به ائتلاف با آیت الله خامنه ای افتخار می کنم! اگر در قولش صادق باشد.

1- باورمندان به براندازی جمهوری اسلامی مرتب شلوغ می کنند و ما مخالفان اصلاح طلب در داخل رژیم فعلی را با متلک و نیش و کنایه به نفهمی و ساده انگاری و مزدوری متهم می کنند. آنان همۀ واقعیت های ذاتی و عارضی - و درست هم - جمهوری اسلامی را ردیف می کنند و با لبخندی تلخ از راه دلسوزی و یا نیشخندی شیرین از راه شیطنت و "این منم طاووس علیین شده" ما را متهم می کنند که در زمین آخوندها بازی می کنیم و اگر مزدور و گماشتۀ آنان در خارج از کشور نباشیم قطعاً کودکان سیاسی هستیم که گمان می کنیم می توان با حسن روحانی و امثالهم رژیمی بشدت ناکارآمد و ضد مدرنیته را از صدها و هزاران عیب داشته اش بساحل نجات وطن رهنمون بشویم. لذا تصمیم گرفتم بعنوان یکی از توده های این جریان اصلاح از درون در خارج از کشور - لیبرالم و تعلقی هم به مذهبیون جناح چپ ندارم - خیلی تلگرافی بگویم که چرا من در این ورژن از اصلاحات وارد شده و برای آن سینه چاک می کنم.

2- ماجرا برمی گردد به رویداد مبارکی که تحت عنوان جنبش سبز و در سال 88 اتفاق افتاد. تا قبل از اینکه شورش های انتخاباتی سال 88 رقم بخورد هم مخالفان جمهوری اسلامی و هم هیئت حاکمۀ جمهوری اسلامی یک ذهنیت مشترک داشتند. به این معنا که مخالفان مغرور به این بودند که مردم ایران حکومت جمهوری اسلامی - بطور مشخص آخوندیسم! - را نمی خواهند و در اولین فرصتی که بتوانند به صحنۀ اعتراضی بیایند طومار عمر این رژیم را درهم خواهند پیچید. اما هیئت حاکمه نیز بخاطر واپس گرایی و خلاف عادت آمد بودن حکومت دینی در زمانۀ مدرن همواره این ترس و واهمه را داشتند که ملت ما را نمی خواهند و در اولین امکان بروز اعتراض ما را برخواهند انداخت. این کل ذهنیت غالب سی ساله به دو طرف ماجرا بود و مخالفان از راه غرور و هیئت حاکمه از راه کمبود اعتماد بنفس و ضعف هرگونه امکان شورش های مردمی را با نتیجۀ قطعی انقلابی براندازانه ارزیابی می کردند و بشدت از همدیگر مراقبت می کردند. مخالفان برای ایجاد یک جرقۀ شورش مردمی و هیئت حاکمه برای جلوگیری از این جرقه. زیرا همانطور که گفتم مخالفان و هیئت حاکمه هر دو همنظر بودند که زده شدن اولین جرقه با پیروزی براندازان و پایان آخوندیسم! پایان خواهد گرفت.

3- تا اینکه بالاخره به بهانۀ انتخابات سال 88 آن جرقه اتفاق افتاد و در دنباله اش به شورش های نسبتاً مهم هم - آن هم در پایتخت کشور - انجامید. اما - و این اما مهم است - این شورش ها که به جنبش سبز معروف شد نتوانست از سطح شورش های محدود پایتخت به انقلاب توده گیر و سرتاسری تبدیل شود. علت هر چه بود اما کاستن همۀ دلایل به بی رحمی و سرکوب رژیم ساده انگاری است زیرا که اگر این حرکت پایه های توده ای داشت فقط با سرکوب رژیم نمی توانست متوقف بشود. کما اینکه بعداً و در کشورهای عربی معلوم شد که با سرکوب های وحشیانه تر و با کشتارهای پرشمارتر هم شورش ها عقب نشینی نکردند و نمی کنند هنگامی که این شورش ها پایه در توده های اکثریتی داشته باشند. پی آیند این موضوع وقتی بهار عربی اتفاق افتاد ما براندازان امیدوار قطعی شدیم که ایران نیز یکی از این کشورهای متأثر از تحولات منطقه خواهد بود و بزودی شورش های مشابهی هم در ایران و بر ضد جمهوری اسلامی آغاز و به سرانجام رفتن آخوندیسم! خواهد رسید. اما این اتفاق هرگز بوقوع نپیوست.

4- وقتی به آخر سال 89 رسیدیم تحقیقاً مشخص شده بود که آن "موازنۀ منفی قدرت" - براندازان همیشه به آن مباهات می کردیم - درست نبوده و جمهوری اسلامی از استحکام کافی برای ادامۀ حیات خودش برخوردار است. لذا موجی از یأس و نا امیدی جبهۀ برانداز ما را فراگرفت و فهمیدیم که - بهر دلیل - جمهوری اسلامی بسهولت "ذهنیت غالب ما" قابل براندازی نیست. شکست جنبش سبز اما در طرف مقابل ما (هیئت حاکمۀ جمهوری اسلامی) نیز دست آورد بسیار بزرگی داشت. به این معنا که روحانیان فهمیدند ترس و عدم اعتماد بنفس سی ساله شان بی مورد بوده و شورش های اتفاق افتاده نتوانست به انقلاب و براندازی منجر شود. لذا دچار نوعی غرور کاذب از سویی و اعتماد بنفس صادق از جانب دیگر شدند. لذا آیت الله خامنه ای که رهبر این پیروزی بود نه تنها دچار غرور شد بلکه تصمیم گرفت حالا که مخالفان در حضیض ضعف معلوم شده اند کل منتقدان داخل هیئت حاکمه اش را نیز به پیوست مخالفان سنجاق کند و کلک همه را یکجا بکند. اوج این غرور و فرعونیت آیت الله خامنه ای تابستان سال 89 بود و در این زمان او خدارا هم بنده نبود و بی کله و شعبان بی مخ وار بهرکه مخالف و منتقدش بود در داخل و خارج - چه اشخاص حقوقی و چه دولت های دیگر - می تاخت و حریف می طلبید.

5 توهم آیت الله خامنه ای در این شرایط باعث دو اشتباه فاحش و وحشتناک ایشان شد. اول اینکه او متوجه نبود که پایه های حکومتش در داخل بردوش بدنۀ منتقدان و نخبگان دانشگاهی و دگر اندیش است و اگر بخواهد همۀ آنان را حذف کند و به دلیل ناکارآمد شدن حداکثری حکومت قادر به ادامۀ حاکمیتش نخواهد بود. و دوم اینکه ایشان موضوع قدرت های بین المللی و مخالفان غربی اش را بهیچ انگاشت و گمان کرد که بودن نفت ایران بر سر سفرۀ جهانی هم در آمد های او را تضمین خواهد کرد و هم دنیا را به او و رژیمش نیازمند خواهد نگاه داشت. اما اینطور نبود و نشد بویژه آنجائیکه محمود احمدی نژاد هم سفرۀ خودش را از آخوندها جدا کرد و اعلان کرد که او خودش نیز یک طرف اصلی ماجراست. و در خارج هم دنیا تصمیم گرفت از نفت ایران صرفنظر کند و آب هم از آب تکان نخورد.

6- از اینجاست که از شروع سال نود همۀ عوامل داخل و خارج دست بدست هم داد و آیت الله خامنه ای را هر روز بیش از روز پیش به "گزنکرده پاره کردنش" آگاه کرد. حالا صحنه کاملاً عوض شده بود: مخالفان و منتقدان خارج و داخل زنخدان در جیب و افسرده و نا امید از تغییر اوضاع و ناتوان از براندازی یا اصلاح. و آیت الله خامنه ای گرفتار در استراتژی متوهمش و خیانت و بی کفایتی پسر محبوبش احمدی نژاد نا امید و کلافه از اوضاعی که به بن بست رسیده بود.

7- هرچه بود و هرچه شد و بعقیدۀ من یک تصادف متقارن نامتقارن ها مثل انقلاب بود 24 خرداد وضعیتی را رقم زد که مخالفان و منتقدان توانستند با انتخاب حسن روحانی به آیت الله خامنه ای پیشنهاد "موازنۀ قوای مثبت" بدهند و دادند. آیت الله خامنه ای که نمی دانست چگونه از بن بستی که ساخته خارج شود نیز کاملاً تصادفی با این هدیۀ مخالفان و منتقدان خودش مواجه شد و در یک تصمیم از سر فکر یا ناچاری به پیشنهاد "موازنۀ قوای مثبت" پاسخ آری داد. البته در این تصمیم آیت الله خامنه ای علاوه بر همۀ فاکتورهای منفی این عامل مثبت هم نقش تعیین کننده داشت که او مطمئن شد مخالفان و منتقدانش قادر به براندازی نیستند. و همانطور که قبلاً گفتم این اعتماد بنفس از شکست جنبش سبز حاصل شده بود و است. چه اگر این اعتماد بنفس را نداشت امکان نداشت که حتی در صورت تهدید بنابودی در مقابل منتقدان و مخالفانش کوتاه بیاید.

8- حالا ما مخالفان و منتقدان جمهوری اسلامی با آیت الله خامنه ای توافق کرده ایم که این موازنۀ قدرت مثبت را بازی کنیم و کشور را از بن بست و هرج و مرج و فروپاشی نجات بدهیم. ما به این دلیل که اولاً زور براندازی نداریم - به این علت مهم هم که نیروی اصلی و داخلی ما اعتقادی به براندازی هم ندارند - و آیت الله خامنه ای به این دلیل که بدون ما و نخبگان ما قادر به ادامۀ حکومت خود با حداقل کارآمدی در دنیای مدرن نیست. ما خوشحالیم و روحیه گرفته ایم زیرا معتقد هستیم که اولاً وطنمان را نجات می دهیم و ثانیاً زمان رو بجلو بنفع ایده های ما در حرکت است و خواهد بود. آیت الله خامنه ای هم راضی است به این دلیل که اولاً چارۀ دیگری نداشت و ندارد. و ثانیاً به این دلیل که ما نمی خواهیم رژیم او را بر بیاندازیم. یا...هو

بعد از تحریر: و الا من و ما و همۀ ایرانیان وطنپرست و ایران خواه هم بهتر از همۀ براندازان ژنریک می دانیم که کارآمد کردن و حکومت ساختن از جمهوری اسلامی ناسیستم و ناکارآمد کاری طاقت فرساست و اینطور نیست که از همین فردای یکی دو ساله ما به همۀ آرزوها و آرمان های - ذهنی و عینی - خود نایل خواهیم شد. و مهمترین نکته این است که ایران تازه بعد از سی و پنجسال از انقلاب گذشته توانسته به این موازنۀ قوای مثبت برسد. که در آن فکر و ذکر ما براندازی و فکر و ذکر حاکمیت ترس از سقوط نباشد.