من با انتخاب حسن روحانی با آیت الله خامنه ای و حکومت آخوندها آشتی کردم! و خوب کردم.

Nana

1- دو سخنرانی همزمان آیت الله خامنه ای و حسن روحانی در دوجهت مخالف دولت احمدی نژاد، شنود گذاشتن در دفتر علی مطهری، حذف تصادفی سیرت و صورت زشت کدخدایی از شورای نگهبان، نعل وارونه زدن مصرّ شریعتمداری و یاران و چندین موضوع هیجانی همراه با ایجاد حس تعلیق برای جلب نظر خوانندگان مخالف رادیکال از سویی و فانتزی بازان در سیاست از جانب دیگر روی میز است که بنویسم و اشک و خنده و کلیک بگیرم از دوست و دشمن برای سیرک کم رونق. اما همانطور که پست قبلی را اختصاص دادم به یک رویکرد کاملاً فلسفی و زیربنایی در "چگونگی رویش امیدهای پایدار" علاقه مندم که در این مطلب هم همان رویکرد را حفظ کنم و کمی به ریشه ها بپردازم.

2- اپوزیسیون برانداز جمهوری اسلامی معتقد بودند و هستند که شرکت در انتخابات اولاً و برگزیدن چهره ای نصفه نیمه مثل حسن روحانی ثانیاً بیش از اینکه به خلاصی ایرانیان از دست جمهوری اسلامی منجر شود باعث بقای طولانی تر رژیم آخوندی در ایران می شود. و لذا نباید در چنین دامی می افتادیم. در سوی پوزیسیون رژیم هم کسان و گروه هایی را داریم که همین استدلال مخالفان برانداز را دارند و معتقدند که انتخاب روحانی موجب بقای بیشتر جمهوری اسلامی خواهد شد و باید از آن خوشحال بود.

3- یکی از کسانی که این موضوع را با صراحت تمام مطرح کرده است مهدی نصیری نامی است که در عنفوان جوانی دو سالی سردبیر کیهان شد و چه تند و تیز . تیفوسی هم علیه هاشمی و خاتمی مقاله می نوشت و هل من مبارز می طلبید. او که بعد از کیهان رفت سراغ درس و مدرسه و حوزه و بیشتر در مطالعات نظری وقت گذاشت و نشریه ای را هم منتشر می کند بنام سمات؛ امروز با خبرآنلاین گفتگو کرده است و در آنجا با صراحت جسور هر آنچه را که ما هم معتقد هستیم و بویژه من شخصاً بارها و بارها نوشته ام را پذیرفته و گفته است که انتخاب روحانی بهترین تقدیر نظام بود. او استدلال درستی کرده که نیمی از ملت - البته احتیاط کرده و این عددی بیشتر از نیم ملت  بود واست - از سال 76 به این طرف مخالف نحوۀ کشورداری خامنه ای بوده اند و در انتخابات هر آنکس که خودش را در مقابل خامنه ای تعریف و تبلیغ کرده به او رأی داده اند. اهم حرف او را نقل کردم تا به مقصود اصلی ام که عبارت است از سؤال مهم "آیا انتخاب روحانی به بقای بیشتر جمهوری اسلامی مدد رسان است یانه" برسم و قصد پرداختن به حرف های نصیری را ندارم.

4- بنظرم اما مدعای هر دو گروه براندازان رادیکال و هواداران رادیکال جمهوری اسلامی کاملاً درست است؛ و با انتخاب روحانی هم جمهوری اسلامی سود کرد و هم براندازان نظام ظاهراً زیان دیدند. و طرفه اینکه ملت رأی دهنده به روحانی هم سود کرد و درست عمل کرد. اما چطور چنین چیزی ممکن است و چگونه می شود که رأی ما در کاسۀ رقیب و حریف قسم خورده امان مثل نصیری و خامنه ای و امثالهم ریخته می شود و هم بسود خودمان عمل خواهد کرد. برای نشان دادن چگونگی ناچار سی سال بعقب برمی گردیم.

5- قصه خودم را با ضمیر مفرد "من" تعریف می کنم تا اولاً از زبان مردم حرف نزده باشم و ثانیاً به همذات پنداری و فهم نزدیک شما کمک کرده باشم. انقلاب که پیروز شد و در طرفة العینی یک ساله روحانیان قدرت را قبضه کردند من جزو آن دسته ای بودم که اعتقاد داشتم روحانیان شش ماه دیگر سقوط می کنند. کسان تندتر از من هم بودند که مهلت های دو ماهه و سه ماهه را باور داشتند. چون ما متجددها مطلقاً باور نداشتیم در عصر اتم و تجدد روحانیان بی عرضه و عقب مانده و شلخته بتوانند حکومت تشکیل داده و مهمتر از آن به آن تداوم ببخشند. دو ماه آن ها و شش ماه من تمام شد اما از سقوط روحانیان خبری نشد. تا اینکه جنگ شروع شد و همه بفکر نجات ایران بودیم و فقط غرغرهای مان مانده بود به حکومت روحانیان. اما من بچه هایم را هم مثل خودم ضد آخوند تربیت می کردم و می کردیم. تا اینکه وعده را گذاشتیم به مرگ امام خمینی و منتظر ماندیم که اگر خمینی رحلت کند حکومت آخوندها هم سقوط می کند. خمینی مرد و روحانیون سقوط نکردند و ما هم دیگر حرارت اولیه را نداشتیم ولی می گفتیم بزودی این ها می روند. خدا وکیلی هاشمی در دولت اولش بد کار نکرد و من هم با "اکبرشاه" مشکل حاد نداشتم و می گفتم دارند یاد می گیرند حکومت کردن را و باید تحمل کرد.

6- وقتی رسیدیم به خرداد 76 من تصمیم گرفتم مثل خیلی های دیگر اولاً آخوند روشنفکر انتخاب کنم و ثانیاً با بجان هم انداختن آخوندها تضعیف جمهوری اسلامی را پی بگیرم. لذا من و خیلی های مثل من - در اکثریت - از خاتمی انتظار براندازی حکومت دینی روحانیان را داشتیم و هر روز تندتر از روز پیش او را تهییج و تشجیع برویارویی می کردیم. البته او اصلاً دنبال براندازی نبود و ساختار شکنی. اما من می گفتم تا قانون اساسی تغییر نکند و این ولایت فقیه کوفتی تمام نشود ایران ایران بشو نیست. اما تصورم اشتباه بود و روحانیان از پس کلک ما برآمدند و خاتمی را دست خالی برگرداندند پیش خودمان. نوبت به احمدی نژاد که رسید گفتم خودش است. یک پاپتی جسور و قدرت طلب و باید این یکی را بیاندازیم بجان روحانیان تا از راه تخریب به پیروزی برسیم.

7- سال 88 متوجه شدم که احمدی نژاد دارد ایران را تخریب می کند اما از تخریب منجر بسقوط آخوندها خبری نیست. لذا تصمیم گرفتم که با سلاح نخست وزیر امام روردر شوم با آیت الله خامنه ای. نمی دانم چقدر تقلب شد و چگونه و تا کجا اما برای من کافی بود که بیایم توی خیابان و چشم در چشم آخوندها بگویم ترا نمی خواهم. اما بازهم از آخوندها شکست خوردم و با خون زیادی روی دستم رفتم توی لک و نا امید و بیچاره کنار کشیدم که من حریف این هیولا نشدم. و تا اینجا سی سال گذشته بود و خبری از رفتن آخوندها نشده بود. اما در این سی سال اتفاقات زیادی در دنیا افتاده بود.

الف- من و مایی که قول های سقوط دوماهه و شش ماهه می دادیم و مرتب تمدید می کردیم یا مردیم و یا اگر زنده ایم چنان پیر و فرتوت شده ایم که با مرده فرقی نداریم.

ب- خیلی از من و ما و بچه هایمان آواره و ویلان و سرگردان چهار گوشۀ دنیا شدیم و در رودها و کوه ها و گذرگاه های قاچاق انسان مردیم و اگر راه بدهی بردیم دیدیم که نه آن بهشت موعود روی زمین که خبری در غرب هم نیست از آن خبرها! و ما بزرگتر و عقل رس تر و دنیا دیده تر و صبور تر و با گذشت تر شدیم.

پ- جنگ ها پدید آمد و انقلاب ها - بهار عربی یادت باشد - شد و تروریسم موضوع روز دنیا شد و بمب اتم مسئلۀ روز شد و تحریم و تهدید هر روز گسترده تر شد برای منازعه و مرافعه بین ما و آخوندها از سویی و غرب و جمهوری اسلامی از سوی دیگر و هزاران اتفاقاتی افتاد که من و ما (نسل های بعد از ما) یاد گرفتیم که شعار سی ساله مان در "فقط با کندن کلک آخوندهای عقب مانده درد میهن دوا می شود" اگر هم از جنبۀ نظری قابل اعتناء باشد از جهت عملی ممکن نیست.

8- اینجوری شد که من و ما تصمیم شجاعانه ای گرفتیم. آن تصمیم هم این بود که "خیلی خوب ما حکومت آخوندها را بر ایران برسمیت می شناسیم بشرطی که حداقلی از شرایط زندگی در ایران را بدست بیاوریم" و بلافاصله رفتیم به روحانی رأی دادیم. و می دانستیم و می دانیم که روحانی آدم جمهوری اسلامی است و نه مثل محمد خاتمی می توانیم او را در سکوی اتهام براندازی هُل و نشان بدهیم و نه می توانیم مثل محمود احمدی نژاد امید بتخریب جمهوری اسلامی ببندیم". حالا بدلایل متعدد از ضعف و بدبختی و تحریم و تهدید و هرچه ...آیت الله خامنه ای هم نخواست یا نتوانست مقابله کند تا مجدداً دست به اسلحۀ رویاروی نابودی همدیگر ببریم. 

9- لذا آن اتفاق شگرف افتاد: این اتفاق که من و ما بعد از سی و پنج سال بالاخره جمهوری اسلامی (حکومت آخوندها) را برسمیت شناختیم. البته طرف مقابل هم نامردی نکرد و وجود ما را برسمیت شناخت. آنجائیکه آیت الله خامنه ای از ما مخالفان و منتقدان دعوت کرد که برویم رأی بدهیم و حتی بعد از انتخابات هم یادش ماند که رأی دادن ما را فراموش نکند. اولین نقطۀ اتصال ما مدرن های امروز (متجددان دیروز) با سنتگرایان امروز (متحجران دیروز) بعد از 35 سال در پشت قبالۀ ریاست جمهوری حسن روحانی امضاء شد. حالا دیگر ما پذیرفته ایم که آخوندها در ایران حاکم هستند و آن ها پذیرفته اند که ما جزء مهمی از ملت ایران هستیم. و می خواهیم با تفاهم و بدون عجله و انتقام کشی و جنگ و دعوا بر سر یک ایران قابل تحمل - در ابتدای کار - برای هم ما و هم آخوندها میهن مان را دوباره سرپا کنیم تا بیشتر از این تخریب نشود و از مدار توسعه عقب نماند.

10- و این همان راز اصلی برد برد همه است از انتخاب روحانی. هم سنتگرایان درست می گویند که انتخاب روحانی جمهوری اسلامی شان را تداوم می دهد و هم من درست می گویم که انتخاب روحانی حداقل عقلانیت مورد نیاز حکومت در عصر مدرن را به زندگی ایرانیان برخواهد گرداند. البته برای مخالفان برانداز هم افسوسی ندارد این معامله. زیرا همانطور که از سی و پنج سال گذشته طرفی نبسته ایم برای ساقط کردن با شعار "کلک آخوندها را باید کند ". در حال حاضر هم نه نقشه و نه راه و نه نیرو و نه توانی برای برآوردن آرزوهایشان دارند. لذا همه متنفع شده ایم از این معامله بی برو برگرد. بشرط اینکه حسابی و قبراق بعهمدمان وفا کنیم و وسط راه پشت روحانی نابرانداز را خالی نکنیم و اجازه ندهیم که خامنه ای هم شناسایی ما مخالفان خودش را پس بگیرد.

11- سخت بود در یک مقالۀ کوتاه شرح هرآنچه باید می گفتم اما می خواستم بدانید که هورا هورا کردن هایم از فرتوتی ذهنم نیست و من در همۀ حرکات امروز خودمان و آخوندها نوعی از اشتراک بر ثبات نسبی بنفع عرف مذهبی و منافع ملی می بینم و زیربنای فلسفیی که این حرکت جدید بر آن استوار شده بسیار بسیار پخته تر و محکم تر از همۀ تحولات سی سال گذشته است و امید به موفقیت آن بسیار بسیار زیاد تر از همۀ تندروی ها و دشمنانه برخورد کردن های دو طرف ماجرا است. یا...هو