی سهل انگار جان کری گویا او را کنترل از راه دور می کردند در یادآوری مرتب این موضوع که بازویش را از پهلویش جدا نکند بهیچوجه هنگام دست دادن به ظریف. چون کری با سماجتی آشکار و کمی هم نمایشی نشان می داد که بازویش تا آرنج را محکم چسبانده به پهلوی سمت راست بدنش و اجازۀ حتی یک سانتیمتر بازشدنش را نمی داد.

2- فردا روز مهمی است از این جهت که همۀ جناح ها و وابستگان دور و نزدیک و دیروز و امروز جمهوری اسلامی همۀ تلاش شان را متمرکز کرده اند بر دعوت از مردم برای راهپیمایی. البته می دانم که خواهید گفت همیشه همینطور بوده؛ اما می خواهم نشان بدهم که دعوت امسال رنگ و بوی جدیت بیشتری دارد و حداقل در بعد از اتفاقات سال 88 برای اولین بار است که چنین تمرکز و جدیتی را می بینیم در جناح چپ و اصلاح طلب و یاران هاشمی. تا جائیکه حتی روزنامه های اصلاح طلب هم با تیترهای درشت در صفحۀ اول امروزشان موضع همراه و متمایزی را گرفته اند نسبت به گذشتۀ نزدیک. و اگر اره گوز امروز اکبر هاشمی رفسنجانی در مورد تهدید غرب و ترک مذاکرات را هم ضمیمه کنیم به این "نیاز به نمایش حداکثری" متوجه می شویم که فردا با همۀ 22 بهمن های عمر رهبری خامنه ای تفاوت دارد؛ و کلیت جمهوری اسلامی می خواهد یکبار دیگر در وحدت همۀ عناصر تشکیل دهنده اش با دنیا حرف از اقتدار بزند.

3- لذاست که اعتقاد دارم گذشته از همۀ حکومتی بودن های این مراسم؛ یا انتقال با اتوبوس و ساندیس و جایزه و دیدار با ورزشکاران و هنرمندان در مسیر و ده ها تمهید و مشوق اجباری یا اختیاری؛ بازهم فردا مهم است از نظر وزن کشی رژیم و اینکه چه تعداد از ملت کاملاً از جمهوری اسلامی ناامید هستند و به حرف هیچکدام از وابستگان جناحی یا گروهی و حزبی این حکومت گوش نمی دهند. و اگر در انتخابات و برخی نمایش های سیاسی به اصلاح طلبان یا پراگماتیست ها رأی می دهند فقط بخاطر نداشتن گزینۀ مناسب و مورد پسند خودشان است و نه تمایل به طیفی از طیف های فکری داخل جمهوری اسلامی. بدیهی است که در نبود شفافیت رسانه ای و عدم اجازۀ تهیۀ گزارش از سوی رسانه های مستقل، برآورد دقیق استقبال از راهپیمایی فردا برای هیچ شخص حقیقی یا حقوقی ممکن نخواهد بود. و حسین شریعتمداری با همان 45 میلیون نفر پیش بینی کرده اش در روزنامۀ امروز کیهان؛ ساز ناکوکش را فراتر از همین عدد وحشتناک هم خواهد برد. اما معتقدم که برخلاف ما مردم بی اطلاع از واقعیت استقبال مردم از راهپیمایی فردا؛ جاسوسان کشورهای غربی با برآوردهای علمی و ریاضی دقیق به ارزیابی این حضور خواهند پرداخت و گزارش آن را به سیاستمداران متبوعشان خواهند داد. آیا راهپیمایی فردا در نتیجۀ مذاکرات چقدر مؤثر خواهد بود یانه. باید به انتظار نشست و آینۀ راهپیمایی فردا را در نتیجۀ دور بعدی مذاکرات تماشا کرد. یا...هو