سعید حجاریان: پایگاه مردمی اصلاح طلبان در حال فروپاشی است. چه کرده این صفدر نجومی و عارف علومی!

1- از یک سال و اندی پیش گفته و تکرار کرده ام که جمهوری اسلامی دچار بن بست استراتژی در سیاست خارجی شده است که درست بوده و هنوز تداوم دارد. زیرا استراتژی صدور انقلاب پیش از برجام خامنه ای با موانع سخت جهانی - تهدید به تحریم مجدد - و بسیار سخت تر منطقه ای - ظهور و بروز اعراب متحد برهبری عربستان بیدار شده توسط سلمان ها - مواجه شده و از حیز انتفاع ساقط شده است. تا جائیکه حتی از مناسبات مربوط به سوریه - و تا حدودی عراق نیز - حذف شده و روسیه بتنهایی پاداش سوریه را خواهد گرفت در آینده. این بن بست استراتژی باعث وحشت تا کنون بی سابقه ای در بین الیگارشی روحانی و اذناب و اطفال آنان شده است و شدت بی سابقه و هیستریک واکنش های مکرر این روزهای آخوندهای تندرو در حساسیت های اجتماعی و فرهنگی و وااسلامای مکرر در سیاست های داخلی ناشی از همین شکست استراتژی در سیاست خارجی است.

2- حسن روحانی که سفر به واشنگتن را شعار داده بود و ذائقه اش هم است؛ ناچار سفر به هاوانا را جایگزین واشنگتن کرده است. و در حالیکه شعار و آرزو و امیدش پیاده شدن در فرودگاه سئول کرۀ جنوبی بود؛ پیاده شدن درهانوی ویتنام را کاچی به از هیچ چی کرده است. هرچند که به آدرس پیونگ یانگ کرۀ شمالی - کعبۀ آمال خامنه ای - تن نداده است هنوز. اما همۀ بغضم و غیضم بخاطر همین سرعت لاک پشتی حسن روحانی است در بهره برداری از فرصتی که لاجرم دیر یا زود به استراتژی جدید جمهوری اسلامی بر مبنای منافع ملی - و نه منافع ایدئولوژیک - منجر باید بشود که خواهد شد. چون بازگشت به استراتژی سیاست خارجی تهاجمی خامنه ای محال قطعی است در حضور توافقنامۀ هسته ای. مسئله کاملاً ساده است: اگر خواهان ارتباط با جهان هستی باید از هجوم و شعار به مدرنیته و تمدن جدید بشری دست بشویی و الا قادر به مهار نارضایتی ها و عقب ماندگی ها نخواهی شد.

3- هیجان زدگی حسن روحانی در توئیت های "با مالزی اله بستیم" و "با کوبا بله نشستیم" و با "ویتنام توی یک جوال رفتیم" و از این مزخرفات را هم جدی نگیریم. زیرا نقد شدن هر قرار و مداری بین جمهوری اسلامی و کشورهای دست چندم دیگر - که خودشان یادآور کل اگر طبیب بودی سر خود دوا نمودی هستند - هم بستگی تام وتمام دارد با مقدار عقب نشینی خامنه ای از سیاست مداخله گرانه و تهاجمی اش در منطقه و اگر دومی اتفاق نیفتد اولی هم در همان حد تعارف و امضاهای بی اثر ثمری نخواهد داد. اینکه روحانی چرا اینقدر هیجان زده می شود عین کودکان در خارج از مرزها هم برمی گردد به اصل روان شناختی "احساس رییس جمهور بودن" و اصالت پیروزی ندارد. به این معنا که هم روحانی و هم ظریف در داخل کشور حس وزیر خارجه بودن و رییس جمهور بودن را ندارند در زیر مهمیز بخش قدرتمند حاکمیت خامنه ای. لذا وقتی از مرزها خارج می شوند و بنا به آداب دیپلماتیک و منفعت محور - بخوان برای سوء استفاده از ضعف پست های انتخابی و اجرایی در داخل جهات غالب کردن کالای بی کیفیت و گران - مسئولان کشورهای میزبان قرار می گیرند هوایی می شوند و با فراموش کردن حقارت شان در داخل هیئت حاکمه حس "بابا ما هم وزیر خارجه و رییس جمهور هستیم مثل اینکه" به آنان دست می دهد و هیجان کاذب پیدا می کنند تا پیاده شدن در تهران و کول کردن همان آش و همان کاسۀ "رییس جمهور چند من!"

4- خب رسیدیم به حرف حجاریان که گفته است:

تئوریسین اصلاحات در پیشنهادی از اصلاح طلبان در خواست کرده فیش های حقوقی خود را منتشر کنند و پیش قدم اجرای قانون "از کجا آورده اید" شوند. سعید حجاریان گفته: با این انگشت اتهامی که دو جناح سیاسی ایران در رابطه با فساد های اقتصادی مقابل هم گرفته‌اند؛ هر کسی می‌تواند از بیرون کل نظام را فاسد بنامد. لذا وی در پیشنهادی به اصلاح طلبان از آنها خواسته که پیشقدم عرصه مبارزه با فساد شوند، فیش های حقوقی خود را منتشر کنند، در آزمون از کجا آورده‌اید شرکت کنند و اگر فاسدی را در میان خود یافتند از آن برائت بجویند. 

 این حرف حجاریان که در موازات سماجت من در مورد شفاف سازی فیش های نجومی از سوی روحانی - هیچوقت انجام نشد - است و معنای بدیهی آن این است که پایگاه رأی اصلاح طلبان آسیب جدی دیده و در حال فروپاشی است. بدیهی هم است چنین موضوعی زیرا ما (تحولخواهان) بیشتر از همۀ فیش های نجومی منتشر شده و نشده حساسیت تام و سمجی داشتیم روی فیش صفدر حسینی که هم اصلاح طلب شناخته شده ای بود و است و هم وزیر دولت محمد خاتمی بود. اصلاح طلبان خطای وحشتناکی مرتکب شدند و نه تنها بلافاصله پس از افشای حرامخواری صفدر حسینی از او برائت نجستند و رسماً از صفوف اصلاح طلبی بیرون نکردند بلکه حتی چهره های موجهی مثل صفایی فراهانی و دیگران به توجیه و دفاع از صفدر حسینی هم پرداختند. حالا البته دیگر بسیار دیر شده زمان جبران این خطا و من نه گمانم که اگر حتی پیشنهاد تئوریسین اصلاحات را قبول کنند اصلاح طلبان آب رفته بجوی برگردد. - در حاشیه بگویم که قطعاً هم قبول نکردند و نخواهند کرد چون سعید حجاریان خبر ندارد که بعد از خانه نشینی ناشی از ترور او در سال 78 رفقا آلاف اولوف بسیاری اندوخته اند و قدرت رو کردنش را هم ندارند -

5- حالا می رسم به آن حرفم که قبلاً گفته ام و آن جدا شدن بند ناف ناراضیان و سکولارها و مخالفان جمهوری شرعی (تحولخواهان) از ناف اصلاح طلبان مذهبی داخل ایران. در حقیقت سعید حجاریان کردیت داده است به این حرف من که بعد از این این اصلاح طلبان نیستند که در هر وضعیتی خواهند توانست اقشار محذوف و مدرن و تحولخواه را بدنبال خود بکشند بلکه این مردم رأی دهنده به اصلاح طلبان هستند که دست پیش خواهند داشت در ابلاغ "یا بمدرنیته و لوازم آن اعلان وفاداری کنید یا بروید به جهنم" به سیاستمداران اصلاح طلب طیف محمد خاتمی. در چنین حالتی است که مطمئنم اگر معجزه ای رخ ندهد انتخابات ریاست جمهوری سال آینده نقطه عطف مهم و بسیار برجسته ای خواهد شد در کمترین میزان مشارکت و مشروعیت زدا از جمهوری اسلامی. این را قبلاً هر برجسته کرده ام که ملت ایران در انتخابات مجلس 94 نشان داد که بسیار عقلانی و به بلوغ رسیده و سازماندهی شده رأی می دهد و داد. حالا که آن رأی کلاً سوخت و نه دولت و نه مجلس کمترین قدردانی و بهره بردن بنفع مردم از آن رأی نکردند مردم با همان انسجامی که 46 نفر اسم را با حوصله نوشتند با همان صلابت از حضور در پای صندوق های رأی خودداری خواهند کرد.

6- اینکه این روزها رسانه های اصلاح طلبان و اعتدالیون - اعم از روزنامه و مجله و سایت و خبرگزاری - اصرار عجیبی دارند که فضای کشور را انتخاباتی بکنند و در این راه از توالت رفتن احمدی نژاد تا انگشت تو دماغ کردن باهنر و ... را تیتر یک می کنند و مرتب پمپاژ می کنند که اصولگرایان درمانده اند و اصلاح طلبان پیروز هستند و این قبیل آدرس های "ازبی تفاوتی و واکنش مردم نسبت بخودمان می ترسیم" به این خاطر است که نمی خواهند واقعیت فروپاشی هواداران ناگزیر سال های گذشته شان را قبول کنند. و چون همانطور که سعید حجاریان هم گفته صداقت اعتراف به کاستی های خود و طلب بخشش از مردم را هم ندارند لذا مرتب دنبال "بلکه بتوانیم یک هیجانی ایجاد کنیم" هستند و احمقانه فکر می کنند که خواهند توانست موضوع کثافتکاری های اعضای خود را ماستمالی کنند. در پایان تأکید می کنم که خیلی متأسفم از عملکرد کند روحانی و اینکه ما تحولخواهان یاری دلخواه در هیئت حاکمه نداریم اما بسیار بسیار خوشحالم از اینکه اولاً صفوفمان دارد شفاف تر می شود و دیگر اصلاح طلبان نخواهند توانست با رنگ کردن گنجشک قناری هایمان را شکار کنند. و در یک جملۀ ایمانی می گویم که "جمهوری اسلامی هیچگاه و هیچگاه در طول عمر خود به این اندازه دچار ضعف ایدئولوژیک نبوده و در آستانۀ تحول بسوی عرفیت". جیغ های بنفش روحانیون الیگارشی در مورد مسایل اجتماعی و فرهنگی دقیق ترین آدرس این ترس وحشتناک است. اما چاره ای در کار نیست. چون پیاده نظامی وجود ندارد. نگاه کنید به همراهان الله کرم در فراخوان ضد فوتبالش. فرمان بدست مدرن هاست هرچند این روزها برعکسش را شاهد باشیم. اگر فرمان در دست تحجر بود این همه هراسناک و مستأصل نمی شدند. یا...هو