شوک: 100 هزار نفر در آزادی؛ 70 میلیون نفر بسوی "آزادی"!

1- از ترس وطنم هیچگاه غصه هایم را نمی توانم بنویسم. یکی از آن ها را که ننوشتم راجع به خالی بودن استادیوم های ملی و آبی , قرمز در 4 سال اخیر بود. یکی دیگر از انتقاداتم بروحانی که ننوشتم این بود که چقدر منطقی و زیرپوستی می اندیشی و رفتار می کنی. جامعه نیاز به هیجان دارد حتی اگر هیجان عصبی "حیدری - نعمتی" باشد. زیرا قطعی می دانم که از جامعۀ کرخت و عبوس و بی هیجان جز تسلیم و گرویدن به خرافات هیچ چیز نصیب ایران نمی شود. و انجام هر کنش و عمل مثبت و روبجلویی را محال قطعی می کند. و اگر فقر و فاصلۀ طبقاتی هم در اوج باشد دیگر باید فاتحۀ آن جامعه را خواند. و گریه می کردم.

2- امروز اما روز دیگری است و با سرشک شوق چشمم از غصه هایم می نویسم. زیرا دیگر غصه نیستند و تبدیل به "امید" شده اند در میان صدهزار نفر تماشاگر فوتبال استادیوم آزادی. فوتبال بین پرسپولیس ایران و النصر عربستان را می توان با سه چشم دید غیر از چشم چهارم فوتبالی و فنی.

الف- با چشمان تنگ: 

این مسابقه یک بازی معمول فوتبال بود که تماشاگران و علاقه مندان فوتبال و تیم پرسپولیس رفتند و تیم شان را تشویق کردند و نه بیش از آن. و اگر انبوه تماشاگان مجدداً با استادیوم آزادی آشتی کردند بخاطر مجانی بودن بازی و محبوبیت پرسپولیس و تغییرات اخیر در کادر فنی بود.

ب- با چشمان معمولی:

بازی خوبی بود برد ایران را تبریک می گویم و بنظرم بغیر از سه موردی که چشم تنگ برشمرد عربستانی بودن تیم النصر و ضد عرب بودن ایرانیان آریایی! سبب این استقبال گسترده شده بود.

پ- باچشمان گشاد:

فوق العاده بود. برد و باخت مهم است اما این بازی خودش از نتیجه اش و حتی فوتبال مهمتر بود. همۀ عوامل برشمرده از سوی چشم تنگ و چشم معمولی درست است اما این یک جشن ملی بود:

1- من استادیومی و فوتبالی هستم و از ابتدای انقلاب تاکنون بندرت دیده ام چنین استادیوم مهربانی در ایران. استادیوم های ایران عموماً پر نمی شد در سال های اخیر اما در سال های دور هم که پر می شد - و حتماً در روزهای تعطیل بود - بیشتر شبیه یا لشکر کشی های رزمی بود یا جنگ باختگان در حال هزیمت فرسوده و عصبی و یا علی مدد گویان و پرخاش و شیر سماور و فحش خواهر و مادر و بی رنگ و عبوس و جنگی.

2- خب پاسخت این است که عمو چرا حالیت نیست این بازی ملی بود و نه رقابت باشگاهی! می گویم ای چشم تنگ حسود عبوس افسرده از شادی وطن. جشن ملی بودنش را قبول دارم اما مثل اینکه زدی به خاکی. چون این بازی یک بازی باشگاهی بود و نه ملی. پس کری استقلالی ها  چه و یاعلی مدد گفتن ها چه شد و حتی از پرسپولیس زلزله و تشویق تیم محبوب چه و قرآن خواندن ها چه و تبلیغ ائمۀ اطهار چه و ... چرا خبری نبود؟

3- اصلاً چشم تنگ بگو ببینم استادیوم رفته بودی مثل من! و بازی را تماشا کردی یانه ؛ که نتوانسته ای این همه زیبایی را ببینی. اصلاً فوتبالی در کار نبود همه داشتند عکس سلفی و یادگاری می گرفتند و صدای قهقه شان آسمان ایران را شکافته بود. عصبی نشو عزیزم راحت باش و اعتراف کن که این استادیوم فقط از یک معجون گمشده پرده برداری می کرد: از امید. از روشنایی. از شادی. از عزم مردم برای ستردن تاریکی. از همبستگی ملی. از غرور ایرانی. از عفو و بخشش و مهربانی. از نیرو و نشاطی که قادر بکندن البرز کوه است و خواهد بود. 

4- بیا و زانوی غمت را ول کن و به شادی ملت تعظیم کن و هم حال خودت بهتر بشود و هم مجبور نشوی چشمانت را تنگ بکنی. و قول بده تا معجون پیدا شدن این "شوک عظیم مبارک" را بیابی و پاس بداری و چهارچشمی مواظب باشیم متحد و هشیار که این نخ تسبیح وحدت ملی را پاره نکند هیچ سیاستمداری اعم از پوزیسیون و اپوزیسیون. و تا ایران به آفتاب سلام نکرده چشم مان را نبندیم و با جلو و عقب افتادن از ملت عیش شان را منقص نکنیم. 

بعد از متن: من چراغ اول را روشن می کنم و می گویم آن معجون امید و شادی از انرژی مثبت "آشتی ایران با جهان" آمده بود. یا...هو

پی نوشت: از نگاه چشم چهارم: سوشا مرسی بخاطر نمایش خوبت. گابریل تو ایرانی هستی بخاطر نقش بی بدیل و متعصبت در پرسپولیس پیروز. طارمی تو یگانه ای با آن غرور ضربۀ پنالتی چیپ بسیار خطرناک اما معتمد بنفست. مبارک ملت باشد این جشن. مبارک پرسپولیس باشد این برد. و خدایا اعتماد بنفس ایرانی ما را بما برگردانده ای آن را از گزند متحجران حفظ بفرما. امین.