یک مطلب اختصاصی برای تماشاگران سیرک دلقک!

1- نمی دانم که این توضیح اولاً لازم است یا نه. و ثانیاً اگر لازم بود مؤثر هم است یا نه. زیرا که ماهیت دنیای مجازی و اینترنت و وبلاگ چنین است که بغیر از دسته ای کوچک از خوانندگان خاص و پی گیر و مشتری دایمی؛ اغلب خوانندگان و بازدید کنندگان گذری هستند و گاهی می آیند و گاهی نیستند و وقتی هم می آیند آیا مطالب را عمیق می خوانند یا نه. لذا هرگونه شرحی از خط مشی نویسندۀ وبلاگ می تواند اولاً خوانده نشود تا ثانیاً بخاطر سپرده شود و خواننده با عطف به "خود تعریف" نویسنده از مشی نوشتاری اش مطالب را پی بگیرد. بویژه هنگامی که نویسندۀ وبلاگ - مثل من - نخواهد و نتواند با تداوم در محتوا و شکل نوشتاریش گروه همنظران و همفکران را گرد وبلاگش فراهم آورد. اما چه خوب باشد یا بی اثر مجبورم این توضیح را بنویسم برای خواننده هایی که هر چند جزو علاقه مندان هستند اما خیلی از موارد هنگ می کنند از دیدن برخی قالب ها و محتواها و سوژه ها  و بویژه مواجه شدن با تیترها! مثل خواننده ای که چند روز پیش نوشته بود که من مبلغ قالیباف بودم و بحسن روحانی رأی نداده ام و ادعایم در رأی دادنم به روحانی کمال گستاخی و پررویی و دغل بازی است. آنجا که تیتر زده بودم من به روحانی رأی دادم و با خامنه ای آشتی کردم و خوب کردم. مثال ها زیاد است که این آخری از مستانۀ لنگ دراز! (جودی ابوت) رسیده در پست قبلی و از التماسم به خامنه ای خوشش نیامده که چرا التماس و درخواست و خواهش تمنا!

2- گفته ام که دلقک نامیدن خودم صدها وجه تسمیه دارد که حداقل 50 فقره از آن ها همیشه در ذهنم حاضرند و حالا می شود این را هم اضافه کرد که نوشته های دلقک را نمی توان مثل نوشته های هر شخص با مشخصات حقیقی یا مجازی در سایت ها یا وبلاگ های دیگر  خواند و انتظار داشت؛ و قبل از همه اینکه من اولین نفری هم هستم که تحلیل سیاسی با مزۀ پررنگی از ادبیات در انواع سبک و صنایع آن می نویسم. مثل داستان و طنز و استعاره و ایهام و گزارش و مصاحبه و ... و البته گاهی هم تحلیل سیاسی کلاسیک که سخت ترین کارها هم همان ها هستند برای من. بنابراین مرا باید دلقکی (آکتوری) بشناسید که نمایش های گوناگونی را به صحنۀ سیرک می آورد که هر کدام شان بازیگران اول مشخصی دارند از متن جامعه. زیرا اولین افتخار دلقک نوکر توده های مردم بودن است. این توده ها از پرفسور و فیلسوف دارند تا لمپن و بی سواد. و از خداباور و متدین و متشرع دارند تا لائیک و سکولار و خداناباور. کسانی هستند که با نفرین حقوق شان را مطالبه می کنند و دسته ای دیگر با تضرع و التماس و گروه سوم با فحش و فضیحت و روشنفکرانی با منطق و دلالت و ...

3- بنابراین من در مقام هرکدام از این شخصیت های واقعاً موجود در جامعه قرار می گیرم مطلبم را و بویژه تیتر مطالب را با ادبیات و خواست او تنظیم می کنم و تطبیق می دهم با چاشنی شوک به خوانندۀ ناشناس. این کار را علاوه برای پوشش دادن به امر همۀ کارفرماها و عزیزانم به این خاطر هم انجام می دهم که به حاکمان پالس بفرستم که خواستن زندگی در ایران و جلوگیری از نابودی ایران اولاً و مخالفت با استراتژی منجر به وضع فعلی آیت الله خامنه ای ثانیاً چیزی نیست که چندتا روشنفکر غرب زده و فراری و وبلاگ نویس خارج نشین و ... از خودشان اختراع کرده باشند برای برکناری او از قدرت یا تغییر استراتژی. بلکه این یک خواست عمومی است از سوی همۀ مردم ایران با هر فرهنگ و فهم و گویش و زبانی که دارند. لذا گاهی التماس می کنم و مطلب بعدی دشنام می دهم و مطلب سوم از جامعه شناسی و فلسفه می نویسم و مطلب چهارم از آشتی و عربده و خط و نشان و الاماشاء الله.

4- می دانم که بخاطر همین عدم مفاهمه و غیرقابل انتظار بودن و غیرقابل توجیه بودن ادارۀ سیرک از سوی من برای کسانی که بعمق فلسفۀ روش های انتخابی من آگاه نیستند - با ادبیات و هنر کم نشین بوده اند - بسیاری از خوانندگان را در حد از دست دادن می رنجاند و حتی اخیراً که خیلی از کسانی که مرا یکطرفه لینک داده بودند در وبلاگ هایشان نامم را حذف کرده اند بعد از انتخابات و موضع گیری های نزدیک به تعصب من از قالیباف و ... بگذریم. اما خواستم بگویم که اولاً اینجا بهمین دلیل نامش سیرک است و من دلقک. و ثانیاً خیلی هم بی خبر نیستم از برخی نارضایتی های شما از برخی تیترها و متن ها. و ثالثاً خودم هم خسته ام و نه گمانم وبلاگ نویسی تنها بتواند خودم را هم ارضاء کند بعد از این و مفید باشد. لذا دنبال روش دیگری هستم که یک کار میدانی بامزه بکنم که آن هم حتماً تک خواهد بود و فداکارانه. و رابعاً این روش سیاسی نویسی با ادبیات داستانی و کمتر عبوس اولاً و وبلاگ نویسی در حد روزنامه نویسی منظم و پی گیر ثانیاً را من به دنیای وب فارسی آورده ام و خیلی هم ناراضی نیستم از مدرسه ای که چهار سال بصورت شبانه روزی اداره اش کرده ام. یا...هو 

بعد از تحریر: خانم جودی ابوت عزیز تو را بهانه کردم و نوشتم و الا می دانم که خودت اهل بخیه هستی و پر وپیمان و بخاطر همین مرا به فرزندی! قبول کرده ای. دوستت دارم دخترم.