صادق زیبا کلام حسین شریعتمداری را شکار کرد: آفرین به روشنفکر!

1- قبلاً هم بارها از نوع روشنفکری صادق زیبا کلام تمجید کرده و او را ستوده ام. و گفته ام که روشنفکر امروز جامعۀ ایران به نوع ادبیات فاخر و گفتن از ناکجاآبادهای تئوری های مطول و مدرن و تلویح و استعاره و کنایه های هزار لایه نیست که اهمیت می یابد. بلکه روشنفکر امروز جامعۀ ما در آنجایی مهم است و می شود که از خودش و جایگاه و پایگاهش بگذرد و با زبان و قلم در فهم این قوم زبان نفهم (دین شعاران دنیازده) عین واقعه (بخوان فاجعه) را با متۀ کلام ساده و مستقیم توی مغزهای بیمار و متحجرشان بکند. و صادق زیبا کلام چنین روشنفکری است چه در زمانی که صادق لاریجانی را مخاطب قرار می دهد و چه موقعی که به مکارم شیرازی می نویسد و چه حالا که حسین شریعتمداری را بهماوردی پاسخ دهی در مورد هزینه فایدۀ برنامۀ بیهودۀ هسته ای بمیدان کشیده است.

2- هنگامی که نامۀ مختصر و چند خطی اول صادق زیبا کلام خطاب به مدیر مسئول کیهان و نمایندۀ آیت الله خامنه ای منتشر شد و با شناخت رندی که از شریعتمداری داشتم؛ گمان نمی کردم که او چونان خیاط در کوزه بیفتد و پاسخی به نامۀ زیبا کلام بدهد. حداکثر پیش بینی می کردم که یک گفت و شنود طنزی بنویسد و در موضوعی غیر مرتبط و غیر مستقیم به تمسخر و تحقیر زیبا کلام بسنده کند و خودش را در دام هولناک (بجای خامنه ای) قرار ندهد. اما خوشبختانه شریعتمداری حماقت کرد و اگر چه مستقیم نامه ای ننوشت در پاسخ نامۀ زیبا کلام و پاسخ به سؤال صریح و مشخص او؛ اما در چندین مطلب جدی به این نامه پرداخت چه بی امضای خودش یا با امضاهای ناشناس و مهمان. و همین خطای استراتژیک کافی بود که زیبا کلام را به شوق بیاورد و او را به نوشتن نامه ای صریحتر و مفصل تر و با مغز پرسشی که همۀ این سال های وبا چونان توده ای بدخیم بر گلو و عقل و فهم مردمان ایران چنبره زده است به رویارویی مجدد بخواند (اینجا) که: "فایده و دست آوردهایی که این هزینه های ده ها میلیاردی برنامۀ هسته ای در 15 سال گذشته برای ایران بدست آورده است چیست و کدام است که رهبر جمهوری اسلامی چونان عاشقان کور وکر به آن ها بالیده است و کشوری را بگرداب نابودی کشانده است".

3- بنظرم می رسد که زیبا کلام خوب شریعتمداری (بخوان خامنه ای و دار ودسته اش) را شکار کرده است و باید دید که او چگونه از پس این گیری که کرده بدر خواهد آمد و واکنشش چه خواهد بود. اما من قبل از این که به عکس العمل شریعتمداری اهمیت بدهم یک غصه ای بزرگتر و مهمتر دارم از اصحاب سیاست و مطبوعات و نخبگان داخل و خارج کشور. و آن این است که چگونه نخبگان و رسانه های مدرن ما تشخیص درست ندارند در هنگام بازی سیاست که چه موضوعی را برجسته و تعقیب کنند و کدام موضوع بی اهمیت را دستاویز سیاه کردن صفحات و نوشته های بی حاصل مطبوعات و رسانه های خودشان نکنند. بعبارت دیگر عصبانی می شوم از نخبگان و رسانه ها که نه تنها خودشان توانایی و جرأت طرح مسایلی همچون "سؤال زیباکلام" را ندارند و نمی کنند؛ بلکه حالا هم که گاهی صادق زیباکلام ها پیدا می شوند و می زنند وسط هدف، از برجسته سازی و گسترش موضوع و تعقیب و بحث و آگاهی رسانی در مورد آن طفره می روند. و نه تنها فرصت نمی سازند که فرصت های کم بوجود آمده برای تنویر افکار ملت را هم می سوزانند؛ و کماکان بجای روزنامه روزی نامه می نویسند و بجای نخبگی در شرایط عینی و متناسب با شرایط جامعه؛ به پزدادن های ذهنی خویش غره می مانند. یا...هو

پی نوشت: چون برخی از سایت های انتشار دهندۀ نامۀ زیبا کلام را فیلتر کرده اند. نامه را اینجا می گذارم تا در دسترس علاقه مندان باشد:

من در نامه‌ام به حضرتعالی یک پرسش ساده و یک دو دو تا چهارتای اقتصادی مطرح کرده بودم. همه حرفم به جنابعالی آن بود که در قبال این همه هزینه واقعا سنگین که ما متجاوز از ده سال است داریم برای برنامه‌های هسته‌ایمان متحمل می‌شویم، مابه‌ازای آن برای پیشرفت و توسعه اقتصادی کشور کدام بوده؟  انرژي هسته‌ای کدام دستاورد را برای مملکت به ارمغان آورده؟ حضرتعالی به جای پاسخ به این پرسش مشخص، پای مطالبی را به میان کشیده‌اید که حتی به فرض درست بودن، ارتباطی به سوال بنده پیدا نمی‌کردند. بنده را متهم کرده‌اید که می‌گویم چون ما نمی‌توانیم به تکنولوژی هسته‌ای دست پیدا کنیم پس آن را‌‌ رها کنیم. بنده را متهم کرده‌اید که معتقدم غربی‌ها می‌بایستی هسته‌ای داشته باشند اما چون ما عرضه نداریم، نبایستی هسته‌ای داشته باشیم. بنده را متهم کرده‌اید که استدلال می‌کنم چون آمریکایی‌ها به ما گفته‌اند حق ندارید هسته‌ای داشته باشید، بنده هم ترسیده و می‌گویم که بله بهتر است ما هسته‌ایمان را متوقف کنیم و از من می‌پرسید که «پس غیرتم کو؟» اگر آمریکایی‌ها پس‌فردا به ما گفتند که حق نفس کشیدن هم دیگر در مملکت‌مان ندارید آیا باز هم من خفت‌بار اطاعت می‌کنم؟
اين فعال سياسي اصلاح طلب ادامه مي دهد: شما تعمدا یا در خوشبینانه‌ترین حالت غیرعمد دارید پرسش بنده را تقلیل می‌دهید به مخالفت آمریکایی‌ها با برنامه‌های هسته‌ای‌مان و بالطبع نتیجه‌گیری هم می‌فرمایید که آیا درست است به صرف آنکه یک مشت یانکی زورگو مخالف هسته‌ای شدن ما هستند ما تسلیم شویم؟ سوال بنده از جنابعالی این بود که فایده برنامه‌های هسته‌ای‌مان علی‌رغم هزینه‌های بالای آن برای مملکت چه بوده؟ شما به جای پاسخ، پای آمریکا را به میان می‌کشید و می‌فرمایید که آمریکایی‌ها با برنامه هسته‌ای ما مخالف هستند و بعد هم نتیجه می‌گیرید که چون آمریکا دشمن ماست و چشم دیدن پیشرفت و ترقی ما را ندارد، ما می‌بایستی اتفاقا برنامه‌های هسته‌ای‌مان را به جلو ببریم. نتیجه دیگرتان هم این است که هر که با برنامه هسته‌ای‌مان مشکل دارد پس در خط آمریکاست.
زيبا كلام با انتقاد از تفكر بسته شريعتمداري نسبت به انتقادات گفت: این یک خبط بزرگ است که ما به جای سبک و سنگین کردن مسائل جامعه‌مان و بررسی اینکه چه چیز به خیر و صلاح مملکتمان است و چه چیز به زیان آن، بیاییم ملاک و معیار را بگذاریم روی موضع‌گیری‌های آمریکا. چه آمریکا با فعالیت‌های هسته‌ای ما مخالفت کند و چه موافقت، مسئله اساسی آن است که آیا این فعالیت‌ها فی‌نفسه برای مملکت ما لازم و درست می‌بودند یا نه؟ اگر آمریکا با برنامه هسته‌ای ما مخالفتی نمی‌کرد، بنده همچنان معتقد می‌بودم که این برنامه‌ها به صورتی که دارند اجرا می‌شوند به خیر و صرفه و صلاح مملکت نبوده و نیستند. بنده همچنان معتقد می‌بودم که کشوری مانند ایران با شرایطی که دارد اولویت‌هایش می‌بایستی تعلیم و تربیت، بهداشت، محیط زیست، کشیدن خط آهن، اصلاح جاده‌هایش، ایجاد اشتغال و... می‌بود. جنابعالی معتقدید که برنامه هسته‌ای به نفع مملکت است و دستاوردهای فراوان برای مملکت داشته، بفرمایید آن دستاورد‌ها کدام است؟
اين استاد دانشگاه خطاب به مدير مسئول روزنامه كيهان تاكيد كرد:شما به جای نشان دادن اینکه منافع فعالیت‌های هسته‌ای برای مملکت کدام بوده، با وارد کردن ادبیات حماسی استکبارستیزی، ظلم‌ستیزی، رویارویی با نظام سلطه، توی دهان آمریکا زدن، اراده جوانان پر شور و انقلابی، تسلیم‌ناپذیری این ملت قهرمان و... بحث را به پایان می‌رسانید. نه جناب شریعتمداری، اگر آمریکا به همراه ۱۹۹ کشور دیگر عضو سازمان ملل هم با فعالیت‌های هسته‌ای ما موافق می‌بودند، این برنامه‌ها همچنان از منظر هزینه  فایده اقتصادی یک اشتباه بود. تهیه اورانیوم ۵ درصد غنی‌شده با صد‌ها برابر قیمت بین‌المللی آن خطاست. چه آمریکا و چه همه کشورهای دیگر دنیا با این امر مخالف باشند یا موافق. اتفاقا یک دلیل شک و تردید غربی‌ها به ما همین است که باورشان نمی‌شود کشوری صرفا برای تهیه اورانیوم ۵ درصد غنی‌شده یک همچو هزینه‌های عظیمی را متحمل شود، در حالی که با بهایی هزاران مرتبه کمتر می‌تواند آن را تهیه کند.