آقای روحانی؛ اگر نمی توانی از تصمیمت دفاع کنی؛ لااقل تصمیم نگیر.

1- هر گونه اعتراضی به عدم وفای بعهد روحانی در سیاست داخلی به قول هایی که ایشان در تبلیغات انتخاباتی خود داده است؛ با این کج فهمی اعتدالیون روبرو می شود که اولاً منظور اعتراض کننده به مسایل سیاسی است مثل آزادی زندانیان سیاسی و رفع حصر رهبران جنبش سبز؛ و ثانیاً معترضان به روحانی با رادیکال کردن مواضع داخلی ایشان خواسته یا ناخواسته سیاست خارجی او را - بسیار مهم است از نظر اقتصادی و مردم عادی - بمخاطره می اندازند. در حالیکه - حداقل - شخص من در مصداق های اعتراضم به روحانی مطلقاً به موضوع های صرفاً سیاسی - مثل آنچه که بالا ذکر کردم - معطوف نیستم و می دانم که بهر دلیل قاطبۀ مردم هم حساسیت خاصی بمسایل سیاسی داخلی نشان نمی دهند. و حتی در همین دنیای مجازی هم اخبار مربوط به تضییقات سیاسی در مورد فعالان سیاسی و اجتماعی با کمترین مراجعه و کلیک مواجه می شود. حتی اگر راجع به موسوی و کروبی عزیز باشد.

2- من خوب می دانم که سیاست بمعنای خاص آن مشکل ایران نیست در حال حاضر. زیرا چرخش های سیاسی در داخل و خارج بارها اتفاق افتاده و اتفاق نیز می تواند بیفتد. زیرا چرخش و نرمش در مسایل سیاسی مخالف جدی در نزد الیگارها و ایدئولوگ ها (روحانیان مؤثر) ندارد. و بنا به "هزینه - فایده"ی خاص خودشان مثل عملکرد تحریم ها و کم شدن آلاف اولوف بی حساب و کتاب به حوزه ها و روحانیان و احتمال بروز شورش در میان محرومان و فقرا؛ می توان سیاست را تغییر داد. مثل آنچه که در سیاست خارجی اعمال شد و همین می تواند در سیاست داخلی هم - منظور فقط آشتی کامل با نیمۀ دیگر الیگارشی و خودی ها - اعمال شود اگر اوضاع بیخ پیدا کند. مشکل اصلی حکومت آخوندها در آنجایی است که آنان معتقدند احکام قطعی فقهی دارند و مثل حوزۀ سیاست نیست که بتوان بخاطر ماندگاری و رانتجویی تغییرش داد. آن حوزه ها که روحانیان ایمان و باور دارند که حکم قطعی مذهبی دارند تقریباً همه در حوزۀ جامعه و فرهنگ است. مثل حجاب زن ها، موسیقی، تلویزیون، ورزش و بطور خلاصه هر آنچه که تحت واژۀ فقهی "لهو و لعب" صورت بندی می شوند. لذا بمحض کمترین تحرکی در زمینه های اجتماعی و فرهنگی با تمام نیرو بمیدان می آیند و سدراه شکل گیری زندگی مدرن می شوند. 

3- بنابراین اصلاح طلبی در سیاست دولت های جمهوری اسلامی به تصمیمات این دولت ها در حیطۀ سیاسی محدود نیست. بلکه معیار قضاوت در مورد دولت ها به نوع نگاه آنان بحوزۀ اجتماعی و تصمیماتی که در این حوزه می گیرند است؛ و مهمتر از آن چگونگی اجرای آن تصمیمات. در این گردنۀ مهم است که همه از اصولگرا و اصلاح طلب و اعتدالی زمین گیر هستند. زیرا که خودشان هم بهمان مبانی اسلامی معتقد و متعهدند که الیگارهای روحانی مرجع تفسیر کنندگانش هستند. یا حداقل هم اگر خود اصلاح طلبان و اعتدالیون به برخی گشایش ها در حوزۀ فرهنگ و اجتماع باور داشته باشند در عمل نمی توانند - چون نمی خواهند - رو در روی روحانیان مرجع و ارشد حوزه قرار بگیرند. و تا این جسارت و این خواستن در اینان شکل نگیرد امکان کمترین اصلاحی در حکومت بشدت بسته در بخش فرهنگ و اجتماع مدرن نبوده و نیست و نخواهد بود. و تا این حوزه اصلاح نشود شادی و طراوت به جامعه باز نخواهد برگشت و بهره وری شکل نخواهد گرفت و پیشرفتی حاصل نخواهد شد؛ حتی اگر اقتصاد هم بزور افزایش درآمدهای نفتی ترمیم مصنوعی مقطعی شود.

4- اعتراض من به لغو کنسرت های - حتی - مجوز گرفته از دولت در شهرهای مختلف در روزهای گذشته، یا ماجرایی که بر سر فیلم "عصبانی نیستم" در جشنوارۀ فجر اتفاق افتاد و موجب عقب نشینی دولت شد و در تازه ترین مورد لغو کنسرت مجوز گرفتۀ احسان خواجه امیری و ده ها نمونۀ دور و نزدیک از این زاویه است. حتی من به روحانی اعتراض نکرده ام که چرا در این موارد (گشایش های اجتماعی - فرهنگی) خیلی نامحسوس حرکت می کند و یا چرا به فلان فیلمساز و کنسرت مجوز نداده اند؛ بلکه اعتراض من به این است که "چرا روحانی از تصمیمی که می گیرد دفاع نمی کند. و خیلی راحت در مقابل روحانیان خشکه مقدس عقب نشینی می کند". من اینقدر به اعتدال روحانی احترام می گذارم که حتی از او نخواهم رادیکال تر بشود در تصمیمات فرهنگی و اجتماعی دولتش. بلکه اعتراض و خواستۀ من این است که: "یا مجوز نده/ یا اگر مجوز دادی از تصمیمت دفاع کن و عقب ننشین". ممکن است بگویند که اگر هم مجوز ندهد شروع می کنم به اعتراض که چرا مجوز نداده است. این حرف درستی است. اما نوع اعتراض به "عدم تصمیم گیری" با اعتراض به "عدم دفاع از تصمیم گرفته شده" جنس متفاوت دارد. در اولی اعتراض به مشی تئوریک روحانی خواهد بود و اتهامی به ایشان وارد نمی کنم ولی در دومی اعتراض به بی عرضگی او در عمل کردن به تصمیماتی است که می گیرد. من به بی عرضگی اجرایی روحانی اعتراض دارم فعلاً. یا...هو