داد بابک داد: نفرین بر خامنه ای؛ آخ لعنت بر سیاست و لعنت بر سید خاتمی!

The Death of Captain James Cook

1- من خودم بغیر از زیان کلی که همۀ جامعۀ مدرن ایران از ریاست جمهوری سید محمد خاتمی دیده است ضرر شخصی ندیده ام. و آن آسیب کلی هم این بوده است که وقتی خاتمی در دورۀ اول ریاست جمهوریش شرایط ذهنی نوجوانان و جوانان جامعه را به سطحی از توقع ارتقاء داد که نتوانست شرایط عینی جامعه را با آن شرایط ذهنی همسطح کند بسیاری از این نوجوانان و جوانان دچار دو گانگی شدید تضاد شرایط ذهنی و شرایط عینی شدند و استعداد بسیاری از آن ها سوخت و سرنوشت شان دگرگون شد؛ بچه های من هم درست در همان سنین بودند و آسیب دیدند. اما بسیاری دیگر و از جمله خیلی از این نوجوانان و جوانان کارشان از آسیب گذشت و به ضرر فاجعه بار کشید. نسلی از این جوانان را "نیک آهنگ کوثر" نمایندگی می کند که مجبور شدند در اوایل دهۀ 80 خورشیدی کشور را ترک کنند و نسل تازه تری را که "بابک داد" یا "مسیح علی نژاد" نمایندگی می کنند که مجبور شدند در اواخر دهۀ 80 خورشیدی وطن را ترک کنند.

2- این جوانان چه موفق ترین و جاافتاده ترینشان مثل "نیک آهنگ" و چه هنوز اندر خم یک کوچه شان مثل "بابک داد" یک بغض فروخورده ای دارند از خاتمی و زیانی که او شروع کنندۀ آسیب تبعید ترسناک به آنان بوده است. لذا اینطور نیست که من نفهمم چرا هر عمل ریز و درشتی از خاتمی چنین ابعاد انفجاری مثبت و منفی ایجاد می کند از سوی نسل سرگشته. درست است که اینان بخاطر حفظ غرورشان و ارضای وفاداری آرمانگرایانه شان نسبت به رفیق و همنسلان کشته شده و زندانی شده و شکنجه شده و ... شان در اعتراض به خاتمی او را متهم به عبور از روی اجساد کشته شدگان و زندانیان می کنند؛ اما واقعیت این است که فریاد بسیاری از اینان بسوی خاتمی منشاء "تو اگر مردش نبودی چرا شرایطی را بوجود آوردی که من خودم را بیاندازم وسط و حالا آواره و بی سامان و ترسیده و استعداد سوخته شوم" دارد. زیرا که هم نسل اول مهاجران ناشی از اصلاحات و هم نسل دوم مهاجران ناشی از جنبش سبز؛ در دستۀ اول بسیاری و در دستۀ دوم همه بطور کامل؛ نتوانسته اند در جوامعی که به آن کوچانده شده اند آرام و قرار و آینده و شغل و سامان و زندگی و ... پیدا بکنند. بسیاری از این جوانان که اصلاً کمترین آمادگی و تخصص را نداشتند و عدۀ کمی هم که استاندارد های بالاتری دارند با بحران های اجتماعی و اقتصادی غرب مواجه و از پیشرفت به سمت اهداف و رؤیا هایشان بازمانده اند.

3- مناظرۀ غیرمستقیم هوشنگ امیر احمدی با بابک داد بر سر درستی یا نادرستی رأی دادن خاتمی بزنگاهی است تمام عیار از دیالوگی که اگر یک میلیون بار هم تکرار شود با امیر احمدی های نوعی و بابک داد های مثالی نتیجه ای غیر از سوء تفاهم بیشتر و نقار بیشتر و بدفهمی بیشتر و توهین و تکذیب بیشتر - از سوی بابک دادها - ببار نخواهد آورد. زیرا:

هوشنگ امیر احمدی می گوید: "سلام آقای خاتمی عزیز. من حالم خوب است. کت شلوار و کراوات و پوشت برندم را ست کرده و پوشیده ام. من نگرانی خاص خانوادگی و شغلی و پناهندگی و مسکن و ترس و ... ندارم. من یک فعال سیاسی هستم که اگر هم فعالیتم برای من نان و آب فوری و مادی ندارد - به آن احتیاجی هم ندارم - هم برایم یک هوبی شخصی و بازنشستگی و در صحنه ماندن است و هم انشاءالله برای وطن اولیه ام ایران هم ثمرات نیکویی بار بیاورد در بلند مدت. پس کار رأی دادن شما را بعنوان یک پراتیک سیاسی ستایش می کنم و مطمئنم که با باز نگه داشتن روزنه های فعالیت در داخل رژیم جمهوری اسلامی، شما خدمت خوبی به ایرانیان کرده اید. و قول می دهم که قضاوت تاریخ بنفع عمل درست شما خواهد بود و از هیجانات جوانی بابک داد عبور خواهد کرد".

اما بابک داد می گوید: "بدون سلام ای خاتمی. مگر کوری و نمی بینی که مرا به چه روز انداخته ای. من پریشان و آشفته ام. ده ها و صدها درد روزمره دارم. هنوز خودم هم نمی دانم چرا در پاریسم بجای خانه ام در تهران و ایران. اینان در غرب با من چون یک شیء بی ارزش رفتار می کنند. زبان شان سخت است. خاک شان نا آشناست. اینان نمی فهمند که من در ایران نویسنده و خبرنگار شماره یکی بودم. من زن دارم و بچه دارم و اگر هم ندارم آرزویش را دارم. من آینده را اگر چه برای ایران اما قبل از آن برای خودم می خواستم و می خواهم. من که دنبال قدرت و سیاست نبودم و نیستم. و.... و .... پس چرا قولت را بازهم شکستی و رأی دادی و مرا که خودت آواره کرده ای به دژخیم فروختی. تو اگر رأی نمی دادی من امیدم - اگرهم توهم - به سرنگونی خامنه ای و بازگشتم به خانه زنده و پررنگ می ماند. و ... آخ لعنت به تو خاتمی که مرا و ما را فراموش کردی و به رژیم در حال سقوط خامنه ای! مشروعیت بخشیدی.

4- هنرمندان و روشنفکران و ورزشکاران و ... سیاستمداران دارای هوادار و سمپات و خواهان هستند کم و بیش. اما سید محمد خاتمی باید بداند که جنس هواداران همۀ گروه های دیگر؛ جنسی متفاوت از جنس هواداران و طرفداران سیاستمداران دارد. اگر جنس رابطۀ هوادار روشنفکر و هنرمند و ... با مراد و محبوبش جنسی معنوی و بدون مابه ازای بیرونی و مادی و نتیجۀ ملموس است. جنس رابطۀ طرفداران سیاستمدار بافته ای صد در صد مادی و متوقع و نتیجه نگر است. به این معنا که هواداران سنخ های دیگر از هواداری خود نسبت به هنرمند و ورزشکار ارضای روحی و غرور و شهرت می طلبند؛ در حالیکه طرفداران سیاستمدار از او زندگی و پول و شغل و آیندۀ بهتر و کم کردن رنج ها و سربلندی در میان جوامع دیگر و زندگی روزمره و سعادت بچه ها و ... می خواهند. لذاست که سیاستمدار خاتمی حق ندارد برای هوادارنش فقط دست تکان بدهد و با آنان اظهار همدلی و همدردی بکند. او ضمناً باید نشان بدهد که چه عملی را برای کدام نتیجۀ ملموس و قابل نشان دادن می کند.

5- ورژنی دیگر از این مطلب را دیشب نوشته بودم که خاتمی حرف نزده بود. اما کمی عمیق تر نوشتم دوباره که هم شما بدانید چرا من مثل امیر احمدی فکر می کنم و هوادار بابک داد هستم. و هم به سید محمد گفته باشم که ابراز احساساتش هم عالی و هم مقبول و هم مؤدب و نجیب. اما شما قبل از هر عنوان دیگری به سیاست شهره شده و خود را نمایانده ای و می نمایانی. تا اکنون را هم بگذریم بحرف درست خودت که گفته ای: "نباید در گذشته بمانیم و باید به آینده فکر کنیم". اما حالا ما با شمایی روبرو هستیم که با رأی دادن خودش عمل سیاسی خوبی انجام داده است؛ مشروط بر اینکه: "نشان بدهی که این یک آغاز جدی و تازه است در سیاست ورزی تو. و عملت را با اعمال مکملی پی بگیری و باز نشود داستان حاجی حاجی مکه. و ما خبری و عملی سیاسی از تو شاهد نباشیم." من پیشنهاده ای ندارم. این تویی که رییس جمهور بودی و سیاستمداری و آوازه داری و سازمان سیاسی داری و پایگاه مردمی داری و... من فقط یکی از کمترین هزاران بابک داد پیری هستم که اگر بر شما نشوریدم و رفتم در جبهۀ امیر احمدی بدین سبب است که برای خودم امیدی بعمر جوانی ندارم و می دانم که بالاترین توقعم بیشتر از "آرزوی مرگ در وطن"م نمی تواند باشد. یا...هو