"لی کوان یو" بهترین الگو برای ایران و همۀ کشورهای توسعه نیافته بود. با درود به روان شاد او!

1- به احترام درگذشت یکی از بهترین رهبران جهان پیرامونی در قرن بیستم خدمت رسیدم تا هم خبردار بایستم به حرمت او و هم آدرس دقیق بدهم از تنها آریستوکراسی موفق و موجود در جهان و بگویم که "این است مدل حکومتی که من برای ایران" می پسندم. و بویژه جهان اسلام را تنها با چنین رهبرانی قابل توسعه می دانم. البته از نظر خودم آقای لی کوان یو بهترین رهبر سیاسی جهان هم بود اما ملاحظۀ آدرنالین خون دموکراسی خواهان را کردم و اینکه کشور تحت اداره و رهبری او اندازه ای کوچک دارد در ابعاد جمعیتی و جغرافیایی و پیچیدگی های کشورهای مورد طمع سیاست های جهانی را ندارد خوشبختانه. او یگانه بود و سنگاپور را هم مستقل کرد و هم به اوج توسعۀ منحصر بفرد در تمام جهان هدایت و خوشبخت کرد. درود خداوند بر او باد. گفتن از "چه کرد" او نه در صلاحیت و نه درتوان من است و نه در گنجایش چندین جلد کتاب و شما می توانید تاریخ سنگاپور را مطالعه کنید. اما حالا که تا اینجا آمده ام و شما هم نیاز به خوراک بحث دارید به موضوعات روز هم اشاره ای "سرخط خبرها"یی می کنم. و یادمان باشد که من سکولاریسم و لیبرالیسم را تعقیب می کنم و از نگاه خودم "اهورامزدا و اهریمنی" وجود ندارد. لذا هرجا که منافع و سرنوشت ملت و کشور ایران با جمهوری خامنه ای گره نفع و ضرر همپوشان پیدا کند من بدون تردید در جهت منفعت مردم و کشورم خواهم ایستاد.

2- مذاکرات هسته ای در حال نتیجه دادن است و همراهی وزیر خارجۀ آلمان با لوران فابیوس فرانسوی نشانه ای از تلاش برای مهار تندخویی فرانسه می دهد. زیرا وزیران خارجۀ دیگر کشورها - از جمله بریتانیا - در جلسۀ امروز لوزان نرفته اند و مشخص است که آنان با امریکا هماهنگ مانده اند. اگر اتفاق خیلی غیر منتظره و خاصی نیفتد تفاهم سیاسی اعلام خواهد شد کتبی یا شفاهی. زیرا مهمترین اتفاق ممکن - حملۀ دسته جمعی اعراب به یمن - نتوانسته مذاکرات را تحت تأثیر قرار بدهد. خبر بمباران تکریت توسط هواپیماهای ائتلاف و بزرگنمایی پاپس کشیدن شبه نظامیان شیعه از این جنگ هم توافق شدۀ سرّی است و صحیح نیست. زیرا نیروهای زمینی نیاز به پشتیبانی هوایی پیدا کردند که یا باید ایران تأمین می کرد و یا ائتلاف امریکا. ایران اگر رسماً نیروی هوایی می فرستاد هم خودش موافق نبود و هم حساسیت اعراب را برمی انگیخت و حیدر العبادی تضعیف می شد و بدون حملات هوایی هم تلفات نیروهای عمل کنند (ارتش و شبه نظامین شیعه) خیلی بالا می رفت. پس شیعیان فعلاً ژست توقف گرفته اند - عمل طبیعی تا پایان بمباران مواضع و خطوط تدارکاتی داعش - تا وقتی بمباران ها صحنه را مناسب پیشروی کرد اعلان کنند که امریکا قطع کرد حالا ما شروع می کنیم. بهمین سادگی!

3- در مورد یمن و حملۀ اعراب هم اعتقادم بر این است که اشتباه کرده اند و اگر ارتش ملی یمن بفرماندهی علی عبدالله صالح و هم پیمان شان حوثی ها از صحنه خارج شوند یمن دچار جنگ داخلی بی پایانی خواهد شد و القاعده و تندروان سلفی آنجا را هم جهنمی دیگر خواهند ساخت. مسئلۀ یمن به این ترتیب است که: "هنگامی که علی عبدالله صالح معمار کبیر یمن جدید در جنگ چندسال پیش استان صعده بکمک همین ارتش عربستان حوثی ها را سرکوب کرد. چون میهن پرست و سیاستمدار قابلی بود بلافاصله متوجه شد که مشکل اصلی حوثی های کشورش تحریک ایران نیست بلکه آنان در عین شایستگی سهمی از قدرت مرکزی یمن را ندارند. لذا بلافاصله وارد گفتگو با حوثی ها شد و عناصر بسیار خوبی از آنان را در دولت یمن مشارکت داد. هنگامی که انقلاب های قلابی و مسخرۀ زنجیره ای راه افتاد و اوبامای حیف نان! بجای حمایت از دولت مرکزی از کناره گیری و فروپاشی یمن - بدون مشارکت حوثی ها در انقلاب - استقبال کرد و عبد ربه منصور هادی رییس جمهور هوادار عربستان زمام امور را در دست گرفت؛ شد غلام حلقه بگوش عربستان و بتحریک عربستان حوثی ها را از مشارکت در قدرت اخراج کرد. نه تنها حوثی ها را اخراج کرد بلکه نشانه های پررنگی از نقش مسمانان سلفی سنی را هم در حکومت بروز داد. این وضع نه مورد تأیید نخبگان مدرن و سکولار یمن و نه ارتش ملی یمن و نه حوثی ها قرار نگرفت و شد آنچه که باید بشود و وضع کنونی را رقم زد. اشتباه کشندۀ اعراب حمایت از این آدم بی عرضه بعنوان رییس جمهور است که همانطور که گفتم نه در بین ارتش و نه در بین نخبگان و نه در بین حوثیان محبوبیتی نداشت و ندارد. راه حل یمن در حال حاضر بالا کشیدن یک ژنرال ملی از ارتش و بقدرت رساندن او با خط و مشی علی عبدالله صالح و به تأیید اوست. همانطور که خود السیسی رییس جمهور مصر در مصر و با تأیید مبارک به چنین مقامی صعود کرده است و بس. البته بسیار دیر شده و انفعال غرب هم به فاجعه دامن زده است. اما اینکه ایران وارد این مهلکه شود تقریباً صفر است و همه چیز حاکی از آن است که روحانی استراتژی تهاجمی و توسعۀ طلبانۀ قبلی خامنه ای در منطقه را مهار کرده و ایران در لحظۀ تاریخی فعلی نمی خواهد نقش مخرب منطقه ای بازی کند. نگاهی به تظاهرات انبوه مردم صنعا پایتخت در مخالفت با حملۀ عربستان نشانۀ محکمی است که فقط حوثی ها نیستند که عبد ربه را نمی خواهند بلکه ارتش و نخبگان و غالب مردم برخوردار یمن هم از عواقب مستولی شدن سنی های تندرو وحشت دارند. زیرا صنعا مقر حوثی ها نیست و اکثریت بمیدان آمده در صنعا یک نشانۀ "تمایل ملی" است. یا...هو