اعترافات ناگزیردلقک ایرانی. یا من کیستم!

1- اگرحوصله ندارید مطلب را تا آخربخوانید؛ کافی است همین پاراگراف اول را ببینید ومرا بشناسید. من یک محمود احمدی نژاد هستم که مثل اوکاریزما دارم، سخنران ماهری هستم، غریزه ام جلوترازدانشم است، ادبیاتم شفاهی است، بلدم توده های مخاطبم را بهیجان وادارم وخودشیفته وخود رأی هستم. اما-واین اما همۀ فرق من و احمدی نژاد است- من حیوان هستم ولی احمدی نژاد آدم. من شهری هستم، احمدی نژاد دهاتی. من مدرن هستم، احمدی نژاد سنتی. من لیبرال هستم، احمدی نژاد مسلمان موعودگرا. ادبیات من فاخراست، ادبیات احمدی نژاد لمپن. من عنصرستادی خوبی هستم، احمدی نژاد عنصراجرایی ماهر. من یک "توده روشنفکر" هستم، احمدی نژاد یک "توده-سیاستمدار". من تنبل وبی نظم هستم، احمدی نژاد بادیسیپلین وخستگی ناپذیر. من خودم را دلقک می دانم ومسخره می کنم، احمدی نژاد دیگران را دلقک می داند ومسخره می کند. من می توانم محبوب شهری ها باشم، احمدی نژاد محبوب روستایی ها است. من به تبعیت ازهرآنچه اشاره کردم؛ موجودی ساده هستم از پیچیدگی، احمدی نژاد آدمی پیچیده است ازسادگی. و...


2- اگردربعد دیگری ادامه بدهم. می شود اینکه من ازاحمدی نژاد هم پیرترم وهم قدبلند تر والبته ملبس به ظاهری بشدت متفاوت. اما هم من وهم احمدی نژاد هرکدام برای هدفی که درپیش داریم-درموردمن بهتراست گفته شود: فکرمی کنم درپیش دارم- بمحض ازخواب برخاستن بسراغ داده های واقعی وعینی روی میزسیاست می رویم. و هرکدام ابزارلازم راهی که باید طی کنیم را برمی داریم: احمدی نژاد برای سیاست ورزیش؛ ومن برای وبلاگ نویسیم. ودراین نقطه عطف مراجعه به میز سیاست است که من نا امید ازنبودن ابزار مورد وثوقم درروی میزسیاست؛ بدنبال احمدی نژادی که دستش پرازابزاراست راه می افتم. وضمن مواظبت ازشیطنت های پیچیدۀ احمدی نژاد با کارت موجود او بازی می کنم. حال وروز این روزهای مرا کامنت ناشناسی آشنا بزیبایی تصویر کرده است:

ناشناس گفت...سلام
دلقک این روزا شده کریم حال نداره از دست مخاطباش ملوله
اما
نظرات دلقک در مقاله هاش به طور معمول به این شکله که تا جایی که به فلسفه سیاسی برمیگرده شالوده ای محکم و معقول و منطقی داره و از اونجایی که از توی کیسه فلسفه سیاسی دلقک یه دفعه ا.ن در میاد خواننده انگار که شک داره درست دیده و شنیده در ناباوری چشماشو می ماله و در وضعیتی مشابه شوک حرفای قبلی و فلسفه سیاسی رو قبول داره اما نتیجه رو منطبق با اون نمی بینه و اونوقت یا کامنت می ذاره که دلقک مارو گرفتی و یا به دنبال دلیل برای عدم تطابق اون ظرف با این مظروف می گرده
به هر حال اگه نظر ناشناسا هم مهم باشه به نظر مراد دل دلقک یه راسپوتینه که از ضعف بازیگرای عرصه سیاست در همه جناحها با زیرکی نهایت استفاده رو می کنه و نه اون منجی موعود دلقک
توصیف دلقک از وضعیت آنارشیک حکومت ایران کاملترین توصیفیه که تا بحال ناشناس شنیده اما دوای دردش هنوز برای ناشناس معقول به نظر نمیاد.

با این توضیح لاجرم: آنجائیکه ایشان از"مراد دل دلقک" استفاده کرده است؛ نادقیق و پروپاگاندای معکوس برای دلقک است. چه رضایت به راسپوتین ازسوی دلقک از بغض معاویه است ونه حب علی. ولذا توصیه اش به خوانندگانش هم درهمین فرمول باید خوانده شود. لذا بهتربود ازواژۀ رقیق تری استفاده می شد.


3- من روزی که آواره شدم وبخاطرقلب مدرن وبی شیله پیله ام وبطورتصادفی اقامت در بریتانیا نصیبم شد. تصمیمی برای ماندن طولانی نداشتم. چرا که من 5 فقره آرزو داشتم که می خواستم برزبان بیاورم وچون خواسته هایی سهل الوصول وبدون هزینه بود گمان می کردم که درفردای اعلام رؤیا هایم پاسخ مثبت خواهم گرفت وبه ایران باز خواهم گشت. این پنج فقره آرزو به ترتیب اولویت اینها بودند: 

اول- تثبیت نام تیم فوتبال پرسپولیس یا پیروزی دریکی ازاین دونام بعد ازسی سال بلاتکلیفی هواداران وگزارشگران ومجریان تلویزیونی. 

دوم- گذاشتن تعدادی صندلی ارج فلزی وتاشو درحسینیۀ امام خمینی برای نشستن راحت وزرا ووکلایی که سن وسال وترکش های بدنشان دیگراجازۀ بخاک افتادن در مقابل رهبررا نمی دهد. 

سوم- مجوزنشان دادن سازهای موسیقی که با آن ها همین موسیقی مجازی که از تلویزیون پخش می شود نواخته شده است. 

چهارم- آزادکردن پوشش کراوات برای کت شلوار غربی مردان ویا طراحی لباس کامل وجدیدشرقی برای آن ها. 

پنجم- رفتن آیت الله خامنه ای برای دیدن یک مسابقۀ فوتبال، یا یک فیلم سینمایی ویا یک کنسرت موسیقی همراه با مردم به انتخاب خودشان. 

وقصد داشتم درپایان اعلام کنم که اگرتحقق خواسته های من هنوزامکان پذیرنیست؛ من همۀ خواسته هایم را به یک مورد کاهش بدهم وآن اینکه: بزرگان ایدئولوگ الیگارشی روحانیت حاکم اعلامیه ای امضاء شده ورسمی صادرکنند که درآن آمده باشد که: 

"ماشهادت می دهیم که با کمال تأسف وخواه ناخواه "شهر" تأسیس شده است وما وجود آنرا برسمیت می شناسیم."


4- گفتم که ازآنجاییکه من خودشیفته وعاشق افکارخودم هستم لذا هنوز نتوانسته ام از رؤیا های بچه گانه ام دست بردارم وهیچ کدام هم محقق نشده است. لذا بمحض اینکه می بینم هرخری به آن سمت می رود می پرم روی پالانش وهول می دهم گاهی با"هین وهُش" واغلب با سیخونک که بلکه بتواند یکی ازچس ناله هایم را نصفه نیمه هم شده تحقق ببخشد. شما درنظرنمی گیرید که من پیرترازآنم که بتوانم خواسته هایم را به آگاهی کامل توده ها عقب بیاندازم. ولی شما هی می خواهید با "هش" ترمز بریدگی مرا مهارکنید. واین شدنی نیست چون من هم مثل شما بچه هایی دارم که دارند جوانی نکرده پیرمی شوند.


5- البته که حال وروزشما راهم درک می کنم. ومی دانم که انسان های کاریزماتیک با هرگرایش فکری هم دوست داشتنی نیستند. بلکه یا عشق ورزیدنی هستند برای عشاق ومریدان؛ درغیراینصورت نفرت انگیزند برای مخالفان. واین حکایت کاریزماست چه سنتی اش باشد ازنوع احمدی نژاد وچه مدرنش باشد ازنوع دلقک. ولی مهم اینجاست که گاهی "آش خاله است" بنابراین "بخوری نخوری" بپایت حساب خواهد شد. وآدم گرسنه لاجرم باید دست به انتخاب بزند. هرچند هیچ کدام ازغذاهای توی سفره یا سرمیز بذائقه اش مأکول وآشنا نباشد. یا...هو