سخنان روحانی مهم است؛ اما سکوت خامنه ای جالبتر است!

واقعیت هنوز تیره است اما؛ تصویرش در آب رنگ امیزی شده.

 کمک به رنگارنگی برای نجات از سستی پایه اش در آب وظیفۀ امروز ماست!

1- قبلاً مکرر گفته ام که هر سیاستمدار ایدولوژیک - فارغ از نوع ایدئولوژی - سم خطرناک و مهلکی است که باید از او پرهیز شود. و حالا می گویم که مرد ایدئولوژیک خدا محور است چه خداباور و متدین به دین قدیم و سنتی مثل اسلام باشد و چه خداناباور و متدین به دین جدید مثل مارکسیسم یا هرچه. شناخت این دو انسان هم کار بسیار بسیار ساده ایست. مرد ایدئولوژیک از آرمان می گوید و مطلقاً بدنبال قدرت سیاسی است برای خود و دسته و گروه و حزبش برای محقق کردن آرمانش (خدا = خودش)؛ اما سیاستمدار غیر ایدئولوژیک از منافع می گوید و بدنبال قدرت اجتماعی ملت است. و اگر مرد غیر ایدئولوژیک دنبال قدرت سیاسی خودش و دسته و گروه و حزبش هم باشد - که در بخش سیاسی چنین هم است - برای محقق کردن خواست ملتش (انسان) است و والسلام. بعبارتی دیگر مرد ایدئولوژیک وحی - چه محمدی و چه مارکسیستی - را بر عقل و خدا را بر انسان تقدم می دهد در تمام زمینه ها. اما مرد لیبرال عقل را مقدم می دارد بر وحی؛ و انسان را مقدم می داند نسبت بخدا. این تقسیم بندی یک تقسیم بندی قاطع و خشک است و کمترین استعدادی برای سیالیت و طیف شدن ندارد. یعنی کسی نمی تواند هم خر و هم خرما را با هم داشته باشد و بگوید که من نیمی از وحی و خدا را برمی دارم با نیمی از عقل و انسان را که نه سیخ بسوزد و نه کباب. چون وحی و عقل یا بهتر بگویم خدا و انسان نمی توانند در عرض هم تعریف بشوند و مشترکاً حکمرانی و فرماندهی را بعهده بگیرند. چنانچه استاد ازل و ابد سعدی فرموده: "دو سلطان بر اقلیمی نگنجند". البته که این قاطعیت نافی این محتمل یقینی نیست که تصمیمات بر مبنای وحی در برخی زمینه ها عقلانی هم ازکار دربیاید؛ و تصمیمات بر مبنای عقل خیلی از موارد مورد تأیید وحی هم قرار بگیرد. اما این یک تصادف محض است و گزاره ای قابل دخالت دادن از قبل در تصمیمات طرفین نیست. یعنی عقل تصمیمش را با در نظر گرفتن وحی نمی گیرد و وحی دستورش را برای عقل پذیری اتخاذ نکرده است.

2- در کانتکست تعریف کردۀ بسیار مختصر بالا اینک روحانی مدرن و انسان باور و لیبرال محسوب می شود و خامنه ای سنتی و خدا محور و ایدئولوژیک. کشور عزیز ما ایران در همۀ عمر منحوس جمهوری اسلامی در پارادوکس کامل این دو نوع تفکر نابود شده است. سنتی ها که همیشه قدرت داشتند وحیشان و خدایشان عرضه و برنامه و نقشه راهی نداشتند و ندارند و نخواهند داشت. و مدرن ها که قدرتی نداشتند و اگر هم گاهی نیمچه قدرتی پیدا کرده اند از برکت نیاز شدید سنتی ها برای ادارۀ حداقلی جامعه؛ فرصتی پیدا نکرده اند برای غلبه بر قدرت وحشتناک سنتی های آرمانگرا. اینک اما چنین بنظر می رسد که تحت شرایط بسیار خطرناک و حساس و تهدید آمیز برای هم جمهوری اسلامی آخوندها و هم برای ایران عزیز و زیبا؛ دریچه ای باز شده است که بخش بسیار ضعیف و مدرن حاکمیت دست بالاتر و قدرت بیشتری بگیرد در نجات دادن جمهوری اسلامی آخوندها و البته نجات ایران هم. نماد مدرن ها و لیبرال ها اینک با روحانی تعریف می شود در حاکمیت. همانطور که نماد پرقدرت سنت کماکان خامنه ای است و حوزۀ قم پشت سرش.

3- روحانی با نطق جدیدش در یک کنفرانس اقتصادی نشان داد که پر بی ربط نگفته بودم بشما چندی قبل که این روحانی اصلاح طلب تر از خاتمی و هر اصلاح طلب دیگری است و تاکتیکش - بهر دلیل - نتیجه داده و به مقدار قدرت بهتر و بیشتری رسیده از کیک قدرت منحصر در دستان خامنه ای و حوزه در سایۀ پشتیبانی بخش فاسد سران سپاه پاسداران. حالا روحانی شاخ و شانه ای برنده تر بکلامش می دهد در زمینۀ شرایط قطعی تشکیل دولت مدرن و باکی ندارد که سخنرانیش را با کف زدن های مکرر متخصصان و اندیشمندان مخاطبش زینت بخش ببیند. روحانی اینک قطعاً از اصلاح طلبان مذهبی داخل ایران عبور کرده است و یک سر و گردن از همه شان جلوتر است. زیرا روحانی کاملاً لیبرال است اما اصلاح طلبان نیرویی هنوز ایدئولوژیک هستند. روحانی اما علاوه بر همۀ بدشانسی ها و خودشانسی هایی که دارد که گاهی همپوشان هم هستند مثل اوضاع اقتصادی که از سویی بدشانسی است و اجازۀ مانور به روحانی نمی دهد. اما در عین حال همین اقتصاد خوش شانسی است. زیرا اگر اوضاع چنین نبود قطعاً روحانی فرصت این همه باز شدن در حوزه های اصلی و ایدئولوژیک را پیدا نمی کرد - بافرض اینکه اگر حتی خودش هم می خواست - گفتم که علاوه بر همۀ این ها روحانی یک گیر و یک گشایش مخصوص اجتماعی هم دارد. گیرش این است که چون لیبرال است و فلسفی سخن می گوید و به ریشه ها می پردازد بار کافی هیجان های ایدئولوژیک را ندارد حرفش و نمی تواند توده های تحت سیطرۀ حرف خاتمی و موسوی و سبزهای هیستریک را جلب و جذب کند به راحتی. - و همین جاست که خیلی مهم است که هم خاتمی و هم موسوی با تبلیغات باید بیاند پشت این سخنان روحانی و توده های حامیشان را متوجه روحانی کنند. بقیۀ اصلاح طلبان بازی را باخته اند و مهم هم نیستند چون ملی نمی اندیشند و کمی ایدئولوژیک هستند و دنبال قدرت شخصی - گشایش روحانی اما در اینجا است که حرف هایش - برعکس خاتمی - به مترجم نیاز ندارد و خوب و راحت با توده - بمفهوم عام - ارتباط برقرار می کند؛ که ناشی است از دو عامل: اولاً سیاستمدار لیبرال لاجرم کمی پوپولیست است و باید باشد. ثانیاً بهمان دلیلی که بارها گفته ام توده حس و فهم فلسفی غریزی دارد. و از راه حس سره را از ناسره تشخیص می دهد.

4- هر آنچه تا کنون گفتم بسیار بسیار مهم است و باید چندین و چند بار بخوانید متن مشکل را تا به کنه گفته ام خوب اشراف پیدا کنید. اما این گفته ها کامل نمی شود و ببار نمی نشیند اگر اهمیت سکوت خامنه ای برجسته و تشویق نشود. واقعیت امر این است که در یک سیستم کمی مدرن و منصفانه - مثل چین - در خرداد منتهی به انتخاب روحانی؛ خامنه ای حداقل باید برکنار می شد بدلیل نداشتن بینش سیاسی و بی بصیرتی؛ و احمدی نژاد باید اعدام می شد بدلیل خیانت بکشور. اما ما در انتزاع حرف نمی زنیم و باید فکت هایمان را بر روی "واقعیت عینی" - همه به آن واقف هستیم - بنا کرده و راه فلاح و اصلاح و نجات کشور را جستجو و حمایت کنیم. خامنه ای در مقابل قدرت گیری دمادم روحانی تا کنون سکوت کرده و حرف عمدۀ مخربی نزده است. این علامت خوبی است که اولاً آن را ببینیم و ثانیاً آن را تشویق کنیم و ثالثاً امیدوار باشیم و از او خواهش کنیم که سکوتش را ادامه بدهد و اگر ناگزیر از صحبت شد؛ حرف هایش را در قالب مقداری اخلاق و نصیحت و پند دینی - اصلی ترین وظیفه و مسئولیت قانونی اش هم است - محدود نگاه دارد و از بهم زدن بازی خوب و ثمر بخش جدید روحانی خودداری کند. انشاء الله. یا...هو

بعد از تحریر: توجه کنیم که ما و کل ملت ایران فقط باید ملی بیندیشیم و نه حزبی و جناحی و ایدئولوژیک. و برای ما نباید مهم باشد که نجات ایران در دستور کار چه کسی باشد از شاهزاده تا روحانی که در کنتکست "خدا یا شیطان" بارها بشما توصیه کرده ام. ما و ملت ما دنبال تسخیر قدرت نیستیم: نه مثل اصلاح طلبان مجاهدین انقلاب اسلامی و نه مثل مجاهدین خلق ایران و نه مثل پایداری معروف مصباحیه. ما دنبال پیشرفت و توسعۀ کشورمان هستیم در شرایط آرام و البته ممکن در شرایط موجود.