خندیدن با هم؛ تنها راه رهایی!

1- من که معتقدم "علت تامه"ی انقلاب شدن درایران، آنهم ازنوع مذهبی وواپسگرا؛ عدم توجه کافی شاه به حوزۀ اجتماع وفرهنگ جنسی بوده است؛ نمی توانم امروز مدافع ترویج همان نقطه ضعفی باشم که درسال 57 روحانیان متحجر ومروج فرهنگ متعصب ناموس پرستی را سوارسرنوشت ایران نازنین ماکرد. من حتی بسیاری از رسانه های دیداری بعداز انقلاب را که به تلویزیونهای لوس آنجلسی معروف وشناخته هستند ستون پنجم حکومت دینی می دانستم- وقتی که دیده می شدند زیاد- برای بقای محکم تر روحانیان مرتجع درقدرت. ولذا من به هیچ وجه من الوجوه مدافع بی ضابطه ویلۀ آزادیهای رابطه وپوشش دربین جوانان دختر وپسر ایرانی درداخل ایران نیستم ومی دانم که چنین تجویزی قبل از آزادی بخشی سخت آزادی سوز خواهد بود. چرا که می دانم اگر هنوز حوزه ای از زیست ایرانیان مانده باشد که مردم همراهی وهمیاری وهم باوری نشان می دهند با آخوند های ریز ودرشت؛ همین بخش تعصبات غیرتی درحوزۀ ناموسی وجنسی است.

2- حرف من این است که بدون وجود زنان همراه ودوش بدوش مردان زندگی شکل نمی گیرد. واگر زندگی شکل نگیرد بتبع شادی- که بزرگترین معرفۀ زندگی است- تولید نمی شود. وهنگامی که شادی ونشاط تولید نشد نیروی کاربهره ورومبتکر وپرشروشورشکل نمی گیرد. ونهایتاً جامعه اززایش وتولید وپیش رفت وتوسعه باز می ماند. لذا معتقدم که همانطور که درده وروستا همراه وهمگام بودن زنان را درکنار وهمراه مردان درهمۀ شئون زندگی (مثل کارهای داشت وبرداشت کشاورزی؛ کارهای باغداری، رسیدگی به حیوانات خانگی، تهیۀ مایحتاج زندگی، بردن وعرضۀ محصولات به بازار، عروسی وشادی ورقص و...) پذیرفته بودیم- یعنی دین وروحانیان پذیرفته بودند- اکنون هم لاجرم باید درشهر وجود زنان را بپذیریم واجازه بدهیم که مردان وزنان شهری – وبامعیارهای شهری- جوامع متنوع، شاد، بهره ورخودش را سامان بدهد. البته که همواره مرز آزادی های اجتماعی وفرهنگی را عرف غالب جامعۀ ملی یا منطقه ای ویامحلی( بسته به اهمیت وحساسیت عرف درمعرض چالش) تعیین می کند. ایضاً البته که این عرف پذیرفته برای رهبران کشورهای پیرامونی همیشه با "یک گام"جلوترتعریف می شود؛ ونه مثل رهبران پیشاتاریخ ایران با ده گام عقب تر. واینجا همان نقطه عطف "جامعۀ درحال گذار"علم جامعه شناسی است ومن برای ایران گیر افتاده درتفکر طالبانی آیت الله خامنه ای وشرکاء آنرا قبول ندارم. ومرتب تأکید می کنم که ما فقط درزمان شاه جامعۀدرحال گذاربودیم که حماقت حکومت پهلوی وشرایط روز سیاست های جهانی آن بهترین فرصت را ازما گرفت. وماناچاریم مجدداً به یک حکومت مدرن- بدون حساسیت زیاد به صورت بندیش- صعود کنیم تا آنموقع حرف وحدیث دموکراسی وآزادی وحقوق بشر و...! سازکنیم.

3-وچنین است که من یکی از معدود راه های پیش پای ایران مدرن را از کانال پیشرفت وتوسعه وگسترش کمی وکیفی جنبش زنان می دانم والبته مسألۀ مبارزه با حجاب اجباری- حتی برای زنانی که خود به پوشیدن حجاب معتقد وپایبندند- می دانم، وهرگونه خبری که حاکی از فشار خون بالای روحانیان متحجرازاین طریق باشد مرابشدت خوشحال می کند.

4- من خیلی علاقه مندم که بتوانم محل نزاع ایرانیان با روحانیان حاکم را از حوزه های سیاسی، اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی، قضایی، نظامی، رشوه، تبعیض، فساد، دموکراسی، مطبوعات وووو...بباورانم به فقط حوزۀ فلسفی؛ تا درآنجا متوجه بشویم که نزاع های متفرقه درمیدان هایی که درزیربنای فلسفی حکومت تعریفی آیت الله خامنه ای ویاران محلی از اعراب ندارند؛ شمشیرزدن درخلاء است.

ما باید با آدرس های ساده از موضوعات بسیار کوچک ولی مؤثربا نتایج بسیار بزرگ شروع کنیم تا روحانیان رادرجلو چشم مردم عادی به گوشۀ رینگ ببریم.مثل همانهایی که بارها مطرح کرده ام(تعیین نام برای تیم فوتبال، گذاشتن صندلی درحسینیۀ جماران، آزادی پوشیدن کراوات، درخواست صدور اطلاعیۀ رسمی وبا امضاء از روحانیان عضو درمجمع تشخیص، مجلس خبرگان، شورای نگهبان، جامعۀ مدرسین حوزۀ قم، جامعۀ روحانیت مبارز تهران که: "ما روحانیان امضاءکنندۀ زیر شهادت می دهیم که دنیا عوض شده است" وازاین قبیل خواسته های اساسی ومنجر به تغییر پارادایم."

5- واینکه اخبار همه خوب بوده از این منظر: آیت الله خامنه ای مجبورشده پادرمیانی کند بین نیروی انتظامی ودولت ومجلس وامام جمعه ها ومراجع. وبه احمدی مقدم دلداری داده که کمی مؤدب باشد وخوددار ومهربان وآخرش با صدتا وسواس اشاره ای هم به بگیر وببند بی حجاب هاکرده که نه دولت حاضراست مسئولیت برخورد سخت را بپذیرد ونه احمدی مقدم ونجاروخوب جایی هم کلیدکرده اند:"کارفرهنگی" باید کرد وآن هم فقط به اندام روحانیان دین پروشده است. وزیر کشور هم که هرچه دارد وندارد ازصدقه سراحمدی نژاد است درجلسۀ استانداران حرفی از بگیر وببند عفتی نکرده است. ومهمتر رییس جمهور احمدی نژاد که از راه تنگۀ بسیار خطرناک "رفیق رابرت موگابه" نرسیده سخنرانی مبسوطی کرده برای نیروی انتظامی. وجالب تراینکه معنوی ترین، تئوریک ترین، پرمحتوا ترین، وسنگین واژه ترین نطق همۀ عمرقبل وبعدازریاست جمهوریش را کرده برای پاسبان هایش؛ ودریغ از یک جمله درمورد دغدغۀ حجاب وعفاف وبگیر وببندو...

6- البته منتظر هستیم که این قصه بالاخره با پادرمیانی پاسدار رادان یک شلنگ تخته ای بیندازد درچند روز آینده ولی مطمئنم که درحد گفتن جملۀ رفع دغدغۀ مراجع ومؤمنان تمام خواهد شد وتهران تابستان آزادتری نسبت به سالهای 80تا87 تجربه خواهد کرد. وپیشنهاد می کنم که جوانان از این ترس واحتیاط رژیم حداکثر استفاده را بکنند درکشاندن خنده وشادی به خیابان وعرصۀ عمومی. ویک خط فکری هم می دهم که اگر بشود جوانان تهرانی بروند بسمت ایجاد موزیک ورقص های خیابانی. قطعاً بسیار هول آوربرای تحجر وروحیه بخش برای زندگی دوستان خواهد بود. یا...هو

پی نوشت سه شنبه:

موضوع حجاب به سرمقالۀ کیهان رسید. حیف دلقک که به من می گویید. ببین چه کثافتی نوشته گماشتۀ برادر حسین. اف براین همه رذالت.

پ.ن دوم: این هم عصارۀ سرمقالۀ کیهان اززبان خبرآنلاین.

روش‌های مبارزه با بدحجابی کارمندان و دانشجویان و فروشندگان لباس‌های نامناسب

جامعه > آسیب ها - روزنامه کیهان در سرمقاله چهارشنبه خود با تشریح دلایل بدحجابی در جامعه به بیان برخی راه‌حل‌ها در این زمینه پرداخت.

در سرمقاله کیهان آمده است:

• بدحجابی خاص کوچه و خیابان نیست، مراکز آموزشی، اداری و... که مستقیماً زیرنظر دولت است از پول بیت المال اداره می شوند- البته با نسبتی کمتر- به بدحجابی آلوده اند.
• بعضی از اشخاص موثر و یا دستگاههای مسئول به نفع خود نمی دانند که از وضع بدحجابی در بعضی از خیابان ها حرفی بزنند و عزمی نشان دهند چرا که گمان می کنند با عدم اقبال رأی دهندگان- با عرض پوزش از مردمی که روحشان با چنین برداشتی بیگانه است- مواجه می گردند.
• در مبارزه با بدحجابی دولت اگر فقط شروط الزامی خود را اعمال کند و یا خود را به اعمال آن ملزم بداند بسیاری از مشکلات حل می شود و فضای کنونی تغییر می کند.
• براساس آمار موجود در کشور حداکثر 1000 واحد تولید عمده لباس وجود دارد و بخش اعظم لباس های مردم را تولید می کنند از جمله لباس هایی که مظهر و مشوق بدحجابی اند این واحدها از دولت انواع خدمات- نظیر آب، برق، گاز، تلفن، تسهیلات و خدمات بانکی، تسهیلات گمرکی و بندری- دریافت می نمایند. دولت می تواند در گام اول به صاحبان آن دسته از واحدهای عمده تولید البسه اخطار دهد که در صورت عدم اصلاح روند خود از دریافت خدمات دولت محروم می شوند
• مراکز مختلف وابسته به سه قوه و سازمان ها و مراکزی که تحت مدیریت نظام تعریف می شوند و مخصوصا دولت که از بیشترین ابواب جمعی و کارکنان تحت مسئولیت خود برخوردار است بایستی یکی از نقاط اصلی و شاید اولین نقطه برای شروع مقابله با بدحجابی و تامین حجاب و عفاف تلقی شود. این مراقبت علاوه بر محل کار می تواند در بیرون از عرصه کاری نیز وجود داشته باشد. به عنوان مثال، آن عده از کارکنان دولت یا سایر مراکز وابسته به نظام که خدای نخواسته در بیرون از محل کار با وضعی زننده ظاهر می شوند و یا دست به مواردی از فساد اخلاقی می زنند، شایسته حضور در مراکز یاد شده نیستند. در اینگونه از موارد، می توان از یک طرح پلکانی بهره گرفت، نظیر تذکر اولیه، درج در پرونده، و نهایتا اخراج در صورت تکرار و بی توجهی به تذکرات و تنبیهات اولیه.