آسیای مسلمان به ملاله زهی مظلوم می نازد؛ افریقای مسیحی به اوهورو کنیاتای ظالم! من هوادار افریقا هستم!

1- امروز خبری منتشر شده مبنی بر اعطای جایزۀ صلح نوبل مشترک به خانم جوان پاکستانی مقیم بریتانیا بنام ملاله یوسف زهی و تقریباً همۀ نیک اندیشان و صلح جویان جهان از جمله بخش مدرن جامعۀ ایران از آن استقبال کرده اند. در اینکه ملالۀ دردانه مستحق چنین تشویقی بود و است کمترین تردیدی ندارم. و به او و پدر و مادر بسیار بسیار پدر مادرش و به ملت  پاکستان در شرایط  بسیار خطرناک تبریک می گویم.

2- اما دیروز هم خبری منتشر شد که حداقل در داخل ایران از آن یادی و استقبالی نشد. و نه تنها مثل جایزۀ ملاله تیتر و عکس اول رسانه ها نشد بلکه حتی در صفحات داخلی و تیترهای مهجور هم جایی برای بازتاب نیافت. آن خبر بسیار زیاد مهم اما مربوط بود به جناب آقای اوهورو کنیاتا رییس جمهور حال حاضر کنیا که عازم لاهه شده است برای شرکت در دادگاه کیفری بین المللی به اتهام نسل کشی. سابقۀ قضیه را هم همه می دانند که عبارت باشد از کشته شدن حدود 1000 نفر از کنیایی ها در  انتخابات ریاست جمهوری سال 2007 آن کشور که آقای کنیاتا هم حزبی موای کیباکی یکی از دو نامزد آن سال بود که منجر به کشمکش و کشته شدن کنیایی ها شد.

3- آقای اوهورو کنیاتا رییس جمهور بالفعل کشور کنیاست و در حال حاضر شخص اول کشور خودش است. او خودش داوطبانه و با مسئولیت پذیری حاضر شده است به لاهه برود و در مقابل قضات رسیدگی کننده به پرونده اش قرار بگیرد. ما از غرب کعبۀ آمال و دموکراتیک و روادار و پیشرفته در اروپا و امریکا حرف نمی زنیم. ما داریم از کنیای قارۀ سیاه صحبت می کنیم که کشته شدن نه فقط هزار نفر بلکه ده ها هزار نفر در اثر فقر و بیماری و جنگ های فرقه ای و قبیله ای و ... روندی عادی و جاری بود و است در دیروز و امروز و فردا.

4- بدیهی است که ملاله یوسف زهی دختر بچۀ مورد توحش طالبان مسلمان قرار گرفته فراتر از تصویر و تصور ما مقاومت و مداومت کرده در جامعه ای که بخش مهمی از آن زیر استاندارهای جوامع بدوی است. بویژه که او دختر و زن هم بود و است در شریعت زن ستیز اسلام ناب محمدی (ص). و البته کمی هم خوش شانس بوده که از غرب و انگلستان سردرآورده. اما حرف من به تأثیری که این دو حرکت می تواند بگذارد در نجات انسان جهان سومی از چرخۀ تحجر و ضعف و دگم اندیشی و انسان ستیزی مربوط است. و می دانم که با اجازه و رضایت ملاله تقدم را به آقای اوهورو داده ام..

5- کار آقای کنیاتا یکی از آن شاهکارهای سیاسی است که هر قرن بیشتر از یکی دو سیاستمدار همطراز نمی زاید از آنان؛ مثل گاندی هندو و ماندلای مسیحی. اینکه آرزو کنیم روزی را که یک سیاستمدار مسلمان هم به این اسوه های رواداری و قانون پذیری و تشخص انسانی صعود بکنند آرزویی بسیار دور از دسترس می نماید. اما دنیای مسلمان جز با زادن کنیاتاها نخواهد توانست با تکثیر- رو به افول - ملاله ها از نکبت شریعت خشن و خونریز القاعده و طالبان و جمهوری اسلامی و داعش و انواع نصره ها و انصارها و جیش ها و ... به سر منزل مقصود برسد.

6- این دو خبر تنها اخبار قابل ذکر بود در جهانی که سیاستمداران گیج و بی بته و بی مسئولیت - با اولویت یک کنیایی امریکایی - خودشان هم نمی دانند چه غلطی می کنند و جایی و جانی برای تحلیلگران نمی گذارند که چگونه از این همه بلاتکلیفی آزار دهنده و باعث نسل کشی های گسترده راهی بجویند و حدسی بزنند و تفسیری نمایند. فعلاً که از این همه آشفتگی مطلق نصیب ایران شده دُم در آوردن متحجرین مذهبی که با انگشت به خلیفه بغدادی (پسر) نشانه بروند و ایران خامنه ای (پدر) را بهشت صلح و ثبات و نعمت بدانند و بعقل و منطق و زندگی فخر بفروشند و چنان پررو شوند که مستقیم بروند سر اصل مطلب مثل علم الهدی و یاران که: "در اسلام چیزی بنام رفاه و زندگی وجاهتی ندارد و اقتصاد اسلام فقط در حد بخور و نمیر موضوعیت دارد و بیش از آن - جز برای آخوند و وابسته های فکری و زیر میزی شان - حرام است". بعد هم بگویند که تولید را راه بیاندازید و کار درست کنید و بداد مردم برسید. تا صفحۀ بچه پولدارهای تهران بشود خروجی اقتصادشان و صدا از احدیشان در نیاید - مقایسه شود با آزادی های یواشکی -  و نهضت خود ارضایی با لامپ صد وات بشود نتیجۀ سیاست های فرهنگی شان که بطور قطع یا زن قربانی و یا دکتر جراح - و محتمل هر دو - از تبار خودشان بودند با آن ذکر ائمه ای که دکتر در پایان عمل می خواند. قطعاً خدا مرده است. بدون شک! یا...هو