صادق زیبا کلام از مرام رقیب (رییس دانشگاه) و از بی معرفتی رفیق (دولت) می گوید و بغض دارد!

صادق زیباکلام روایتی کوتاه نوشته از ماجرای احضار و بازجویی اش (اینجا). و ضمن شرح مختصری که کِی و چگونه و برای چه احضار و بازجویی و با قرار کفالت 50 میلیونی آزاد شده است؛ از تلخ و شیرین این اتفاق به یک لبخند از رقیب و به یک تلخند از رفیق بسنده کرده است تا بعد:

لبخند زیبا کلام برای مرام رقیب:

زیبا کلام می گوید برای آمدن یک همکار و سپردن وثیقۀ 50 میلیونی طبق دستور بازپرس زنگ بدانشکدۀ محل تدریسش زده و در دسترس ترین همکار غیر رسمی اش دیر کرده و زیبا کلام ناچار زنگ زده به رهبر رییس دانشگاه تهران و به رییس دفتر او گفته ماجرا را. رهبر هم معرفت را تمام کرده و گفته همین الان خودم می آیم آنجا. و زیبا کلام اصرار کرده که نکند اینکار را. و نهایتاً رهبر یکی از معاونانش را فرستاده با کلی سیاهی لشکر فرهیخته برای آزادی زیباکلام. تا جایی که زیبا کلام می گوید شوکه شده است از زیبایی این استقبال پرشکوه در محوطۀ دادسرای محل بازجویی اش.

بغض زیبا کلام برای بی معرفتی رفیق:
زیبا کلام بعد از آنکه بغض می کند از واکنش اصلاح طلبان مذهبی نامدار؛ ولی آن را با آوردن چند اسم شخص و روزنامه رفع و رجوع می کند؛ در مقابل پرسشِ واکنش روحانی به اظهار نظر یک دانشگاهی در مورد پروندۀ هسته ای و گرفتاری بلافاصله اش چه بوده؟ چنین مرثیه می کند:

مرافعه بنده با آقايان شريعتمداری و جناب حميد رسايی خيلی پيش‌تر از امريه آقای روحانی خطاب به اساتيد آغاز شده بود؛ اما و عليرغم همه اين‌ها، من اگر جای آقای روحانی می‌بودم، نه به خاطر زيباکلام، بلکه به خاطر ارزش و احترامی که برای خودم و حرف خودم به عنوان يک رئيس‌جمهور قائل می‌بودم، به يکی از آبدارچی‌ها يا يکی از پيشخدمت‌ها يا يکی از باغبان‌های دستگاه رياست جمهوری می‌گفتم که يک تماسی با اين بابا (زيباکلام) بگيريد و يک دلجويی ازش بنماييد؛ اما آقای روحانی حتی اين مقدار را هم دون شأن و مقامشان دانستند. اتفاقاً اشتباه می‌کنند، خيلی هم اشتباه می‌کنند. چون به قول فروغ «تنها صداست که می‌ماند».

3- منظورم از بزرگ کردن این مطلب در اینجا این است که:

الف- اخلاق جزیی جدایی ناپذیر از مدرنیته است و سنتی های مذهبی که در اولین قدم در عبور از سنت بمدرنیته "بهترین سنت ها" - در اینجا صلۀ ارحام مثلاً - را قربانی می کنند؛ جزو خطرناکترین آدرس دهندگان به جامعه ای هستند که آن جامعه می خواهد و باید هم بروز باشد و هم متخلق به سنت های انسانی و کهن فرهنگ خویش.

ب- بازیادآوری این گفتۀ مکررم که در جمهوری اسلامی مطلقاً نباید دنبال قبیله و حزب و جناح بود در شناختن سره از ناسره و باید آدم ها را در تک صحنه هایی که دست به اقدام می زنند شناسایی و ارزشگذاری کرد.  

پ- به روحانی کمک کنم و برای چند دهمین بار یادآوری کنم که مشاوران و دست اندرکاران روابط عمومی اش سخت تُنُک و ضعیف هستند در هر مقوله ای و باید فکری بکند به این نقص مادرزادی! 

ت- و نهایتاً اینکه بخودم درس بدهم که مبادا بنام مدرن بودن؛ سنت های زیبای بشر عام مان را قربانی کنیم و نسبت به انصاف بدگمان بشویم. یا...هو