فقط بخاطر تو!

مرسی. من خوبم. قصد مراجعت هنوز ندارم. اما گذرا در کامنت دانی آهستان برخی مطالب را می نویسم. که آخرین آن راجع به دعواهای کامنت گذاران است و اینجا هم می گذارم که آیندگان دست خالی نروند تا تصمیم سخت برگشتن:

مقدمه: 

اغلب پیش می آید که اینجا بین کامنت گذاران – و نه لزوماً دوستان – بحث هایی در می گیرد در نکوهش این و آن بخاطر ادبیات متفاوت، توهین، متلک، هرزه نویسی و از این قبیل. و برخی از اعضاء بر آن می شوند که با دادن تزهای وحدت و تفاهم و موارد اخلاقی بخواهند اوضاع را کنترل و به گفتگوی سالم و دوستانه سوق بدهند. می خواهم اغتنام فرصت کنم و از این پست غیر سیاسی و لطیف – مثلاً! – استفاده کنم و نظرم را در مورد بیهودگی چنین تلاشی بنویسم.
کامنت گذاران این وبلاگ – بغیر از آقای یوسفی که مبعوث هستند – به سه دستۀ کلی قابل تقسیمند. که البته اعضای داخل هر دسته خودشان هم در دستۀ مربوطه طیفی را تشکیل می دهند بدون اینکه در امهات دستۀ متعلق بخود شک و تردید و ناباوری داشته باشند.
دستۀ اول:سکولارها هستند که موضوع شان انسان و ماده و زندگی دنیوی است و هر آنچه معنا و معنویت و دین و مذهب و خدا و … است را نیز در این کانسپت – با اجازۀ ع عزیز – اومانیستی مهم و قابل توجه می دانند.
دستۀ دوم: خداباوران و متشرعین هستند که موضوع شان خدا و معنا و زندگی اخروی است و هر آنچه ماده و انسان و زندگی دنیوی و … است را نیز در کانسپت شریعت و خدا و دین و مذهب و فقه قابل نیم نظری – و نه مهم – می دانند.
دستۀ سوم: نواندیشان دینی هستند که موضوع شان خدا-انسان یا انسان-خدا است و هر آنچه از دنیا و آخرت و ماده و معنا و … وجود دارد را در نوسان بین ایندو (هم خدا و هم انسان) قابل تحقق و مورد توجه می دانند و می خواهند.
تکلیف گروه اول (انسان باوران) کاملاً مشخص است. اینان هر آنچه به انسان مربوط است را فقط و فقط از دریچۀ تأیید عقل همان انسان قابل رد یا پذیرش می دانند و خدایشان هم به این دلیل معتبر است که عقل شان وجود او را – بخاطر نیاز به آرامش و معنا یا هر امتیاز دیگر- تأیید می کند. اینان چون با ماده و دانش و عقل سروکار دارند همواره دست پر دارند در بحث های مربوطه. زیرا که اینجا اغلب بحث ها دنیوی و از جنس ماده است و کمیت پذیر و بحساب ریاضی سنجیدنی است. اینان بدلیل داشتن دایرۀ لغات فراوانتر و ادبیات دنیوی تر گاهی یا از روی شیطنت و کری خوانی و یا عقده و غیض و هر چه از عناصری مثل طنز و متلک و دشنام های خفیف و پوشیده و نیش و کنایه هم استفاده می کنند برای تمسخر یا اذیت گروه مقابل.
تکلیف دستۀ دوم (خداباوران و معتقدان به مذهب اجتماعی و مدافعان حکومت بر مبنای شریعت) هم مشخص است. اینان هر آنچه به انسان و غیر انسان و هرچه مربوط است را از دریچۀ ایمان بخدا و مذهب معتبر می دانند و عقل را فقط در مرتبه ای که اعتبار پیشینی خدا را قبول کرده باشد و آن هم فقط در مسایل پیش وپا افتاده و جزیی قابل استناد می دانند. اینان به این دلیل که از آخرت و معنا دفاع می کنند. و معنویت و آخرت و این قبیل مفاهیم انتزاعی هم مسایل حسی هستند؛ نه قدرت و نه منطق و نه ادبیات و نه دایرۀ وازگانی کافی و وافی بمقصود ندارند و لذا همواره در مقابل دستۀ اول (سکولارها و عقلگرایان) کم می آورند. لذا می گردند و در بین حرف های دستۀ اول یک لغت بد یا یک متلک و نیش و کنایه و دشنام پوشیده پیدا کنند. و در مؤدب ترین حالت گیر لغوی می دهند به طرف و بحث را منحرف می کنند و در بدترین حالت مجبور از هرزه نویسی – بقول پسر شجاع نازنین بیان صفات – می شوند. البته که تقصیر هم ندارند زیرا همانطور که گفتم امور اخروی و انتزاعی و حسی به تعریف مادی رکاب نمی دهند و مثل عشق که قابل توصیف برای شخص سوم – بغیر از دو عاشق و معشوق – نیست اینان نیز نمی توانند حس ایمان شان به امری نادیده و غیر مجسم را توضیح و تبیین کنند. فاجعه آنجائی رخ می دهد که دست آوردهای کمی حکومت هم همه منفی است و اینان نمی توانند مثال هم بزنند از نتایجی که باورهایشان بدست اورده اند و ایم.
دستۀ سوم (نوسان کنندگان بین خدا و انسان) اما خودشان هم نمی دانند تکلیف شان چیست. زیرا جمع بین احساس و عقل، ماده و معنا، خدا و انسان و … امری ناممکن است. خدا و انسان، ماده و معنا دوجزء ترکیبی یک واحدند. بعبارت دیگر انسان همان خداست و خدا همان انسان است. این دو فارغ از هم و بصورت مجرد وجود خارجی ندارند. این دوستان محترم اما در حالیکه خودشان بلاتکلیف هستند می خواهند و اصرار دارند که بین گروه اول و گروه دوم که بخون هم تشنه هستند – و باید هم باشند – صلح و صفا و آرامش برقرار کنند. خب بدیهی است که امری محال و نشدنی است.
لذا بنظرم می رسد که هم نیش و کنایه های ما و هم هرزه نویسی های گروه مقابل کاملاً منطقی و طبیعی است و قابل رفع و رجوع نیست مگر آنجائیکه تیغ مقررات صاحب این خانه اجازۀ نشر برخی از نوشته ها را ندهد که البته توصیۀ من نیست و من ترجیح می دهم دعوا شدید یا ضعیف بسته به موقعیت ادامه یابد. و تنها دوای درد وحدت و احترام متقابل زمانی است که حکومت دین شرعی برچیده شود و حکومت عرفی – دین بخش اصلی عرف هم است و بطور طبیعی در تصمیمات حکومت عرفی هم نقش لازم را دارد و خواهد داشت – در ایران برقرار شود. با عذرخواهی از تصدیع وقتتان و با آرزوی اینکه توانسته باشم بحث بسیار پردامنه و چندش آور همۀ ۳۵ سال گذشته را در کوتاه کامنتم بگویم. یا…هو